Berlijn 3

Op 13 september zijn we vertrokken, einde Berlijn, einde van 6 weken genieten van een geweldige stad. We zijn vertrokken, op weg naar Hamburg. Volgens kenners is dat een levendige stad, een havenstad. Dat zou ons dus moeten bevallen; we gaan het ontdekken.

Varen is ook weer leuk. Het is echt september, rustig weer, mooie kleuren. We varen langs Potsdam met zijn prachtige bossen en kastelen. We draaien de 4 Jahreszeiten van Joseph Haydn: toepasselijke tekst voor september:’juhe, juhe, der wein ist da’!

De laatste weken in Berlijn waren fijn. Voortdurend goed weer, garant voor veel trektochten door de stad en werken aan de boot. We hebben ons strategisch verplaatst langs de kades van Berlijn, dit om een bekeuring te voorkomen. Eerst 14 dagen aan een kade, niet ver van de plaats waar we een Verwarnung van de Wasserschutzpolizei hebben gekregen. Er is geen verschil met de vorige plek, alleen stond daar een bordje “24 stunden”, en hier niet. Na 14 dagen zijn we weer terug gegaan naar onze favoriete plek. Om de 2 dagen varen we weg, en meren 20 meter verderop weer af. Volgens onze Wasserschutspolizeibeambte kan men ons dan niet bekeuren, maar dat heeft hij niet gezegd, zei hij.

We storten ons in de “Lange Nacht der Museen”. Er zijn 110 museums open van 16.00 tot 2 uur ’s nachts, toegankelijk voor 18 euro, maar voor ons was het 12 euro, wij zijn Rentner en krijgen korting. Berlijn is groot, daarom zijn er vanaf het centrale punt op de Potsdammer Platz 7 shuttlebuslijnen beschikbaar. We nemen museumlijn 2, eerste halte: Currywurstmuseum. Wij vonden dit zo idioot klinken, dat wilden we zien. Bovendien, er was daar vast wel wat te eten, hadden we dat gelijk gehad. Het heeft echter 1,5 uur geduurd voor we er waren. Het verkeer kwam stil te staan, lijn 2 veranderde van route, voor currywurst moesten we uitstappen en verder lopen. We kwamen er achter waarom: we liepen vast in een enorme demonstratie: de Fuckparade: 17 auto’s met hardcoretechno, speedcore, gabber, extratone, punk en house. Ze rijden zo dicht bij elkaar dat ze elkaar overstemmen, maar dat maakt niet zoveel uit, omdat ik het verschil niet ken. Tussen de auto’s lopen jongeren, vaak jongens met ontbloot bovenlijf, korte broek, grote schoenen en een fles bier. Het schijnt een protest tegen iets te zijn, maar waartegen valt niet te ontdekken. We bereiken eindelijk het currywurstmuseum: vermakelijk. Een korte tentoonstelling over het ontstaan van currywurst, het verschil met bockwurst, te krijgen met en zonder darm, wie het heeft uitgevonden: Herta Heuwer (1913-1999). Voor de rest van de nacht doen we echte cultuur, hemelse vrouwenzang in een kerk, het muziekinstrumentenmuseum met Turkse muziek, een blaaskapel in de Berliner Dom, Guggenheimmuseum, van die dingen. We zijn om 3 uur ’s nachts thuis en moe.

Er valt hier zoveel te zien en beleven. We hebben al snel ons leukste plekje ontdekt: amphitheater in het Monbyoupark. Een houten bouwsel met onder de tribune een goede bar en een pizzeria, naast het theater een enorm terras met tangoDJ, altijd mensen die zich uitleven in de tango, van danspartner wisselen, een dame uit het publiek vragen. Er zijn Montagkonzerte, wereldmuziek, een wijnbar naast de tribune, pizza mag je meenemen, dansen wordt aangemoedigd. Het leukste optreden was Shmaltz, een band uit Malwonie, ergens op de Balkan. De bassist was vroeger president van Malwonie, “in de tijd dat we nog een president nodig hadden”. Het geheel heeft wel iets weg van Westerkeijn op Oerol. Eind september wordt alles afgebroken, volgend jaar weer verder.

