Berlijn 2
Blijf op de hoogte en volg Wim
25 Augustus 2012 | Duitsland, Berlijn
Hier weer wat Alditalk. We zijn intussen weer terug op de Muggelsee, voor anker bij restaurant Linwerder. Na een kleine 2 weken Berlijn zijn we even de stad uit, om diverse redenen. Het drinkwater is op, en dat kun je nergens krijgen in Berlijn, wel een stukje buiten de stad, bij het Shell bunkerstation van Ingo Bersbeck. Ook is het mooi weer, tijd om even een plekje te zoeken om het tweede deel van de reling kaal te maken en in de olie te zetten. Ook wordt het té mooi weer: 32 graden in de stad; dan gaan we liever voor anker, kunnen we zwemmen.
De afgelopen dagen in Berlijn waren fijn. Mooie stad, leuke stad, grote stad. We verplaatsten ons meestal per fiets. Fietsen in Berlijn is mogelijk, maar het vraagt wel durf en verkeersinzicht. Er zijn op veel plekken fietspaden. Ze zijn net als in Nederland van rood asfalt of rode tegels, maar weinig kleurvast. Maar ook al is de politieke intentie van het gemeentebestuur goed, de uitvoering heeft tekortkomingen. Een strookje rood asfalt is prima, maar soms gaat het asfalt over in kasseien, weg fietspad, alleen kun je dan weer niet zien waar het fietspad herbegint, als het weer opnieuw begint. Soms zijn er speciale verkeerslichten voor fietsers, soms niet. De praktijk is dat de fietsers zich oriënteren op de voetgangerslichten in de zijstraat. Als de voetgangers kunnen, dan kunnen wij ook. In sommige gevallen is er geen fietspad, en dan gaan we de stoep op. Dat gaat eigenlijk altijd goed, de voetgangers kijken er niet van op. Er zijn twee soorten fietsers die er een zooitje van maken: koeriers, en yuppen op snelle fietsen, die gedragen zich net als yuppen in een Mercedes, Maserati of Lamborghini (die zie je hier soms op straat, echt waar). Verder is het zo dat het soort fiets hier anders is als in Nederland. In Nederland heb je omafietsen en fietsen waar je tamelijk rechtop zit. In Berlijn zijn de fietsen veeleer snel, met extreme sturen, lage frames. Wat je hier wel veel ziet zijn moeders met kinderzitjes achterop, en die zitten wel op rechte fietsen. En wat je echt veel ziet zijn fietshelmen: kinderen, onzekere senioren, Amerikanen of Japanners met paniekogen en af en toe een jongere.
De afgelopen dagen hadden we Marianne en Marga op bezoek. Leuk gezellig, intensief, want je wilt in een paar dagen toch veel doen. Ook als je hier al een tijdje bent is een toer met een toeristenbus leuk: op de bovenverdieping met open dak en een begeleider (begleiter, geen gids) die door een microfoon leuke verhalen vertelt. Er wordt snel gewisseld tussen Duits en Engels, wat niet erg is want het is toch moeilijk te verstaan. Onze tweede begleiter was wel leuk: veel humor en understatement om duidelijk te maken dat we niet moeten gaan staan vanwege de brug, stoplicht of bovenleiding. We wandelen en bekijken de Hackesche Höfe, gezellige en rommelige buurt, verkennen de Kurfürstendamm en de KaDeWe, het Kaufhaus Des Westen (super Bijenkorf) en nog veel meer. We strijken neer op het gezelligste terras dat we tot nu toe ontdekt hebben: Tangoterras. Aan de oever van de Spree is een groot openlucht café met DJ en dansvloer voor de tango. Er zijn genoeg mensen die zich langdurig uitleven, niet gehinderd door de tientallen toeschouwers; heerlijke plek. We besluiten in een fabelachtig Asiatisches restaurant met de onverwachte naam Jolly.
