Naar Parijs, deel 3

Donderdag 26 juli, we zijn gestart voor het spannendste deel van de reis: Canal du Nord.

Vraag 1: zijn we laag genoeg voor de bruggen. Het antwoord is: ja, meer dan voldoende. Hoe dat komt weten we eigenlijk niet. De officiële berekening was: wij zijn 3,63 hoog, de bruggen zijn 3,75. Maar wij hebben 2.000 liter diesel getankt 2.500 liter drinkwater en het kanaalpeil is ook laag. Resultaat: zo’n 70 centimeter verschil! We hebben een prachtige methode uitgedacht om zeker van onze zaak te zijn. Irene staat op het voordek en houdt haar arm omhoog met een klein Nederlands vlaggetje in haar hand. Als de brug hoger is als de punt van de vlaggenstok, dan is alles OK. Volgens de boeken zijn alle bruggen even hoog en na een paar test kan Irene het vlaggetje weer op de boeg zetten, het klopt allemaal.

Vraag 2: passen we in de sluizen. De sluizen, 19 stuks in dit kanaal, zijn lang genoeg, maar de breedte, hoe zal dat gaan? De sluis is zo’n meter breder dan wij, maar we moeten links en rechts nog stootwillen en kussens en ballen ophangen, dus houden we ruimte over? Dat gaat ook prima. En wat het fijne is, omdat we zo goed passen hoeven we de boot niet vast te leggen. Voor en achteruit kan ik met de motor wel beheersen en links en rechts gaat vanzelf, een beetje stuiten en ketsen. Dat is wel fijn voor Irene, mevrouw van Ballengooien, ze hoeft niets te doen, niet met trossen slepen, ballen over boord gooien op de juiste hoogte, op mijn verzoek een tros vast te maken en de Lady afstoppen. Ze hoeft alleen Felix in de gaten te houden, dat hij boven in de sluis niet op de kant springt. De eerste 7 sluizen gingen we 5,80 meter naar boven, maar het verliep heel leuk.

Vraag 3: hoe gaat het in de tunnel. Omdat het dak van de tunnel rond is weten we niet of we de hoeken van de dakopbouw moeten beschermen, ofwel, als hij op het waterniveau 5,95 breed is, is hij dat bovenaan ook? Nergens heb ik daar informatie over kunnen vinden. Maar ook dit gaat goed. We zijn de avond voor dat we tunnel zouden nemen afgemeerd voor de ingang. We zijn ernaartoe gelopen om de boel te bekijken. Het ziet er goed uit, ruimte genoeg, raadselachtig ook. Je hoort gebrom uit het donkere gat komen, dan, langzaam, kruipt een groot binnenvaartschip uit het gat. We zijn vrij lang bij de ingang van de tunnel blijven hangen, want er kwam een heerlijke koele wind uit, dat scheelde toch wel 15 graden, zalig.
Het is wel moeilijk om te weten wat je allemaal wel en niet mag. Sommige borden zijn duidelijk, minstens 3 km per uur snappen we. Niet omdraaien en terugvaren is ook wel duidelijk, 300 meter afstand houden ook. Maar er zijn borden met teksten die digitaal uit het Frans vertaald zijn. En dat levert vreemde waarschuwingen op. Schakel op het gevaar! Verwijder de afweer. Rijdt niet op de platte kanten!
We hadden afgesproken dat Felix in de tunnel even in de slaapkamer moest blijven. De kades waar wij tussen voeren waren ongeveer even hoog als het dek, dus als hij op de kant sprong was de ramp niet te overzien. De tunnel is tenslotte 4,5 kilometer lang. Loopt hij met ons mee of gaat hij de andere kant op?
We kregen ’s ochtends om 8 uur groen licht om in te varen, alleen was Felix hem gesmeerd. Begrijpelijk ook want we lagen heerlijk in het groen, fijn voor een avontuurlijke kat, konijntjes in de buurt. Na een uurtje hadden we hem te pakken, maar het licht was inmiddels rood. Half uurtje wachten was niet erg. Je kon 10 minuten van tevoren zachtjes geluid uit de tunnel horen komen, steeds sterker en eindelijk kwamen er een paar spitsen uit de tunnel. Groen licht voor ons.
We vonden het een prachtige ervaring. Helemaal rechtuit, duizenden tl-buizen, om de tien meter een afstandsbordje, kastjes met groene lichten, maar geen pijltjes naar de vluchtuitgangen, want die waren er niet. Ik ging er mooi door, maar 3 keer zachts geketst tegen de kant.
Halverwege was er een uitwijkplaats voor tegemoetkomende schepen. Toch was ik verrast toen er ineens iets groot en zwarts opdoemde, een spits, maar zonder duidelijk lichten, gauw gas terug en langzaam verder, er zat ook maar een metertje tussen.

Na de tunnel gingen we 6 keer 5,80 m. naar beneden, naar het dal van de Somme. We vonden sinds lange tijd een jachthaventje, na Gent de eerste, nu in Peronne. Het werd ook wel tijd want de melk en het bier en het brood begon op te raken. De watertanks moesten ook wel gevuld worden, denk om de brughoogte. De jachthaven is klein maar verrukkelijk, want hij hoort bij een camping, en daar is een zwembad!!

Dat waren de eerste 2 dagen van de Franse kanalen, spannend en boeiend.

Wat vindt je er van?