Naar Hamburg
Door: Wim
Blijf op de hoogte en volg Wim
02 Oktober 2012 | Duitsland, Hamburg
We vertrokken 13 september uit Berlijn, richting Hamburg. Onze route voert voor een deel dezelfde weg terug, het Mittellandkanal over. We hadden eigenlijk vanaf Magdeburg de Elbe willen nemen, maar dat ging vanwege de lage waterstand niet door. Jammer, lekker met de stroom mee, gaat snel en scheelt veel brandstof. Na 200 km gaan we dan stuurboord uit, het Elbe-Seitenkanal op, rechtsaf dus. Over dat kanaal is nog een bijzonder verhaal te vertellen. Het Mittellandkanal verbindt het Ruhrgebied met Berlijn en, via de Elbe, met Hamburg. De wisselende waterstanden op de Elbe waren een belemmering voor de scheepvaart. Maar bovendien liepen de rivier en het kanaal voor een deel door de DDR, en die liet scheepvaart niet meer toe. Dus werd er even een kanaal van 115 km gegraven om de DDR heen. Zo konden de schepen weer van Hamburg naar het Ruhrgebied en alles daartussen. Het kanaal was, na 8 jaar bouwen, klaar in 1976 en was na een maand al lek en liep voor een groot deel leeg. Maar dat is een ander verhaal.
De dag voor ons vertrek hebben we via via nog even gestemd voor de 2e kamer. Dat gaat zo: onze post komt bij Jos, hij stuurt de stemkaarten naar Irene’s zus Astrid, die komt een paar dagen naar ons in Berlijn, wij vullen de stemkaarten in om vriendin Debora in Rotterdam te machtigen, wij sturen de boel naar Debora met een stemopdracht, zij stemt voor ons. Zo doen we dat met z’n allen.
We vertrekken uit Berlijn richting Brandenburg. Eerst gaan we nog even drinkwater tanken bij Ingo Gersbeck. Die heeft een dikke waterslang, dat doet zomaar 2000 liter in 10 minuten. In een jachthaven met een tuinslang kan dat zomaar een uur duren. We varen door en meren eerst in Potsdam af. We hebben een probleem: de aggregaat kan bijna geen koelwater meer aanzuigen, daardoor gaat de motor roken en lopen we het risico dat we geen elektriciteit meer kunnen maken. Zonder dat werkt niets meer bij ons: geen eten koken, geen drinkwater uit de kraan, geen toilet doorspoelen, geen koffiezetten, geen computer en op de duur geen telefoon. Een probleem dus. We proberen van alles maar kunnen het niet oplossen, het zit onder water. We vinden een monteur die snel wil komen. Even voor hij komt doe ik nog een proefstart en zie: alles loopt weer zoals het hoort. We bellen hem af en vertrekken gauw richting Brandenburg en Magdeburg. We meren voor een paar dagen af bij het Hebewerk Rothensee om nog wat te schilderen. Heerlijke plek, stil, kroeg dichtbij, supermarkt/bakker van 5 bij 10 meter in het volgende dorp. Dan stopt het koelwater van de aggregaat er volledig mee. We winnen telefonisch advies in in Nederland bij een expert via Oranje, onze verzekering. Samen worden we het eens dat er een duiker bij moet komen. De verzekering vergoedt, want het is ‘van buiten komend onheil’. Over het eigen risico hebben we het liever niet. We vinden snel een duiksportclub in Magdeburg. Die willen als oefening soms wel een uurtje komen klussen, hebben we in Nederland ook wel meegemaakt. Ze doen het niet en we komen bij een professional: Tauchbetrieb Elbe. Er verschijnt nog dezelfde dag een busje met drie duikers; ruige mannen om te zien. Ze pakken het gelijk goed aan: niet zo’n duikpak met een fles op je rug, maar een pak met een grote helm, een zuurstofslang en een telefoonkabel. We verhuizen eerst de boot naar ondieper water, dan kan de arme man op de bodem staan in plaats van aan touwen hangen. Na verloop van tijd vraagt hij om een schroevendraaier. Er verschijnt alleen een hand boven water en een collega drukt er een schroevendraaier in. Even later verschijnt de hand weer boven water, nu met een bos plastic stroken, probleem opgelost. Omdat er toch iemand in het water ligt vragen we of alle onderwateropeningen gecontroleerd kunnen worden, de schroeven en de roeren ook en ook de anodes. Ik ga niet precies uitleggen wat het is, maar zonder die dingen lost langzaam de bronzen schroef op, niet onbelangrijk dus. De duiker gaat door met scharrelen. Hij vraagt om een mes. Na verloop van tijd komt hij weer boven met een behoorlijke bos touw en plastic: dat zat in de bakboordschroef en –roer. Wij vonden al een tijdje dat de schroef een ander geluid maakte en dat het roer af en toe trilde. Nog een probleem opgelost dus. Voor de rest zag het onderwaterschip er goed uit, geen aangroei en de anodes waren nog 5 cm dik. Heerlijk volk, duikers.