We zijn dus voor even vertrokken uit de stad. Een half uur voor we vertrokken werden we aangesproken door iemand die zich identificeerde als Wasserschutspolizei. Hij wilde eerst onze papieren inzien, maar de aanleiding was, zoals hij zometeen zou gaan zeggen, niet leuk. Wij hebben goede papieren, dus dat was snel opgelost. Daarna vroeg hij of we wisten waarom hij kwam. We wisten het onmiddellijk: we lagen al 2 weken op een plek waar we maar 24 uur mochten liggen. Hij wist zeker dat we er al een week lagen. Wij betoogden dat we wisten dat het niet mocht, maar dat er geen alternatieven zijn, er zijn nauwelijks jachthavens, en die zijn ook nog te klein voor ons. Bovendien zwaaiden we elke dag vriendelijk naar de WSP als ze langs voeren. Gisteren hadden we nog een gesprek gehad met een paar agenten, die ons zeer behulpzaam waren bij onze vraag waar we in Berlijn drinkwater konden tanken: nergens, maar ze gingen het hoofdbureau bellen om het telefoonnummer van de bunkerboot op te zoeken. Wij vertelden dit aan onze agent die er een beetje ongemakkelijk van werd. Hij betoogde dat er wel een paar plekken waren waar het 14 dagen mocht, en bovendien, als we elke dag een plaatsje opgeschoven hadden kon niemand ons iets maken, maar dat was niet officieel. Bovendien, waarom hebben jullie ons niet opgebeld toen je de stad in voer. Wij betoogden dat het niet gebruikelijk is in Europa om de politie te bellen als je ergens een stad binnen vaart. Maar goed, we kregen geen bekeuring, maar een waarschuwing, een Verwarnung: dat kost slechts 35 Euro. We legden uiteindelijk geld op de bar, maar hij wilde het niet aannemen, hij moest eerst een kwitantie hebben. Na verloop van tijd kwam een collega in een speedboot een kwitantie brengen. Onze agent ging hem halen bij zijn collega, en kwam terug met de mededeling dat hij het bij een mondelinge Verwarnung zou laten, maar de volgende keer wel bellen.
Op dit moment liggen we voor anker op de Wannsee. Mooi stukje water, met een nare historie. Op een paar honderd meter van de boot werd in 1942 in villa Marlier de Wannsee-conferentie gehouden. Doel van deze conferentie was het komen tot wat de nazi's de Endlösung der Judenfrage ("definitieve oplossing van het Jodenprobleem") noemden. Als je dan ’s avonds op het bovendek zit en naar de conferentieplaats kijkt is het stil aan boord.
We zijn blij dat we stad zijn ontvlucht, 34 graden in de stad is niet leuk. We doen kleine klusjes die geen enkel probleem opleveren: als we gaan zweten springen we overboord. Hierbij moet worden opgemerkt dat zich een merkwaardig fenomeen voordoet. Vroeger was Irene niet het water in te krijgen: koud! Het ‘doorkomen’ duurde lang, zeer lang. Nu is Irene er meestal eerder in als ik. Ze zegt dat het misschien door de hormonen komt (?).
Overdag zijn er veel boten om ons heen. We liggen naast de speciale baan voor waterskiën. We hebben hier voor gekozen. De speedboten en jetski’s maken veel lawaai, dat om onze herrie van schuurmachines te maskeren. Ze beginnen laat en om 8 uur ’s avonds zijn ze ineens allemaal weg. Dan is de Wannsee van ons en verblijven we op het bovendek met witte wijn om naar de sterren te kijken, of we gaan scrabbelen op het achterdek. Dan hebben we licht nodig en komen de motten en muggen. Een keer was er zo weinig ruimte over dat er een paar honderd op een rijtje op de waslijn zaten.
Zondagavond kwam er zachtjes een boot van de Wasserschutzpolizei langsvaren die naar een strandje toe voer, zijn zoeklicht aanzette, een paar mensen op het strand in het zonnetje zette en ze vriendelijk door de megafoon verzocht om het kampvuur te doven in verband met bosbrandgevaar. Het vuur werd onmiddellijk gedoofd en de WSP liet weten: ’herzlichen dank, wir wunschen ihnen noch ein angenemen abend’; aardige agenten.
