Thuis

14-17 oktober. We liggen rustig voor de wal in de Zuidwillemsvaart, althans, de ZW die vroeger door Den Bosch stroomde. Sinds een tijdje is dat niet mogelijk omdat er een kanaal rond DB is gegraven: het Maximakanaal. Zou die vrouw nu echt gedacht hebben toen ze uit warm Argentinië kwam, dat er rechte, saaie kanalen naar haar genoemd zouden worden?
We hadden eigenlijk in de historische binnenstadhaven willen liggen, maar die was onbereikbaar. De Sint Anthoniebrug (met sluis 0) is op maandag, dinsdag, donderdag en zaterdag gesloten, en op de andere dagen geopend tussen 15:00 en 15:45. Als je de stad al in komt is het niet zeker dat je er uit kan komen.
Maar we liggen hier gratis, goed en aan de overkant wonen vrienden Pieter en Henrike. Verder gezellig en lekker eten bij ex-collega Eep en op bezoek bij vriend Michel uit de Veerhaven, maar die is een beetje ziek.
DB is leuk, intiem, gezellig, veel cafés en restaurants. Maar de beste plek is toch wel de Verkadefabriek (Irene raakt steeds in de war en heeft het over de Vleesfabriek). Vroeger heette het Eerste Bossche Stoom- Koek- Biscuits- Banket- Beschuit- en Suikerwerkenfabriek De Nijverheid C.L. Verhagen -Van Oorschot. Later werd het gebouw verkocht aan Verkade en die ging later naar Zaandam. Uiteindelijk is het in 2004 in gebruik genomen als cultuurcentrum met film, theater, eten en drinken. Voor de kenners, zoiets als Lantaren-Venster in Rotterdam, maar dan in een klassieke omgeving. Heerlijk, we zijn er een paar keer geweest.

Onvermijdbaar is de Bossche Bol. Het beroemdste adres om een Bol te kopen is bakkerij Jan de Groot. Als je koffie met een Bol wit eten bij Jan kom je er niet in: het is zo druk dat er mensen buiten in de regen staan. Maar het is geen probleem. Er zijn 22 andere adressen waar een bord buiten staat met de melding dat hier Bollen van Jan worden verkocht. Vaak hoor je ook dat Bossche Bollen een uitvinding zijn van Jan, maar dat is niet waar, dat is banketbakker Henri van der Zijde, uit Den Haag.
Te dikke dames hier worden ook wel Bossche Bollen genoemd.
Maar ze zijn heel erg lekker, de bollen dan, niet de dames.

18 oktober. Het is druilerig als we vertrekken, het is de hele week al druilerig. We zwaaien nog even naar Pieter en Henrike die uit het dakraam hangen. We draaien het Maximakanaal in om de Maas te bereiken. Het kanaal is nieuw, met 2 grote sluizen en het is zondag dus de binnenvaart vaart niet en alle sluizen draaien voor ons alleen.
We varen voor het eerst sinds lange tijd op natuurlijk water en niet op een kanaal, en dat is mooi, erg mooi. Uiterwaarden, koeien op een strandje die water drinken uit de rivier, enorme omgevallen bomen die op een strandje tussen de kribben liggen. Na een paar uur komen we aan in Heusden, een mooi middeleeuws stadje met een hoog Anton Pieck gehalte. De oude binnenstadshaven is leeg maar we kunnen er niet in, de ingang is te smal. We gaan dus maar naar de Jachthaven; mooie plek, doodse stilte.

