Naar Parijs, deel 1

Naar Parijs, deel 1

Onze tocht is inmiddels begonnen. Maar eerst nog even wat over Schiedam, de plek waar wij 3 maanden gelegen hebben. Mooie plek met uitzicht op de windmolen van de firma Nolet, fabrikant van het bekende jenevermerk Ketel 1, nog maar 10% van de omzet. Het meeste wordt verdiend aan Wodka 1.

We liggen aan een mooie kade, met aardige bedrijven, bijvoorbeeld de firma Bingham. We kunnen hun adres gebruiken om pakketjes naar toe te sturen, zij komen het aan boord brengen en wij geven hen af en toe taart bij de ochtendkoffie.
Het enige nare is dat de straat lang en recht is. Alleen aan het begin zijn 3 drempels, de volgende kilometer niet. Wij schatten dat er soms wel 120 km gehaald wordt. Wat ook bijzonder is, is dat parkeren hier gratis is. Dit lokt bijzonder publiek uit. Brave kantoormensen die gratis parkeren, een fiets klaar hebben staan en naar de stad fietsen. Maar ook groepjes mannen die al pratend rondjes om een auto lopen zonder duidelijk doel.

Er zijn veel Polen in Schiedam. Poolse restaurants, Poolse supermarkten, met veel aardige mensen. Het levert wel bijzondere situaties op, zoals de volgende. Wij hebben al jaren een reddingsvlot aan boord, zo’n ding dat je in het water gooit, aan een touwtje trekt en dat zichzelf daarna zelf opblaast. Het was al 10 jaar niet gekeurd, daarom onzeker, en onverkoopbaar. Omdat het ding in de weg lag besloten wij het aan de buren te geven, die hebben kinderen die het geweldig vinden om een eigen bootje te hebben. Het werd een tewaterlating met veel grote mensen en kinderen die het geweldig vonden, een koffer die van zelf openging en een rubbervlot met dak werd, hengels, vuurpijlen en andere spannende voorwerpen. De volgende dag fietste ik even langs en vroeg of het ding nog dreef. Volgens de nieuwe eigenaar wel: er had de hele nacht een Pool in geslapen!
Er zijn heel mooie plekken in de oude stad, grachtjes en veel klassieke schepen. Een vergeet vooral het Gemeentemuseum Schiedam niet: heel erg mooie hedendaagse kunst.

Nu de tocht. De eerste dag zijn we naar Dordrecht gevaren, naar de Nieuwe Haven, zetel van de Koninklijke Dordrechtsche Roei- en Zeilvereniging. Een prachtig plekje in het oude centrum van Dordrecht, werkelijk heel mooi, met uitzicht op de Grote Kerk. Er hing een groot bord aan de gevel: winterliggers gezocht. We werden nieuwsgierig en hebben de voorwaarden opgevraagd. Een heel aantrekkelijk punt is de prijs: € 210 per maand voor ons. Dat is een behoorlijk stuk goedkoper als in Rotterdam: € 450 afgelopen jaar. Van het verschil kunnen we de hypotheek betalen. Jullie horen wel of we het gaan doen.
In Dordrecht is mijn zus An opgestapt om een paar daagjes mee te varen.

Na Dordrecht hebben we eerst aangelegd bij Bunkerboot Dintel van de familie van der Kolk in Dintelsas, bij Dinteloord. Het is een van de weinige adressen waar we GTL kunnen tanken. GTL (Gas To Liquid) is een dieselachtige brandstof, gemaakt van natuurlijk gas. Het bevat heel weinig toegevoegde stoffen, zoals zwavel, zodat er minder fijnstof uitstoot is. We hadden al jaren problemen met de uitlaatgassen van onze motoren, zo vuil dat de zijkant van de boot er heel zwart uitzag. Zelfs monteurs van de importeur van Cumminsmotoren wisten er niets aan te doen. De enige oplossing die ze hadden was GTL. En het werkte: nagenoeg geen uitlaatgas, geen vieze lucht.
Je kan het spul zo in je dieseltank gooien, je hoeft niets voor te bereiden. Het wordt aan de waterkant verkocht, omdat tot nu toe alleen de binnenvaart er gebruik van maakt; wel van rode GTL, met een lage accijns. Voor watersporters, geen ondernemingen, is er witte diesel. Goed spul dus, maar wel een dubbeltje duurder dan gewone diesel. Irene kon er 4 cent per liter afpraten, maar dat mag ook wel, we tankten 2.000 liter.

