Naar Parijs, deel 7

We zijn in België, na zo’n 2 ½ maand Frankrijk. De grensovergang was geruisloos. Het enige dat veranderde was de naam van ons vaarwater: van Escaut canalisé naar Escaut Belge. (Escaut = Schelde).
Nog even terug. Voor we vertrokken uit onze favoriete stad Compiegne moesten we ook weer een keertje naar de dierenarts, net als op de heenweg. Felix eet niet en als hij eet geeft hij gelijk weer over, heel gevaarlijk voor katten. Het blijkt een ontstoken maagwand te zijn (gastritis). Met het juiste medicijn is het gelukkig snel onder de knie. Felix is inmiddels een echte scheepskat. Als we een lijntje aan de wal hebben, springt hij meteen van boord om te kijken waar we nu weer zijn aangeland. Hij vindt niets leuker dan ’s avonds samen een eindje wandelen, dat doen we dan ook regelmatig. Onlangs gingen we uit eten. Bijna bij het restaurant, zo’n 500 meter van de boot, kwamen we er achter dat Felix met ons was meegelopen. Ik ging hem terug brengen, Wim bleef even zitten. Dat vond Felix niet zo’n goed idee. Hij ging ook demonstratief zitten en wachtte tot Wim ook meeging. In de buurt van de boot ging hij vervolgens zijn eigen avondronde maken.
We komen al gauw weer op het Canal du Nord. Lang, 17 sluizen, 2 tunnels, maar dan in omgekeerde volgorde. Het is niet echt vervelend. Meestentijds vaar je door groene natuur met heel af en toe een dorpje. Een kanaal wordt gegraven langs de hoogtelijnen in het landschap. Als er toevallig een dorpje ligt, OK. Op rivieren is dat natuurlijk anders. Een rivier heeft een natuurlijk verloop, is heel oud, en dus hebben zich er door de eeuwen heen veel steden ontwikkeld.
Halverwege, tussen sluis 13 en sluis 12, meren we weer af bij de jachthaven van Peronne, naast de camping, op de heenweg waren we er ook al. De camping is nog open, dus ’s avonds bestelde croissants en pain chocolats ochtends vers ophalen. Nagenoeg alle jachten die nog varen zijn Nederlands. Naast ons komt de OB45 te liggen, een herstelde Duitse houten mijnenveger. De eigenaar is Erik, eigenaar van een tapasrestaurant in Amsterdam die met zijn zoon op stap is. Hij heeft het schip, heel mooi maar met een kleine leefruimte, opgehaald vanuit Ibiza en is dus al maanden onderweg. Het zijn net zulke scharrelaars als wij, maar dan wat minder goed voorbereid. Zoonlief wil een optreden zien van een band in Gent en via Gent naar huis was niet gepland, dus ze hebben geen kaarten en weten niet echt hoe ze er moeten komen. Wij hebben een computerprogramma aan boord en een printer, dus het komt allemaal goed.
Na het Canal du Nord draaien we de Escaut Canalisé op, een kanaal parallel aan de oude Schelde in Noord-Frankrijk. Er zijn geen havens dus we meren af bij de sluis Saint Malin. De voorzieningen voor jachten om af te meren zijn niet goed, dus we meren af aan de vangrail, heel sterk. Achter ons meert nog een schip af aan de vangrail, weer een Nederlander natuurlijk. Het is de Dwaalgast van Huib. Hij vaart de hele zomer met gasten door Frankrijk en hij verhuurt het schip als Bed, Boot & Breakfest. Het is leuk om naar hem te luisteren, hij kent toch echt veel meer leuke plekjes dan wij.
Op de Escaut is het fijn om te varen. Het verval in de sluizen is groot, zo’n meter of 5, en daarom zijn de bolders waar we aan vastmaken drijvend. Lijntje aan de bolder en klaar! We zijn de eerste in de sluis en er moeten er nog meer komen, dus we hebben ruim tijd om de afwas te doen, de boot komt zonder hulp wel beneden. De volgende sluis is er ruim tijd voor een kopje koffie en bij de derde zijn we al zo ontspannen dat we niet goed meer opletten en dat de sluisdeuren al open aan het gaan zijn zonder dat we het zien. Gelukkig hebben we hele sterke motoren en zijn we er toch op tijd uit.
We meren af in Valenciennes, een klein provinciestadje. De jachthaven is slecht gelegen maar wel heel modern, na betalen krijgen we een soort creditcard om van alles en nog wat te doen, elektriciteit, water, de was doen, de haven inkomen. We moeten wel even opletten om het kaartje te krijgen want de havenmeester is om 17:00 uur naar huis. De Lidl is heel dichtbij en we kunnen weer groot inkopen. Irene heeft in het vooronder haar winkelvoorraad goed op orde, we kopen altijd een paar weken in het vooruit. Maar het betekent wel dat als er een supermarkt in de buurt is we gelijk groot moeten inkopen. We drinken onze wijn uit pakken, dat scheelt een hoop gesjouw met lege flessen. Boodschappen doen is sowieso wel es lastig. Er is bijvoorbeeld geen koffiemelk. In een uithoekje vind je soms van die cups die je in een café bij de koffie krijgt. Maar het is een zo zeldzaam product dat het personeel soms niet weet waar je het over hebt of waar het kan liggen.
We hebben nog niets van de stad gezien, dus we besluiten een dagje langer te blijven en de was te doen, heel makkelijk in zo’n moderne haven. Dus even naar de havenmeester om een dagje extra te betalen. Dan blijkt weer eens hoe ambtelijk Frankrijk soms is. Het is weekend, en dus heeft de havenmeester vrij, logisch toch. Maar ja, onze card is maar voor 1 dag, dus geen elektriciteit en andere dingen. Er is een machine om te uploaden maar die is stuk. En een nieuwe kaart kopen kan ook niet want die zijn op. Op een gegeven moment kan ik nog wel de haven uit, maar er ook niet meer in. Dan blijkt wel dat het ultramoderne systeem met hoge hekken en cards behoorlijk lek is; via een hoekje kom ik snel binnen. We gaan ’s avonds de stad nog even bekijken, maar het is saai, heel saai. Het enige leuke is een buitengewone goede pizzeria.
We nemen afscheid van Huib die zijn laatste gasten heeft ontvangen. 1 week om in Maastricht te komen en dan is het vaarseizoen klaar!

