Naar Parijs, deel 4

We blijven 3 dagen in Peronne hangen. Op zich is er niet zoveel te beleven. De bijbehorende camping levert wel wat op: zwembad, friterie, een brievenbus om ansichtkaarten in te doen. Dat laatste is belangrijk. Irene’s oudste zus Gerda volgt onze tocht per telefoon, een paar keer per week zo rond 6 uur. Maar Irene heeft beloofd dat er elke week een kaart komt en dat is nog niet zo eenvoudig. Ansichtkaarten kopen levert soms problemen op, zeker in Peronne. Maar postzegels is nog veel moeilijker. Postzegels voor Frankrijk lukt nog wel, maar voor de rest van de wereld, die zijn niet zo gauw te vinden.
Verder is het niet onbelangrijk dat er een Lidl is op een paar honderd meter. Lidl heeft een behoorlijk marktaandeel gekregen in Frankrijk. We hebben ze op bijna elke plek gevonden. Belangrijk is dat ze brood hebben wat wij verrukkelijk vinden: notenbrood, heerlijk en het blijft lang goed.

Aan de steiger waar wij liggen, komt af en toe een andere passant liggen, bijna altijd Nederlanders. Vaarkaarten en computerprogramma’s om de weg te vinden heeft iedereen wel. Maar wat heel moeilijk te vinden is zijn jachthavens en goede ligplaatsen. Vandaar dat het eigenlijk een vaste gewoonte is om andere bootvaarders op te zoeken en informatie uit te wisselen over waar die plaatsen zijn, hoe goed ze zijn, of er elektriciteit is en water en wat ze eventueel kosten. Met name Parijs is een belangrijk punt. Waar zijn de ligplaatsen in Parijs? Het antwoord: bijna nergens. Er is een jachthaven die Marina Arsenal heet en iedereen vindt het een mooie plek met de mooie plekken in Parijs op loopafstand. Maar waar iedereen het ook over eens is, is dat het schreeuwend duur is: € 70 per dag, € 420 per week!
Er is nog een andere plek, het Bassin de la Vilette. Je kan er alleen komen door een stukje onder Parijs door te varen, vier sluizen. Maar wat het oplevert is onbekend, veel informatie spreekt elkaar tegen. Het kan wel of het kan niet, links is duur, rechts is gratis, links is voor de rondvaartboten, rechts voor ons, de Bateaux de Plaisance. We gaan het uitvinden. Verder ligt de Seine vol met bewoonde Peniches en langszij komen wordt niet in dank afgenomen. Volgens sommigen mag je gratis liggen als er ergens nog een klein plekje vrij is waar geen Peniche tussen past. De enige echt bekende mogelijkheden zijn jachthavens in een kring rond Parijs. Vaak is er een treinstation in de buurt. Half uurtje met de trein, fiets mee. We zullen het uitvinden.

We verlaten Peronne en gaan weer verder, het Canal du Nord af. Na 3 sluizen omhoog komen we bij de tweede tunnel, een kleintje, maar 1 kilometer lang. Ik begin het steeds amusanter te vinden. We meren af voor de nacht aan de zuidkant van de tunnel. Een prachtige plek in het groen, er woont niemand. Veel sterren ’s nachts.

Zondag 29 juli, we verlaten de tunnel om naar Compiegne te gaan nadat het Felix heeft behaagd om aan boord te komen…. We willen hier graag heen, omdat Felix bevrijd moet worden van een stuk draad dat na het ongeluk 6 weken lang de kaakhelften bij elkaar heeft gehouden en dat het hier niet moeilijk is daarvoor een docteur vétérinaire te vinden. Het laatste stuk van het kanaal gaat weer behoorlijk omlaag, 3 sluizen, en ook nog 3 sluizen op het zogenaamde Canal lateral a lÓise.
We waren een beetje ingeslapen, alle bruggen op het Canal du Nord waren 3,75 hoog en we hielden royaal een halve meter over. Volgens ons navigatieprogramma zijn de bruggen op het lateraal kanaal 4,25 hoog. No problem, dachten we. Maar tot onze stomme verbazing is de ruimte tussen brug en boot kleiner geworden, minder dan een halve meter. Dus: bruggen halve meter hoger, de ruimte die wij overhebben is minder geworden. Frankrijk?