We varen de volgende dag door richting Wolfsburg. Het leven is mooi want alles wat gekoeld moet worden wordt gekoeld, en de motoren lopen heerlijk rustig en er trilt niets meer.
We overnachten een avond bij het dorpje Osloss. Een mooie plek, midden tussen de weilanden en de bossen. Ik haal weer verse broodjes op de fiets en maak daarna een boswandeling. Ergens tussen de braamstruiken zie ik iets roods; het blijkt een hele mooie koffer te zijn, in prima staat, er zit niets in, zelfs geen lijk. Het lijkt me sterk dat iemand hem hier vergeten is mee te nemen, dus ik neem hem mee en bel de Polizei. Die sturen heel snel een auto met 2 agenten. Het wordt heel gezellig, maar ze willen geen koffie aan boord; de stoerste van de twee wordt al zeeziek op een stilliggend schip. Er worden gegevens opgeschreven en de koffer gaat mee. Bij vertrek vragen ze of we aanspraak willen maken op vindersloon. We zien er maar van af.
De rest van de reis naar Hamburg is rustig, herfstweer, maar niet koud. Na een paar dagen komen we bij het Hebewerk Lunenburg, zo’n lift voor schepen. Dit is ook een mooie, net zoals die vorig jaar in België. Maar die ging 72 meter omhoog, en deze maar 34. Bij aankomst luisterden wij naar het radioverkeer tussen hebewerk en vrachtschepen en schrikken als op een gegeven de hebewerkmeester een schipper vertelt dat hij nummer 12 is. Er kan maar 1 schip op of neer, de tweede bak is in reparatie. Wij melden ons: ‘sportboot Lady A, zur tal’. Hij vraagt hoe lang we zijn en wij melden 17 meter lang. Hij zucht wat en meldt dat we een slechte maat hebben. Desgevraagd meldt hij hoe dat zit: de bak is 100 meter lang, de vrachtschepen 80 of 85 meter, dus blijft er weinig ruimte over. Maar: ‘we zullen zien hoe we u naar beneden kunnen brengen’. Gelukkig, bij de tweede hef kunnen we mee met een schip van 80 meter. Maar het past inderdaad maar net.
Na 115 kilometer Elbe-Seitenkanal komen we op de Elbe. Na de eerste sluis wordt de rivier getijdewater: elke 6 uur komt het water op en dan weer 6 uur neer. Vanaf nu moeten we plannen. Met stroom tegen varen scheelt behoorlijk in snelheid en dus brandstof. De Elbe lijkt behoorlijk veel op Nederlandse rivieren. Breed, met kribben en uiterwaarden. Alleen aan de huizen die boven de dijk uitsteken kun je zien dat je ergens anders bent. Het gaat allemaal goed en we vliegen naar Hamburg, er is genoeg water. Bovenstrooms is er weinig water. Dat komt volgens een Duitse kenner hierdoor: de Elbe ontspringt in Tsjechië, daar hebben ze veel drinkwaterbassins, als er een paar Tsjechische vrachtschepen naar Hamburg moeten zetten ze de bassins open, kunnen de schepen op een golf hoog water naar Hamburg surfen. Leuk bedacht.
