naar Parijs, deel2

We zijn vertrokken van Gent, uitgezwaaid door onze Australische buren. We varen over de Schelde naar het zuiden. Er valt niet veel te melden over dit stuk; rustig water, af en toe een binnenvaarder, een enkele watersporter. Met die binnenvaarders moet je wel rekening houden. Ze hebben de eigenaardigheid om net in de bocht op te duiken. Het water is smal, de binnenvaarder kan niet stoppen, dus als je niet aan de stuurboordwal vaart moet je echt snel reageren. Af en toe kan het gebeuren dat ze achter je plots door de bocht vliegen. Ik kijk vaak achterom, maar soms te laat blijkbaar. Schrikken. We passeren Oudenaarde, niets te melden. Na 3 sluizen en 40 km. hebben we er genoeg van. We stoppen op een plaatsje dat ons computerprogramma Ligplaats Bezoekerscentrum Schelde noemt. De ligplaats hebben we gevonden, het bezoekerscentrum niet. Alhoewel, er is een prachtig gebouw, geglazuurde tegels, en merkwaardige constructies buitenom. Het is lijkt op een spuisluis. Het is zoiets, maar het spuit niet, het laat in. Een zijkanaal heeft vaak te weinig water, dus wordt het van de Schelde naar binnen gelaten. Er komt dan erg veel vuil voor het inlaatrooster te zitten. En daar zit ons probleem. Als het systeem besluit in te laten begint direct een ingewikkeld systeem te starten: bakken dalen af via geleiders, scheppen het vuil eruit, storten boven op een jankende transportband. Het begon bij zonsondergang, we zaten heerlijk te lezen in de rust van onze ligplaats. Het ging door tot een uur of 2 nachts. Een helse machine!
Desondanks slapen we goed en we maken een ochtendwandeling om te zien of er ergens een bakker is te vinden. Die is er niet, maar wel David & An, Victor broodbakkerij. Het is een broodautomaat, 24/24. Keuze uit 7 broodsoorten. Het heet brood, maar verder….

We varen verder, en we stoppen in Doornik. Het is een sombere omgeving. In onze herinnering van een aantal jaren geleden was het een mooie stad, maar nu leeft het niet zo. Het enige wat duidelijk is, is dat we in Wallonie zijn. Vlaanderen ligt achter ons en de frietkot verschijnt weer in beeld. Nu in een moderne vorm. Je bestelt en krijgt zo’n zoemer mee die zoemt als de friet klaar is. En het kot heet Grain de Sel.
Wat ook duidelijk maakt dat we in Wallonie zijn, is dat we opnieuw een vaarvignet krijgen. Alleen is het gewoon statistiek, lijsten invullen, wie ben je, waar kom je vandaan, hoe groot ben je, maar het levert we een soort goedkeuring op, en het kost niets. In Vlaanderen kostte een vignet nog € 85. Daar staat weer tegenover dat het duidelijk dat Vlaanderen gratis is: de sluizen zijn in deplorabele toestand. Normaal heb je in sluismuren een zogenaamde pot, een uitholling met iets erin om je schip aan vast te maken, een oog, een bolder of iets anders. In Wallonie heb je ook potten, maar in de helft zit niets meer; het is echt spannend om te zien of je wel vast aan wal komt.
Een ander ding van de Belgische, en ook Franse, omgeving is dat de binnenvaartschepen onwaarschijnlijke namen hebben, althans voor ons. Veel Nederlandse schepen hebben nog religieus geïnspireerde namen: Deo Volente, Alea Jacta Est, Cura Dei, Eben Haezer, Festina Lente, Mea Culpa, Res Nova en nog veel meer. Ook is er een grote serie scheepsnamen die allemaal op Gracht eindigen: Realengracht, Leidsegracht Herengracht, Brouwersgracht, enz. Hier is het heel anders, ik heb er een paar genoteerd: Las Vegas, Shenandoa, Oklahoma, Canberra, Punky, Popeye, Kansas City, Aloha en Tahiti. Deze laatste twee zaten elkaar vast, pousseurs (daarover later).
De volgende stop was Valenciennes we hebben er verder niets van gezien. De volgende ochtend nemen we de volgende sluis. Plotseling begint de rechterkeerkoppeling te blokkeren en de motor stopt bijna. We weten nog net af te meren na de sluis en drinken eerst koffie voor de schrik. We nemen contact op met de verzekeringen na een belrondje worden we door een Belgisch bedrijf doorverwezen naar hun vestiging in Alphen aan de Rijn. Daar zit Jan van Dikken en die doet geweldig aan telefonische begeleiding. We staan met de telefoon voor de koppeling, hij vertelt waar we moeten staan, dan zien we linksonder een doosje, met een dekseltje. We slopen het filtertje eruit en geven telefonisch terugkoppeling, hij zegt dat we dan de bediening uit elkaar moeten halen en daar is ook alles in orde. We weten het niet meer dus we maken een afspraak voor een monteur uit Alphen! Dat wordt een dure zaak. Ik stel tot slot voor hem nog een keer te starten met het risico dat de boel blokkeert, maar toch… En hij doet het! Zal wel een vuiltje zijn, zegt Jan. Maar we hebben vandaag weer de hele dag zonder probleem gevaren.

We zijn nu aan het eind van de Schelde gekomen, 350 kilometer. We hebben een behoorlijk deel daarvan gevaren. Begonnen in Vlissingen, stukje afgestoken bij Terneuzen, maar vanaf Gent toch de rest gedaan tot nu in Noord-Frankrijk. We moesten in Frankrijk weer een vaarvignet aanschaffen: € 193 voor een maand. Het wordt hier gewoon Peage genoemd. Maar daar staat tegenover dat de sluizen hier wel in orde zijn. Het zijn de eerste sluizen na Rotterdam met zogenaamde drijfbolders. Je maakt je schip eraan vast, en daarna ga je 4 meter omhoog en dat ding gaat ook mee. Heerlijk: touwtje vastmaken, koffiedrinken. En uitkijken of Felix (de poes) niet van boord springt.
Morgen beginnen we aan het Canal du Nord, voor ons het spannendste deel. Hier zijn de bruggen 3,70 hoog, en na onze laatste meting zijn wij nu 3,50 hoog. Maar toch, we verstoken wel diesel dus we komen steeds hoger te liggen. Ik heb echter wel een briljant idee. Al varend zie we in de achtertuinen veel kinderen poedelen in zo’n opblaaszwembadje. Halleluja! Als het niet lukt ga ik ergens naar de Action en koop zo’n badje, zet hem op het voordek, pomp er 1.000 water in, dat moet toch voldoende zijn.
Het Canal is 95 km lang, 19 sluizen, 2 tunnels. Alle sluizen hebben dezelfde maat: 5,75m breed bij 91m lang. in zo’n sluis passen precies 2 spitsen, peniches in het Frans. Die zijn 5,05 breed en 38,50 lang. Er zijn tegenwoordig pousseurs, 2 spitsen achter elkaar, vreemde constructies. Soms zijn het twee zelfstandige schepen die aan elkaar worden geknoopt, zoals bijvoorbeeld de Aloha en de Tahiti. Soms heeft een schipper een tweede spits erbij gekocht, de voorkant van de ene en achterkant van de andere eraf gezaagd en hopla: pousseur!
Het wordt spannend, vooral die tunnels, 1 km en 4,5 km lang.
PS. Vesselfinder functioneert niet goed, volgens het programma zijn we nog steeds in Gent.