We zijn afgedaald tot het niveau van de rivier de Oise. Het is duidelijk dat we op een rivier zitten, het meandert enorm. Compiegne heeft een jachthaven die achter een bruggetje ligt dat te laag is en de jachthaven is ook te klein voor ons, dus we kiezen een kade uit midden in de stad. Vroeger lagen hier binnenvaartschepen, maar de kades zijn opgeknapt en boulevard geworden. Tussen de nieuwe hekjes en balustrades zijn met enig zoeken de bolders nog terug te vinden. Het is een heerlijke plek waar we liggen. Wandelpromenade, veel wandelaars groeten ons en omgekeerd. Kinderen blijven met open mond over de reling hangen, en er wordt veel gemompeld. Het is duidelijk dat een schip van onze grootte hier niet vaak ligt. We hebben nog steeds geen zekerheid of we er bonjour, bonsoir, bonnuit of iets anders gezegd moet worden. We proberen van alles maar we worden niet wijzer omdat de Fransen ook van alles door elkaar zeggen. Op de dijk naast het wandelpad komen ’s avonds groepen jongelui zitten, muziek maken, zingen, eten, het heeft het karakter van met zijn allen rond het kampvuur zitten. Voor zover we het in het donker kunnen zien, wordt er veel het hof gemaakt. De auto’s rijden aan de andere kant van de dijk, dus daar merken we niets van.
Er beweegt veel in het water rond ons schip. Een kolonie van zo’n 20 zwanen zwemt rondjes. Soms wordt de rij onderbroken door een stel ganzen die keurig ingevoegd hebben. Regelmatig stijgen er een paar zwanen luidruchtig op om 200 verder te landen, hard terug te zwemmen en snel weer in te voegen.
Maar bijzonderder zijn een stuk of drie dieren die rondjes zwemmen, kop boven water, maar van een afstand zien we rest niet. Als ze dichterbij komen zien we bijzondere zwemmende dieren. De eerste reactie is ratten, maar daar zijn ze echt veel te groot voor, 30 centimeter plus 30 cm staart. Van bovenaf gezien weten we het niet, rat, waterrat, muskusrat, bisamrat?
Na diepgaand onderzoek besluiten we dat het een waterrat moet zijn. We wisten niet dat ze zo groot waren. Indrukwekkend, ze eten vooral bladgroen en wortels en soms een visje o.i.d.

Compiegne is een leuke stad, het centrum is in behoorlijk goede staat en lijkt de oorlogen goed doorstaan te hebben. Het stratenpatroon is zo middeleeuws en onlogisch dat we na 6 dagen soms nog steeds ons favoriete terras missen.
We hebben een veterinaire gevonden een paar straten van de boot af. Makkelijk, Felix in zijn mandje achterop de bagagedrager, de een duwt de fiets, de ander houdt het mandje vast, piece of cake. Na een kwartiertje zijn we bij het adres op de website, maar we vinden er niets. Na wat heen en weer vragen vertelt een buurvrouw dat ze een tijdje geleden verhuisd zijn en dat het nu een heel eind verder is. Uiteindelijk lopen we toch wel een minuutje of 50 in de brandende zon, graadje of 30. De assistente en de arts weten zeker dat ze het ons verteld hebben over de telefoon. Dat kan natuurlijk best wel, telefonisch contact op dit niveau in het Frans is best wel moeilijk. Terwijl we zitten te wachten kijkt Irene nog eens op de website en het adres is nu ineens goed!! De ingreep verloopt verder wel goed, anesthesie, draadje weghalen, hechting, antibiotica, en nog wat andere handelingen. Tot onze stomme verbazing kost het weinig: € 55,80!
Het uurloon van een dierenarts is hier toch wel laag. Terug naar huis heeft Irene met Felix maar een taxi genomen, ik fietste naar huis.

Compiegne heeft mooie paleizen met veel schilderijen, stoelen, gordijnen, vazen, kledingkasten en dergelijke maar wij bezoeken ze maar niet, tot verbazing van sommigen. Het lijkt veel op paleis Chaerlottenburg waar we in Berlijn tegenover lagen, en een beetje op paleis het Loo, alhoewel dat wat kleiner is.
Buiten Compiegne ligt een groot loofbos met mooie fietspaden. We vertrekken wat vroeg, dan is het nog koel in het bos. We gaan naar het dorpje Saint-Jean Le Bois om daar te lunchen. Maar ons mooie plan valt zwaar tegen. Het is hoogzomer, dus de zon staat hoog en er is geen schaduw. Verder hebben we nergens gelezen dat het fietspad in het bos omhooggaat; zwaar werk bij 30 graden. Maar het bos is fabelachtig mooi, en er zijn mooie fietspaden, tenminste als je ze gevonden hebt. We zijn gewend aan Nederland waar de fiets een veel hogere positie heeft in het verkeer en de infrastructuur. Meer naar het zuiden wordt het direct minder, in België al. Een fietspad langs de weg dat ophoudt te bestaan als we in een andere gemeente komen, dat soort dingen. Maar het pad in het bos is mooi. Uiteindelijk komen we erachter hoe we de weg moeten vinden. Op alle kruispunten is er maar een keuze, het asfalt. De rest kan best wel een mooi bospad zijn, en er staat op de borden waar je allemaal heen kan, maar de enige route die ertoe doet voor fietsers is van asfalt. Ondanks de schoonheid van het bos is het doodstil. We hebben zo’n 20 kilometer gefietst, en we zijn misschien 10 fietsers tegengekomen.
We komen aan in Saint-Jean Le Bois en worden zwaar teleurgesteld. Er is 1 hotel met terras en dat is dicht. Dat hebben we meer meegemaakt, het is augustus, vakantiemaand, en behoorlijk veel bedrijven sluiten, ook in de horeca?? We hebben nu niet genoeg water en gaan op rantsoen. We hebben geen andere optie dan teruggaan. Het is gelukkig wel naar beneden nu. Halverwege zijn we zo moe dat we in het gras gaan liggen kijken naar de boomtoppen en de wolken. Best wel lekker eigenlijk. Terug in Compiegne vinden we een tent met luie stoelen, climatisee, en versgetapte Leffe Blond.
Het blijft warm en we gaan voorlopig niet verder, maar dat is niet erg, het is hier aangenaam. Na 5 dagen komen Ruud en Ruud bij ons liggen met hun schip de Pescador. Het zijn vrienden van ons uit de Veerhaven. Zij zijn eerder van Rotterdam vertrokken dan wij en zijn al op de terugweg. Op het laatst van de heenweg hebben ze besloten niet naar Parijs te gaan maar naar Rouen, aan het einde van de Oise rechtsaf de Seine af. We liggen 2 dagen bij elkaar, heel gezellig. We gaan de stad niet in, 34 graden, en eten bij elkaar aan boord. Ik heb voor het eerst van mijn leven steak tartare gemaakt, het lievelingsgerecht van de Ruudjes en van mij. Misschien riskant, rauw vlees bij deze temperaturen.