Zaterdag 29 september komen we in Hamburg en meren af in de City Sportboothafen. Wat er dan weer allemaal gebeurt hoor je later, maar ik kan alvast zeggen dat we zijn afgemeerd naast de Louisiana Star, een Missisippisteamer met scheprad, geen stoommachine en een begin van kerstverlichting. Tot de volgende keer.
De dag voor ons vertrek hebben we via via nog even gestemd voor de 2e kamer. Dat gaat zo: onze post komt bij Jos, hij stuurt de stemkaarten naar Irene’s zus Astrid, die komt een paar dagen naar ons in Berlijn, wij vullen de stemkaarten in om vriendin Debora in Rotterdam te machtigen, wij sturen de boel naar Debora met een stemopdracht, zij stemt voor ons. Zo doen we dat met z’n allen.
We vertrekken uit Berlijn richting Brandenburg. Eerst gaan we nog even drinkwater tanken bij Ingo Gersbeck. Die heeft een dikke waterslang, dat doet zomaar 2000 liter in 10 minuten. In een jachthaven met een tuinslang kan dat zomaar een uur duren. We varen door en meren eerst in Potsdam af. We hebben een probleem: de aggregaat kan bijna geen koelwater meer aanzuigen, daardoor gaat de motor roken en lopen we het risico dat we geen elektriciteit meer kunnen maken. Zonder dat werkt niets meer bij ons: geen eten koken, geen drinkwater uit de kraan, geen toilet doorspoelen, geen koffiezetten, geen computer en op de duur geen telefoon. Een probleem dus. We proberen van alles maar kunnen het niet oplossen, het zit onder water. We vinden een monteur die snel wil komen. Even voor hij komt doe ik nog een proefstart en zie: alles loopt weer zoals het hoort. We bellen hem af en vertrekken gauw richting Brandenburg en Magdeburg. We meren voor een paar dagen af bij het Hebewerk Rothensee om nog wat te schilderen. Heerlijke plek, stil, kroeg dichtbij, supermarkt/bakker van 5 bij 10 meter in het volgende dorp. Dan stopt het koelwater van de aggregaat er volledig mee. We winnen telefonisch advies in in Nederland bij een expert via Oranje, onze verzekering. Samen worden we het eens dat er een duiker bij moet komen. De verzekering vergoedt, want het is ‘van buiten komend onheil’. Over het eigen risico hebben we het liever niet. We vinden snel een duiksportclub in Magdeburg. Die willen als oefening soms wel een uurtje komen klussen, hebben we in Nederland ook wel meegemaakt. Ze doen het niet en we komen bij een professional: Tauchbetrieb Elbe. Er verschijnt nog dezelfde dag een busje met drie duikers; ruige mannen om te zien. Ze pakken het gelijk goed aan: niet zo’n duikpak met een fles op je rug, maar een pak met een grote helm, een zuurstofslang en een telefoonkabel. We verhuizen eerst de boot naar ondieper water, dan kan de arme man op de bodem staan in plaats van aan touwen hangen. Na verloop van tijd vraagt hij om een schroevendraaier. Er verschijnt alleen een hand boven water en een collega drukt er een schroevendraaier in. Even later verschijnt de hand weer boven water, nu met een bos plastic stroken, probleem opgelost. Omdat er toch iemand in het water ligt vragen we of alle onderwateropeningen gecontroleerd kunnen worden, de schroeven en de roeren ook en ook de anodes. Ik ga niet precies uitleggen wat het is, maar zonder die dingen lost langzaam de bronzen schroef op, niet onbelangrijk dus. De duiker gaat door met scharrelen. Hij vraagt om een mes. Na verloop van tijd komt hij weer boven met een behoorlijke bos touw en plastic: dat zat in de bakboordschroef en –roer. Wij vonden al een tijdje dat de schroef een ander geluid maakte en dat het roer af en toe trilde. Nog een probleem opgelost dus. Voor de rest zag het onderwaterschip er goed uit, geen aangroei en de anodes waren nog 5 cm dik. Heerlijk volk, duikers.