Er varen hier veel boten rond, waaronder hele gekke. Gisteren kwam de Moby Dick langs, dem wohl bekanntesten und beliebtesten Fahrgastschiff auf den Berliner Gewässern. Het is een biologisch gezien onmogelijke boot met een walvisstaart en haaientanden. (zie de foto of de website http://www.sternundkreis.de/de/Charter/Charter-Flotte/MS-Moby-Dick/E1099.htm . Ook speedboten doen het leuk. Gisteren stak de wind op en kwamen er 5 speedboten langs met een krabbend anker, ze hadden het niet in de gaten.
Over een paar dagen gaan we weer terug de stad in voor de ‘Lange nacht der Museen’, tot daarna.
De afgelopen dagen in Berlijn waren fijn. Mooie stad, leuke stad, grote stad. We verplaatsten ons meestal per fiets. Fietsen in Berlijn is mogelijk, maar het vraagt wel durf en verkeersinzicht. Er zijn op veel plekken fietspaden. Ze zijn net als in Nederland van rood asfalt of rode tegels, maar weinig kleurvast. Maar ook al is de politieke intentie van het gemeentebestuur goed, de uitvoering heeft tekortkomingen. Een strookje rood asfalt is prima, maar soms gaat het asfalt over in kasseien, weg fietspad, alleen kun je dan weer niet zien waar het fietspad herbegint, als het weer opnieuw begint. Soms zijn er speciale verkeerslichten voor fietsers, soms niet. De praktijk is dat de fietsers zich oriënteren op de voetgangerslichten in de zijstraat. Als de voetgangers kunnen, dan kunnen wij ook. In sommige gevallen is er geen fietspad, en dan gaan we de stoep op. Dat gaat eigenlijk altijd goed, de voetgangers kijken er niet van op. Er zijn twee soorten fietsers die er een zooitje van maken: koeriers, en yuppen op snelle fietsen, die gedragen zich net als yuppen in een Mercedes, Maserati of Lamborghini (die zie je hier soms op straat, echt waar). Verder is het zo dat het soort fiets hier anders is als in Nederland. In Nederland heb je omafietsen en fietsen waar je tamelijk rechtop zit. In Berlijn zijn de fietsen veeleer snel, met extreme sturen, lage frames. Wat je hier wel veel ziet zijn moeders met kinderzitjes achterop, en die zitten wel op rechte fietsen. En wat je echt veel ziet zijn fietshelmen: kinderen, onzekere senioren, Amerikanen of Japanners met paniekogen en af en toe een jongere.
De afgelopen dagen hadden we Marianne en Marga op bezoek. Leuk gezellig, intensief, want je wilt in een paar dagen toch veel doen. Ook als je hier al een tijdje bent is een toer met een toeristenbus leuk: op de bovenverdieping met open dak en een begeleider (begleiter, geen gids) die door een microfoon leuke verhalen vertelt. Er wordt snel gewisseld tussen Duits en Engels, wat niet erg is want het is toch moeilijk te verstaan. Onze tweede begleiter was wel leuk: veel humor en understatement om duidelijk te maken dat we niet moeten gaan staan vanwege de brug, stoplicht of bovenleiding. We wandelen en bekijken de Hackesche Höfe, gezellige en rommelige buurt, verkennen de Kurfürstendamm en de KaDeWe, het Kaufhaus Des Westen (super Bijenkorf) en nog veel meer. We strijken neer op het gezelligste terras dat we tot nu toe ontdekt hebben: Tangoterras. Aan de oever van de Spree is een groot openlucht café met DJ en dansvloer voor de tango. Er zijn genoeg mensen die zich langdurig uitleven, niet gehinderd door de tientallen toeschouwers; heerlijke plek. We besluiten in een fabelachtig Asiatisches restaurant met de onverwachte naam Jolly.