19 oktober. Weer de Maas op richting Geertruidenberg, naar de werf van Nederlof Nieuwenhuijsen. We willen daar een offerte laten maken voor reparatie van de schade die we in België in de sluis op het Albertskanaal hebben opgelopen. De verzekering heeft een offertebedrag nodig om de schade ter verhalen op de twee binnenschippers. De verzekering doet haar werk tot nu toe goed. Ik had foto’s met registratienummers van de schepen gemaakt en de verzekering had ze binnen 2 dagen al gevonden, althans hun adres. We wachten af of er nog wat komt, het zal lang gaan duren.
Onze verzekering heet EOC, voorheen Oranje en EMC. Verzekeringen voor binnenvaarders waren en zijn nog steeds corporatieve bedrijven. Zoiets was een initiatief van binnenschippers en ze waren en zijn er nog steeds trots op. Veel schepen voeren trots een vlag van hun verzekering in de mast, wij dus ook en volgens mij zwaaien schippers van de EOC harder naar ons als naar anderen.
In Geertruidenberg bij Nederlof Nieuwenhuijsen wordt de schade in kaart gebracht, en hij is nog erger als we dachten. De teakhouten reling was verbogen, maar het stalen boeisel en potdeksel ook; dat wordt een stevige reparatie. En in het zwemplatform zit een golf die er niet in hoort.
We varen voor de nacht naar de Aakvlaai, een natuurgebied in de Brabantse Biesbos. Het is een wirwar van slootjes en plasjes en er is niemand, helemaal niemand. We kiezen een plekje om voor anker te gaan, zo, dat we de Amercentrale niet kunnen zien. Het is hier een paradijs.

20 oktober. Paradijs inderdaad. Vannacht was de hemel korte tijd helemaal onbewolkt en er is hier geen enkele verlichting. We hebben zelden zoveel sterren gezien en aangezien het totaal windstil was de hele sterrenhemel weerkaatst op het water. Schoonheid!
Om een uur of 11 gingen we ankerop, richting Dordrecht. Maar er was een probleem, de ankerketting zat om het anker gedraaid en we konden het niet binnentrekken. Na een paar vruchteloze pogingen verzon ik een unieke reddingsoperatie: ik zette het schip op het strand en Irene stelde voor het anker een paar keer op het strand te laten vallen en inderdaad, de boel kwam uit de knoop. Ik heb dat nog nooit gedaan, met een reden het schip op het strand zetten.
Nadat het anker netjes gehesen was en de modder er van af was gevaren verlieten we de Aakvlaai. Ik koos een iets andere route als gisteren en we liepen direct aan de grond. Ik herinnerde me dat we hier 4 jaar geleden ook waren en toen op dezelfde plek aan de grond zaten. Een schip dat ons net was gepasseerd kwam weer terug en vertelde dat er op de hoek een ondiepe zandplaat was. Toch heel aardig dat hij zoveel moeite deed.

We kwamen los en we draaiden de Amer op. De naamgeving van het water is hier best ingewikkeld. Als je vanuit Heusden richting zee vaart is het bijna rechtdoor. Maar je vaart dan eerst op de Bergse Maas en daarna op de Amer, Noord Hollands Diep, Hollands Diep en Haringvliet. Ik vaar best al lang, maar ik raak nog steeds in de war. En je raakt ook nog in de war als schippers van binnenvaartschepen melden dat ze de Kil in varen en anderen melden gelijk daarna dat ze de Dordtse Kil ingaan.
Over marifoon gesproken. Het is een nautische radio met een open verbinding, dat wil zeggen, iedereen kan horen wat je zegt, zo binnen een straal van 30 km. Dus het is wel handig als je zegt wie je aanroept en wie je zelf bent.
Maar sommige schippers nemen het niet zo nauw. We voeren op de Amer, er was nauwelijks scheepvaart en ineens riep er iemand over de marifoon: aan de kant, aan de kant, aan de kant. Kort daarop meldde hij OK, OK, OK, en even later meldde hij: ik ben mijn nummer kwijt. Het had om de hoek kunnen zijn, in Dordrecht zijn maar ook in Gorinchem.
Verder was het mooi op de Amer. Zwanen, zo’n 500 stuks. En ik heb nog nooit 300 kieviten op een rijtje zien zitten op een basaltdam langs de rivier. Hoeveel ganzen er zijn kunnen we niet tellen.

We bereiken verder zonder moeite Dordrecht en meren af in de Nieuwe Haven, zo ongeveer onder de Grote Kerk, prachtig. We hadden geen zin om te koken maar, maar we hebben veel bonnetjes gespaard bij Albert Heijn om voor half geld in een door AH geselecteerd restaurant te eten. Dus Irene reserveerde een tafel bij Het Gerecht aan de Voorstraat. Dat doe je via internet en alles gaat goed, er wordt zelfs gemeld dat het restaurant instemt met de reservering. We gaan hoopvol op weg en we moeten nog een behoorlijk stuk lopen. De Voorstraat is erg lang, we beginnen bij huisnummer 440 en we moeten nog een eind lopen naar 202. Als we er eindelijk zijn is het restaurant dicht. Een week later krijgen we per email het bericht dat onze reservering is geannuleerd. Albert Heijn!