Net als in Nederland is het warm en er passeren veel wandelaars met honden, hijgend met hun tong uit de bek. Ik neem een diervriendelijk besluit. Ik maak ons afwasteiltje heel schoon, vul het met water en zet het naast de boot in het gras, met een bord op een stok: pour les chiens! Ik heb heel veel succes en krijg dankbare woorden. Er is een man die vraagt waarom er geen apart bakje voor hem is, maar hij lacht er wel bij.

Dinsdag 7 augustus, we vertrekken weer uit Compiegne na ruim een week, het was er heel fijn. We nemen de rivier de Oise, gekanaliseerd, maar toch een rivier, met veel bochten. Een mooie rivier, met heel mooie sluizen, mooier als ik eigenlijk mijn hele vaarleven heb meegemaakt. Elke sluis ligt prachtig in het groen, grote bloemstukken, geraniums. Sluis 6 is echt de mooiste. Een glooiende groene helling met een blauwspar van zeg 15 meter, grote beuken, hier en daar een buxushaagje, rond gesnoeide boompjes. Een sluis is soms een onprettige, koude, omgeving. Hoge rechte betonnen muren, ijzeren randen en bolders, stalen deuren en de sluiswachter is onzichtbaar in zin hokje met neergelaten luxaflex. Zo in het groen is het ontspannener, je hebt wat moois om naar te kijken en de sluiswachter komt soms een praatje maken. We hebben een keer de sluiswachters gecomplimenteerd en bij het uitvaren stonden ze met twee armen ons uit te zwaaien.

We komen steeds dichter bij Parijs en de binnenvaartschepen worden steeds groter. Gekke namen blijven: Debussy, Johannesburg, WhyNot?, NeXt en Betty Boop. Als we willen vertrekken uit Creil vertikt Felix het om aan boord te komen. Stress alom. Pas wanneer Irene met emmers water in de struiken, waaronder hij zit, begint te gooien, vlucht hij aan boord. We besluiten na een fikse ruzie om hem een tuigje om te doen zodat hij tijdens het varen aan de lijn ligt, dat blijkt ook nog gewoon aan boord te zijn. Felix heeft zich erin geschikt, de clou is om hem ’s ochtends vroeg binnen te halen. De tweede dag op de Oise meren we af in Isle Adam. Er is hier een prachtige steiger voor 2 boten, met elektriciteit en water voor niks. We waren al eerder door anderen hierover getipt. Het past wel wat in de sfeer van dit stadje. Al in de Middeleeuwen was de stad hier eigendom van de prinsen van Conti, en dat heeft adel en rijkdom aangetrokken, villa’s van lang geleden staan er nog steeds en tot op de dag van vandaag worden grote villa’s opgetrokken. Misschien dat we daarom hier mogen liggen, grote luxe jachten dragen bij aan de sfeer en het imago van Isle Adam. Niet alles draagt daar natuurlijk aan bij. Achter ons meert een frans schip aan, een hoog opgebouwde tjalk met de naam De Regenboog.
We blijven weer een dagje liggen, het weer slaat net als in Nederland om. Het stormt niet maar het hoost. Schutten is niet fijn; ik sta binnen te sturen, maar Irene moet in de regen touwtjes vastmaken. Morgen verder.