We zijn dus voor even vertrokken uit de stad. Een half uur voor we vertrokken werden we aangesproken door iemand die zich identificeerde als Wasserschutspolizei. Hij wilde eerst onze papieren inzien, maar de aanleiding was, zoals hij zometeen zou gaan zeggen, niet leuk. Wij hebben goede papieren, dus dat was snel opgelost. Daarna vroeg hij of we wisten waarom hij kwam. We wisten het onmiddellijk: we lagen al 2 weken op een plek waar we maar 24 uur mochten liggen. Hij wist zeker dat we er al een week lagen. Wij betoogden dat we wisten dat het niet mocht, maar dat er geen alternatieven zijn, er zijn nauwelijks jachthavens, en die zijn ook nog te klein voor ons. Bovendien zwaaiden we elke dag vriendelijk naar de WSP als ze langs voeren. Gisteren hadden we nog een gesprek gehad met een paar agenten, die ons zeer behulpzaam waren bij onze vraag waar we in Berlijn drinkwater konden tanken: nergens, maar ze gingen het hoofdbureau bellen om het telefoonnummer van de bunkerboot op te zoeken. Wij vertelden dit aan onze agent die er een beetje ongemakkelijk van werd. Hij betoogde dat er wel een paar plekken waren waar het 14 dagen mocht, en bovendien, als we elke dag een plaatsje opgeschoven hadden kon niemand ons iets maken, maar dat was niet officieel. Bovendien, waarom hebben jullie ons niet opgebeld toen je de stad in voer. Wij betoogden dat het niet gebruikelijk is in Europa om de politie te bellen als je ergens een stad binnen vaart. Maar goed, we kregen geen bekeuring, maar een waarschuwing, een Verwarnung: dat kost slechts 35 Euro. We legden uiteindelijk geld op de bar, maar hij wilde het niet aannemen, hij moest eerst een kwitantie hebben. Na verloop van tijd kwam een collega in een speedboot een kwitantie brengen. Onze agent ging hem halen bij zijn collega, en kwam terug met de mededeling dat hij het bij een mondelinge Verwarnung zou laten, maar de volgende keer wel bellen.
Op dit moment liggen we voor anker op de Wannsee. Mooi stukje water, met een nare historie. Op een paar honderd meter van de boot werd in 1942 in villa Marlier de Wannsee-conferentie gehouden. Doel van deze conferentie was het komen tot wat de nazi's de Endlösung der Judenfrage ("definitieve oplossing van het Jodenprobleem") noemden. Als je dan ’s avonds op het bovendek zit en naar de conferentieplaats kijkt is het stil aan boord.
We zijn blij dat we stad zijn ontvlucht, 34 graden in de stad is niet leuk. We doen kleine klusjes die geen enkel probleem opleveren: als we gaan zweten springen we overboord. Hierbij moet worden opgemerkt dat zich een merkwaardig fenomeen voordoet. Vroeger was Irene niet het water in te krijgen: koud! Het ‘doorkomen’ duurde lang, zeer lang. Nu is Irene er meestal eerder in als ik. Ze zegt dat het misschien door de hormonen komt (?).
Overdag zijn er veel boten om ons heen. We liggen naast de speciale baan voor waterskiën. We hebben hier voor gekozen. De speedboten en jetski’s maken veel lawaai, dat om onze herrie van schuurmachines te maskeren. Ze beginnen laat en om 8 uur ’s avonds zijn ze ineens allemaal weg. Dan is de Wannsee van ons en verblijven we op het bovendek met witte wijn om naar de sterren te kijken, of we gaan scrabbelen op het achterdek. Dan hebben we licht nodig en komen de motten en muggen. Een keer was er zo weinig ruimte over dat er een paar honderd op een rijtje op de waslijn zaten.