21 oktober. Dordrecht is een aangename stad, middeleeuwse sfeer en een modern voorzieningenniveau. Het gekke is dat dit pas de tweede keer in mijn leven is dat ik in Dordrecht ben. Gek, omdat ik geboren ben in Rotterdam en er 18 jaar heb gewoond. Dordrecht ligt om de hoek, maar ik ben er nooit geweest.
Hier om de hoek ligt Kinderdijk, waar ik onlangs ook geweest ben. Ik weet niet wat ik er leuker vind, windmolens of Japanners. Het gaat als volgt. Aan de Lek is een aanlegplaats voor cruiseschepen, onder andere voor Viking River Cruises. Er legt een schip aan, in mijn geval de Viking Magni, er lopen zo’n 200 Japanners in ganzenmars naar de eerste molen, maken een serie selfies, kopen een aandenken en zijn weer weg. Zo’n cruise duurt 8 dagen en kost toch op zijn minst € 3.200, daar wil je wel een paar molens voor zien.

Onze kleinzoon Gabriel komt een paar dagen logeren. Het is een bijzonder moment, hij is 11 en reist voor het eerste alleen met openbaar vervoer. Spannend, maar een mobieltje maakt het tegenwoordig iets makkelijker. Het is regenachtig weer dus ik ga met Gabriel naar de film. Het is voor mij een excuus om in de rol van grootvader de Minions in 3D te kunnen zien, iets wat ik als gewone volwassene al een tijdje wilde. Het zijn kleine, gele pindavormige mannetjes met een of twee ogen. Het zijn mafketels, eentje wordt in New York verliefd op een gele brandweerkraan en noemt deze Papagena. (Voor wie het niet weet: Papagena is de wederhelft van Papageno in Die Zauberflote van Mozart). Heerlijke film, ik ga nog wel een keertje alleen.

26 oktober. We vertrekken uit Dordrecht om de laatste trip, naar Rotterdam, te maken. Het is mooi weer en zoals altijd is er veel te zien op de Oude Maas, Noord en Nieuwe Maas: zandschepen, koppelverbanden, cementschepen, Rijncruisers, bijzondere schepen om windmolens in een stuk op de Noordzeebodem te zetten, bunkerboten, Waterbussen, Aqualiners, watertaxi’s en een enkel plezierjacht. Gabriel is dol de marifoon en weet van te voren al dat we kanaal 81, sector Maasbruggen, moeten gebruiken.
We komen aan in de Veerhaven. Op ons plekje, waar we de afgelopen 4 winters altijd lagen, ligt een ander jacht, de Storm. Er is geen andere vrije steigerplek, dus we gaan eerst maar even langszij om te kijken hoe het gaat worden. We leggen de Lady zo neer dat onze stuurhuizen niet naast elkaar liggen zodat we niet bij elkaar naar binnen kijken. De schipper is het er niet mee eens. Het moet anders, hij heeft zijn hele leven op de binnenvaart gezeten, dus hij weet hoe het moet. Een gewoon gesprek is niet mogelijk en we gaan aan de overkant liggen om even te zien wat er dan wel mogelijk is. Na 2 dagen komt er een plekje vrij aan de steiger. We liggen mooier dan de Storm, veel dichter bij de wasdroger.
Het incident levert een Irene op die boos is, bijna een hele dag. Sommige mensen zeggen dat ze dat niet kan, Irene boos.

Drie maanden België heeft veel mooie momenten opgeleverd, veel aardige, behulpzame mensen, goed bier, slechte fietspaden. Maar we zijn blij dat we weer thuis zijn, in Rotterdam. We voelen ons er thuis, er gebeurt zoveel. Het barst ook gelijk weer los dezelfde week: Pjotr Iljitsj Tsjaikovski en nog een paar Russen.

Dat was de laatste waarbenjij.nu. Als de boot niet verkocht wordt, er gebeurt nog niet veel, blijven we tot juni hier in de stad. Kom langs in de Veerhaven. Bezoekers hebben een eigen gastenhut met badkamer.

En laat wat van jullie horen, dat zouden we leuk vinden.
Tot een volgende reis.