Na het bunkeren zijn we naar een favoriet plekje van ons, de Steenbergse Vliet gevaren, een natuurgebiedje in West-Brabant. Op 6 plaatsen staan er twee grote palen naast elkaar in het water om aan af te meren, verder niets. Heerlijk om te overnachten, stilte, vogels.

De volgende dag zijn we over de Oosterschelde naar Zierikzee gevaren. Ik was tot nu toe niet zo bekend met de Oosterschelde, maar het is er erg mooi. Het heeft heel veel mooie kenmerken als van de Waddenzee, droogvallende platen, zeehonden, stakenroutes, dit laatste alleen voor de Waddenzeilers onder jullie.
We waren al eerder in Zierikzee geweest, een echt heel mooi stadje. Alleen het toerisme begint grootse vormen aan te nemen. Bootsfahrt mit dem Plezierikzee. Zeehondensafari: er is plaats voor maximaal 350 personen, er zijn 25 verrekijkers aan boord. Zus An trakteert ons op een heerlijk etentje.

De volgende dag varen we via het Veerse Meer naar Middelburg. Zo rustig als de Oosterschelde is, zo onuitsprekelijk druk is het op het Veerse Meer. Na een bijna-aanvaring verlaten we het meer snel en schutten naar het Kanaal door Walcheren. Om jullie aardrijkskundige kennis op te frissen: Veere-Middelburg-Vlissingen met halverwege aan afslag naar Arnemuiden.
We meren af in Middelburg, prachtige stad, maar het is te warm om door de stad te slenteren. We trekken ons terug op het achterdek met een glas koele witte wijn met ijs. De volgende ochtend wandelen we de stad in en drinken koffie op een lekker terras, An trakteert.

Zus An vaart een extra dagje mee en stapt in Vlissingen af. De vaart in Middelburg naar Vlissingen is ook een avontuur. De eerste brug sluit net voor onze neus. De informatie die wij hebben klopt niet: er is een nieuw systeem, de Blauwe Golf. Eens in de 2 uur gaan de 5 bruggen naar Vlissingen achter elkaar open, konvooi varen dus, alleen voor pleziervaart. Maar als je te laat bent, dan dus 2 uur wachten. Verder hadden we onderweg veel verwarring over waar we nu waren: de brug bij Souburg, de Sloebrug of de Schroebrug. Maar de garantie van de provincie Zeeland was: blauwe golf, 5 bruggen, 1 uur en 5 minuten, en die hebben ze waargemaakt.
We hebben afgemeerd in de Binnenhaven van Vlissingen. Het is te merken dat we nu dichter bij de zee zijn. Achter ons ligt een zeiljacht uit Denemarken en voor ons een zeiljacht uit San Francisco. Arme man. Er ligt een enorme stapel zeilzakken, kleding, gereedschap, eten en wat nog meer aan dek. Allemaal om bij dat ene filtertje van de motorkoeling te komen. Geen groot probleem, hij heeft alleen een stukje aluminium gaas nodig en dat valt wel te vinden, maar hij moet de helft van zijn boot ontmantelen om erbij te komen. En hij wil zo graag naar de Ierse Zee, al dagen.
We brengen zus An naar de trein. Fijne vaardagen, eindeloos veel tijd voor familieverhalen, die zij allemaal kent en ik niet. Ik heb nog wel verhalen over mijn ouders gehoord die volslagen nieuw waren voor mij.
Het station Vlissingen ligt vlak naast de havens, een behoorlijk station. Vroeger was het heel groot en sjiek, zelfs met een koninklijke wachtkamer. Er was een veerboot verbinding. Rechtstreeks van Berlijn naar Vlissingen, en dan met de postveerboot naar Engeland. Het was zo belangrijk dat het station in de stad gewoon kwam te vervallen.