Zondagavond kwam er zachtjes een boot van de Wasserschutzpolizei langsvaren die naar een strandje toe voer, zijn zoeklicht aanzette, een paar mensen op het strand in het zonnetje zette en ze vriendelijk door de megafoon verzocht om het kampvuur te doven in verband met bosbrandgevaar. Het vuur werd onmiddellijk gedoofd en de WSP liet weten: ’herzlichen dank, wir wunschen ihnen noch ein angenemen abend’; aardige agenten.
Er varen hier veel boten rond, waaronder hele gekke. Gisteren kwam de Moby Dick langs, dem wohl bekanntesten und beliebtesten Fahrgastschiff auf den Berliner Gewässern. Het is een biologisch gezien onmogelijke boot met een walvisstaart en haaientanden. (zie de foto of de website http://www.sternundkreis.de/de/Charter/Charter-Flotte/MS-Moby-Dick/E1099.htm . Ook speedboten doen het leuk. Gisteren stak de wind op en kwamen er 5 speedboten langs met een krabbend anker, ze hadden het niet in de gaten.
Over een paar dagen gaan we weer terug de stad in voor de ‘Lange nacht der Museen’, tot daarna.
-
25 Augustus 2012 - 15:14
Fenni En Huib Van Grinsven:
We lezen jullie verhalen met veel plezier en proberen ons een voorstelling te maken van jullie dagelijkse gang van zaken. Klinkt toch als het complete vakantiegevoel. Doorgaan met genietend leven !!!
Hartelijke groeten vanuit Medemblik waar de 24 uurs race plaatsvindt. Ik zie net de Fortuna aankomen varen vanuit ons appartement. Wij waren van plan om 6 weken in Italie te kamperen met ons busje maar het was veel te heet voor ons en onze hond van 14 jaar. Na een week zijn we teruggekeerd op onze stek en genieten hier van alles.
Hartelijke groeten ook namens Huib,
Fenni
-
25 Augustus 2012 - 18:00
Sarah:
Lieve Wim en Irene,
Wat leuk om met grote regelmaat jullie reisverslagen te lezen! Over zes weken ben ik (samen met een buslading Centrada- collega's) een weekend in Berlijn. Verwachten jullie dan ook nog in of rond de stad te zijn?
Een lieve groet uit Lelystad,
Sarah -
25 Augustus 2012 - 18:40
Liek:
Wederom veel dank voor jullie verhalen die ik met veel plezier lees.
Inmiddels regent het hier en is de temp. aanzienlijk gezakt.
Mooi weer denk ik om jullie avonturen in de stad voort te zetten.
Ben benieuwd hoe de herdenking van de nacht met de lange messen gebeurd.
hartelijke groet,
Liekele -
26 Augustus 2012 - 01:27
Jan Van Dijk:
Goede observator! Jullie maken er wat van. Ga zo door, ik beleef het mee. Groeten, Jan -
26 Augustus 2012 - 18:45
Arpad Mazurel:
Hoi, we hebben veel aan jullie gedacht dit weekend, we waren met "de overwinning" naar Terschelling.
Wat is varen/zeilen toch lekker. Met terugwerkende kracht nogmaals bedankt voor al het vaarplezier wat we samen al gehad hebben.
Groeten,
Arpad -
26 Augustus 2012 - 22:31
Jacqueline:
Hoi Wim en Irene,
mooie verhalen weer, Dank voor het mee mogen beleven. Ga zo door en geniet met volle teugen!
Groetjes uit koekstad (kun je ook mooi liggen overigens!)
-
27 Augustus 2012 - 13:34
Ronald:
Hi beide,
Ik vlieg woensdagavond naar Berlijn (Schönefeld) voor een vergadering op donderdag.
Zijn jullie dan in de stad ? Ik weet niet of het te doen is, anders drinken we ergens wat ?
Groetjes (ook van Ellen en de rest)
Ronald -
29 Augustus 2012 - 22:32
Hans En Wilma:
Toch wel een goede tip, die Alditalk. Wij hebben er ook heel wat profijt van gehad. Liggen nu in Surwold (Kürstenkanal) nog even en we zijn weer in Nederland. Vaar ze en wie weet tot de volgende ankerplaats!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