Naast het Rijksdaggebouw wordt elke avond een documentaire met muziek vertoond over de geschiedenis van Duitsland de laatste 100 jaar: “dem Deutschen Volk”, een tekst die ook op het rijksdaggebouw staat. Een geweldig mooi, ontroerende vertoning, het publiek zit aan de ene kant van de Spree, aan de overkant van de rivier wordt het beeldscherm gevormd door een van de parlementsgebouwen. Fabuleuze projectietechniek, mooie muziek. Het kan dus toch: harde muziek draaien die overal te horen is en niet vervormt. Iets voor popgroepen.

Er volgen nog veel culturele uitstapjes: Bröhan-museum, de Historiale in het Nikolaiviertel, Tempelhof en terrasjes, veel terrasjes. Berlijn is niet duur, behalve natuurlijk het centrum. Een tapbiertje of glas wijn kost meestal iets van 2,50. Eten is helemaal goedkoop. Bij ons om de hoek is de Thai/China Imbiss, gebakken eend met saus, groente en rijst, 5,50 euro. En Döner Kebab is meestal 3 euro.

Wat erg opvalt in Berlijn is dat er gerestaureerd wordt, en gebouwd. Bij al die projecten zie je dikke buizen op poten kriskras door de straten lopen. Kilometers en kilometers slingeren ze door de stad. Een deel is blauw, een deel is paars. Wij dachten eerst aan een kunstwerk van Christo of zo. Maar het was veel prozaïscher: leidingen voor het grondwater dat uit al die bouwputten wordt gepompt. Toch is het mooi, kijk maar naar de foto.

Cultuur is niet het enige, tussendoor werken we verder aan de boot. Het is heerlijk werkweer. We hebben nu de hele teakhouten reling in de Owatrol, de deuren opnieuw gelakt en de herft (voordek) in de (tweecomponenten) verf. Sinds wij eigenaar zijn heeft het er niet zo mooi uitgezien. De rondvaartbootschippers kennen ons zo langzamerhand en zwaaien altijd. Rondvaartboten, het zijn er oneindig veel. Gewone met 2 verdiepingen en gids, watertaxi’s met 60 stoelen, discoboten met blauw licht en stampende house, 1 antieke stoomboot, en: De Vliegende Hollander, dat is nog eens ondernemerschap. Het is een gewone rondvaartboot, maar de naam van de rederij is bijzonder: VOC, Vereinigte Ostdeutsche Compagnie. Het logo van de rederij is rechtstreeks gejat van de VOC. Ik heb het logo van de VOC en VOC samengebracht in 1 plaatje, kijk maar bij de foto’s. En ook vaart er een echte Amsterdamse rondvaartboot, niet overgeschilderd en met de originele naam: Koningin Wilhelmina.

De laatste weken is er nog wat bezoek uit Holland. Eerst neef Ronald uit Hazerswoude. Hij moest voor zijn werk in Berlijn zijn, hij maakt en verkoopt stekkerblokken voor computers. Dat klinkt simpel, maar het is razend ingewikkeld. We halen hem van het vliegtuig en nemen een terrasje op de Potsdamerstrasse, naast zijn hotel. Het blijkt een Turks café te zijn, het zit vol met mannen, op de TV is Duitsland-Turkije, af en toe vallen de ramen bijna uit de tent. Het wordt gelijk spel, het wordt stil, en binnen 2 minuten is iedereen naar huis, er is geen nazit in Turkije.

Daarna komt Irene ’s zus Astrid op bezoek. Door mij daartoe aangemoedigd gaan ze voornamelijk met zijn tweeën de stad in, ik schuif aan op het terras nadat ik gedaan heb wat ik het beste alleen wil doen: TechnikMuseum. Magnifiek, valt niet te beschrijven, ik heb een paar foto’s gemaakt, zie maar. De zussen hebben een geweldige tijd samen. Ze hebben lekker gewinkeld en weinig gekocht.

De laatste nacht brengt nog een kadootje. Irene hoort voetstapjes aan dek, een dikke poes of zo. Ze gaat kijken en roept dat ik boven moet komen: er is een wasbeer aan boord! Het beestje kijkt nieuwsgierig naar Irene en als ik ook boven ben scharrelt hij langzaam met zijn dikke staart van boord. Hij kijkt om met een verstoorde blik in zijn ogen: er was niets te eten aan dek.

Genoeg over deze stad, we voelden ons er erg thuis. Alleen spelen er nooit kinderen op straat.

Tot het volgende bericht. Dat gaat weer over varen, schat ik in.