We zitten nu op het Escaut Canalisé, en dan heet het ineens Escaut Belge. Op onze computerkaart staat Quai de l'Ancienne Douane en verrek, er staat echt nog een oud douanekantoortje op de kant. Al gauw verandert de naam weer en we zitten op het Canal Nimy-Blaton-Péronnes. Voor het gemak noemen we het kanaal Mimimi, naar de assistent Beaker van dokter Bunsen-Honeydew uit de Muppetshow. We hebben geen tv aan boord, maar wel dvd’s van de Muppetshow. We overnachten in Peronnes (B) en daarna in Mons (Bergen). Voor de verandering liggen we naast een Noors scheepje. Aardige mensen met een heel verrassend concept. Ze varen 2 weken, zoeken dan de auto weer op, rijden naar Nederland en vliegen naar Oslo. Een tijdje daarna komen ze terug en varen weer een stukje verder. Eigenlijk best wel begrijpelijk want het is een heel klein bootje, vinden ze zelf ook wel. Het is nu zo’n beetje einde seizoen en ze willen de boot ergens op de kant zetten tot volgend voorjaar. Maar ze hebben toch niet alles goed voorbereid want ze hebben geen enkel adres van een haven of werf met een hijskraan, en ze spreken geen woord Frans. We hebben wat afgetelefoneerd. Uiteindelijk besluiten ze om hun bootje dan maar in de jachthaven van Mons in het water te laten liggen.