De volgende dag gaan we los, de Westerschelde op naar Terneuzen, en dan verder richting Gent. De Westerschelde is voor mij niet zo’n bekend vaarwater, maar de verhalen kloppen. Het slingert en er zijn parallelle geulen. Het ene moment zat ik achteruit te kijken naar een groot containerschip dat ons inhaalde en toen kwam er ook een groot zeeschip uit een geul rechts. Ik kon niet voorlangs, dus, in scheepstaal, ik ging tegenliggen en mikte op zijn kont! Het ging allemaal goed en toen hadden we 2 zeeschepen voor ons die, leek het, elkaar gingen inhalen. Complex vaarwater. En zeeschepen hebben een behoorlijke hekgolf. Weer een bierglas ter ziele.

In Terneuzen hebben we naar binnen geschut. De sluismeester was vriendelijk voor ons, de binnenvaarders moesten zover mogelijk naar voren en wij mochten achterin blijven, hadden we geen last van het schroefwater. Na de sluis kwamen we op het kanaal Gent-Terneuzen, een behoorlijk saai kanaal, met heel veel zijhavens, behoorlijk grote zelfs. Gent heeft een echte zeehaven, een kleintje, maar toch.
We stoppen voor de nacht in Sas van Gent, in de haven van watersportvereniging ’t Sas. Beetje saai, maar de havenmeester komt zich voorstellen als de vrolijke havenmeester dit in tegenstelling tot de haven aan de andere kant, daar is een chagrijnige Belg havenmeester. Het tarief is 1 euro per meter, “mijn kleindochter helpt wel eens, maar voor haar zijn er geen boten langer dan 15 meter, dus 15 euro vannacht voor u”

Er is niets verder te melden over Sas van Gent dus we vertrekken op tijd naar Gent, verder door het kanaal Gent-Terneuzen, saai, alleen maar scheepvaart en bedrijven. Na een uurtje gaan we rechtsaf, de Ringvaart rond Gent in. Het is druk met grote binnenvaarders, ruim 100 m. en we moeten door de sluis van Evergem: 230 m. lang, 25 m. breed. Als je in zulke sluizen achter de beroepsvaart wil afmeren krijg je soms grote problemen. Als een binnenvaarder zijn schroef in werking zet en je bent nog niet afgemeerd is je schip nagenoeg onbestuurbaar en kan je schade krijgen. We vragen over de marifoon of we eerst de sluis in mogen maar dat gaat niet: beroepsvaart eerst. Maar de sluismeester is erg goed en meewerkend, als iedereen erin inzit vraagt ze of er een paar een klein beetje willen opschuiven, dan kan dat jachtje er nog bij. Dat kan, maar er niets meer bij de hand om aan vast te maken. We melden het en gaan achteruit weer naar buiten. Ik maak van de wachttijd gebruik om naar de sluis te lopen om ons waterwegenvignet Vlaanderen te kopen: € 85 voor 3 maanden, aan bakboord achteraan opplakken. In Wallonie moeten we opnieuw een vignet kopen en in Frankrijk nog een.
Bij de volgende schutting wordt er weer goede aandacht aan ons besteed. Er blijft 45 m. over aan bakboord. Maar het gaat toch weer bijna mis. De achterste binnenvaarder aan stuurboord zet plots zijn schroef weer aan, en we worden naar het midden van de sluis geduwd. Met veel motorgeweld krijg ik haar nog net aan de kant.

We zijn erdoor en doen nog een rondje Gent om aan de zuidkant te komen en de jachthaven in Merelbeke binnen te gaan. We zijn hier 2 keer eerder geweest en zijn steeds weer blij om Rocco en zijn vrouw Bonnie te zien. De eerste keer dat we hier waren voeren we de openstaande sluis in, Rocco stak zijn hoofd over de geraniums aan de sluisdeuren en vroeg of we mee aten vanavond, hij ging Bolognese koken. Meer welkom kan je je toch niet voelen.
We nestelen ons voor een paar dagen, rustig, aan de rand van Gent, in het groen en… de Gentse Feesten zijn begonnen. We hadden er wel van gehoord als zijnde een groots gebeuren. We fietsen naar de stad en het klopt, het hele oude centrum is volgebouwd met terrassen en op elk plein is wel een podium met live optredens, van vroeg tot laat, geen toegangsgeld. We beginnen ergens in een park aan de rand van het centrum. De grote optredens moeten nog beginnen, maar het terrein voor het podium staat vol mensen: praktijkles in de Lindy Hop, een dansvorm uit de twintiger jaren, beetje swing, Charlton, en nog het een en ander. Iedereen heeft groot plezier, er zijn tafels in de schaduw en het bier is goed te krijgen. Een verrukkelijk gezicht, de koppels moeten regelmatig doorschuiven, een andere partner kiezen, maar ergens stokt het, twee jonge mensen willen elkaar niet loslaten en de liefde ontpopt zich voor onze ogen. Aan de rand doen kleine kinderen spontaan mee, heerlijk! Na een uur volgt een andere cursus: Crazy Legs, een stuk minder leuk.
We vervolgen onze weg en nemen een Vlaams Frietje. Lekker maar niet bijzonder. In Nederland ken ik betere adressen. Sowieso gaat het slecht, onze ervaring uit vorige jaren is dat het steeds moeilijker wordt een echt frietkot te vinden, en dat gaat door. We hebben er op de Vlaamse Feesten maar 1 gezien. We wandelen van plein naar plein en eindigen op het Luisterplein, een plek voor wat rustiger publiek. Je hoeft niet te staan, overal tafels en stoelen en barkraampjes. Ze lijken wel erg veel op de houten huisjes die je op Kerstmarkten ziet. We zien een optreden van TuTu Puaone, zangeres uit Zuid-Afrika. Fabelachtige stem, goede jazzband. Ze brengt het Joni Mitchel project. Improvisaties op muziek van Joni, waar we al jaren op verliefd zijn.
We zoeken onze fietsen weer op, een lange wandeling. We zijn deze dag begonnen aan de ene kant van het stadscentrum en zwervend van podium naar podium eindigen we aan de andere kant. Maar we vinden ze en al kibbelend komen we uiteindelijk thuis. Navigatie samen is voor ons een groot probleem. Wij hebben verschillende visies en ideeën. Irene heeft vaak beelden van de heenreis in haar hoofd terwijl ik het doe als op zee: pas als je weet waar je bent kun je verder.
Onze laatste dag in Gent knutselen we nog wat en doen de was. Deze haven is een uitzondering, de wasmachine en droger zijn gratis.
We eten bij Rocco ne Bonnie tonijn op perzik met frieten en salade en komen in gesprek met onze achterburen van een motorjachtje met Australische vlag achterop. Het zijn Australische veehouders met een eigen motorjachtje, Hollands model. Ze komen elk jaar naar hier om een tocht te maken, enkele maanden langs soms. Ze vertellen een mooi verhaal. Ze hebben enorm veel grond en dieren, maar ook een buurman met net zo’n bedrijf. Maar ze maken allebei grote reizen en passen om beurt op het bedrijf en de dieren van de ander. Fantastisch verhaal.
Het is 21 juli, morgen gaan we weer verder, tenminste, als de sluizen en bruggen draaien. 21 juli is namelijk nationale feestdag, herdenking van de kroning van de allereerste Belgische koning in 1831, nadat ze onafhankelijk waren geworden van Nederland. Of het net zo leuk is als Koningsdag gaan we zien. De sluizen draaien wel voor pleziervaart en niet de voor beroepsvaart??

Tot slot nog een ding. We hebben sinds kort AIS aan boord, een systeem waardoor schepen ons kunnen zien op hun plotterscherm en andersom. Maar we kunnen ook gezien worden op internet. Ga naar Vesselfinder en zoek naar Lady A. Er zijn er veel die zo heten, dus gebruik onze MMSI code: 244650288, dat geeft beter resultaat.