We draaien het Canal du Centre (Wallonië) op, varen onder de Pont de Risque a Tout door en zien in de verte de heuvels van de hoogvlakte van Henegouwen. Vroeger waren er 4 scheepsliften achter elkaar om omhoog te komen en die zijn 5,05 meter breed en wij zijn 4,85. We doen het niet, 10 cm aan beide kanten is te weinig. Het levert zeker schade op en we hebben al behoorlijk veel krassen. Begrijpelijk, na zo’n 100 sluizen. Maar er is een alternatief: de Grand ascenseur de Strépy-Thieu, een scheepslift die de 4 vervangt. Een indrukwekkend bouwwerk. Je vaart een bak met water in, de klep achter je gaat dicht en je gaat 73,15 meter omhoog. Het gaat natuurlijk heel langzaam en je kan dus op je gemak over de rand leunen en kijken hoe het landschap verandert. Indrukwekkend! Er is echter 1 ding niet leuk. Achter ons, op de schuif die naar beneden schuift en de bak waterdicht afsluit, hangt een geel bord met de titel: Risque de Decapitation, Gevaar voor Onthoofding! Kijk hier maar: https://binnenvaartinbeeld.com/nl/canal_du_centre_b/scheepslift_strepy_thieu

We meren af in de Port de Plaisance Seneffe, een klein haventje waar we 7 jaar geleden ook al eens lagen. En net als toen gaat het nu ook: elke dag stellen we ons vertrek een dag uit. Het is hier mooi landelijk, en toch is er altijd wat te zien. Naast ons ligt een watersportschool. Elke dag wordt er gezeild, geroeid, basketbal gespeeld met kano’s en nog zo wat. Aan de overkant ligt het havenkantoor met daarin de ontzettende aardige havenmeester met weinig tanden, een hele grote snor daar overheen en een tuinbroek. Hij zit er consequent ’s ochtends en ’s avonds 1 uur. Voor zich heeft hij een grote monitor waarop hij alles kan zien: wat hij voor zich uit het raam kan zien, en wat aan de andere kant van het bruggetje gebeurt: niets dus. Hij speelt dan ook patience op z’n computer. Het is een doodlopend haventje, elke boot daar is bewoond en vaart niet, of ligt te verroesten, de meesten. Als je goed kijkt kan je zien dat hier vroeger veel industrie was. Naast het haventje lopen veel treinsporen door het gras en er is een klein droogdokje. Nog nooit heb ik zoiets gezien, het functioneert ook nog, er staat een motorbootje droog waaraan je met droge voeten kan werken. Tussen de bedrijven door klussen we ook wat, even wat verf op de kale plekken zodat we wel een beetje netjes weer NL in komen. Het weer is nog steeds prachtig.

Afgelopen zaterdag was een heel leuke dag. Vroeg in de ochtend kwamen er allemaal mannen met grote auto’s en een trailer met een RIB er bovenop. RIB: Rigid Inflateble Boat. Het zijn eigenlijk gewoon grote rubberboten met heel veel techniek en ontzaglijk grote buitenboordmotoren, 150 tot 250 pk. Het is een soort uitstapje van de club, een dagje varen met kinderen. Heerlijk om te zien, volwassen mannen met mooi en duur speelgoed. Maar in de middag wordt het pas echt leuk. Eerst komt er vrachtwagentje met een Volkswagen Golf er op. De VW wordt afgeladen en met open ramen het water in gereden. Er is alleen nog een stukje dak te zien. Er komen steeds meer mensen meer mensen die op het eerste oog onbegrijpelijke dingen gaan opbouwen. Het lijkt op een kraan maar we vinden hem toch te klein om iets aan die VW te doen. Eindelijk, aan het eind van de middag krijgen we het door, het is een filmset! Allemaal camera’s, duikers en nog zowat. Uiteindelijk lukt alles en wordt de VW 6 keer het water in en uit gereden. We hebben wat mensen gesproken die uitleggen dat het spektakel onderdeel van een speelfilm is. Verwacht wordt dat er 2 minuten film is gemaakt. Er wordt in een razend tempo weer opgeruimd, want om 6 uur moeten alle RIB’s weer het water uit. De jongens van de camerakraan hebben het meeste te doen: 2 uur opbouw, een half uur afbouwen en hij is niet gebruikt. (naschrift: vriend Jos heeft een foto gezien en de auto VW WaterGolf gedoopt). Vlak voor vertrek krijgen we op zondag onverwacht nog kijkers, die we een brochure per email hadden gestuurd. Man enthousiast, vrouw niet, ze hebben al 3 huizen….

Maandag moeten we echt weer eens weg. Het is 15 oktober, we willen nog naar Brussel en Antwerpen, en we willen zo rond eind oktober in Dordrecht zijn. Volgende keer verslag van het laatste stukje.