We varen de volgende dag door richting Wolfsburg. Het leven is mooi want alles wat gekoeld moet worden wordt gekoeld, en de motoren lopen heerlijk rustig en er trilt niets meer.
We overnachten een avond bij het dorpje Osloss. Een mooie plek, midden tussen de weilanden en de bossen. Ik haal weer verse broodjes op de fiets en maak daarna een boswandeling. Ergens tussen de braamstruiken zie ik iets roods; het blijkt een hele mooie koffer te zijn, in prima staat, er zit niets in, zelfs geen lijk. Het lijkt me sterk dat iemand hem hier vergeten is mee te nemen, dus ik neem hem mee en bel de Polizei. Die sturen heel snel een auto met 2 agenten. Het wordt heel gezellig, maar ze willen geen koffie aan boord; de stoerste van de twee wordt al zeeziek op een stilliggend schip. Er worden gegevens opgeschreven en de koffer gaat mee. Bij vertrek vragen ze of we aanspraak willen maken op vindersloon. We zien er maar van af.
De rest van de reis naar Hamburg is rustig, herfstweer, maar niet koud. Na een paar dagen komen we bij het Hebewerk Lunenburg, zo’n lift voor schepen. Dit is ook een mooie, net zoals die vorig jaar in België. Maar die ging 72 meter omhoog, en deze maar 34. Bij aankomst luisterden wij naar het radioverkeer tussen hebewerk en vrachtschepen en schrikken als op een gegeven de hebewerkmeester een schipper vertelt dat hij nummer 12 is. Er kan maar 1 schip op of neer, de tweede bak is in reparatie. Wij melden ons: ‘sportboot Lady A, zur tal’. Hij vraagt hoe lang we zijn en wij melden 17 meter lang. Hij zucht wat en meldt dat we een slechte maat hebben. Desgevraagd meldt hij hoe dat zit: de bak is 100 meter lang, de vrachtschepen 80 of 85 meter, dus blijft er weinig ruimte over. Maar: ‘we zullen zien hoe we u naar beneden kunnen brengen’. Gelukkig, bij de tweede hef kunnen we mee met een schip van 80 meter. Maar het past inderdaad maar net.
Na 115 kilometer Elbe-Seitenkanal komen we op de Elbe. Na de eerste sluis wordt de rivier getijdewater: elke 6 uur komt het water op en dan weer 6 uur neer. Vanaf nu moeten we plannen. Met stroom tegen varen scheelt behoorlijk in snelheid en dus brandstof. De Elbe lijkt behoorlijk veel op Nederlandse rivieren. Breed, met kribben en uiterwaarden. Alleen aan de huizen die boven de dijk uitsteken kun je zien dat je ergens anders bent. Het gaat allemaal goed en we vliegen naar Hamburg, er is genoeg water. Bovenstrooms is er weinig water. Dat komt volgens een Duitse kenner hierdoor: de Elbe ontspringt in Tsjechië, daar hebben ze veel drinkwaterbassins, als er een paar Tsjechische vrachtschepen naar Hamburg moeten zetten ze de bassins open, kunnen de schepen op een golf hoog water naar Hamburg surfen. Leuk bedacht.
Zaterdag 29 september komen we in Hamburg en meren af in de City Sportboothafen. Wat er dan weer allemaal gebeurt hoor je later, maar ik kan alvast zeggen dat we zijn afgemeerd naast de Louisiana Star, een Missisippisteamer met scheprad, geen stoommachine en een begin van kerstverlichting. Tot de volgende keer.
-
02 Oktober 2012 - 22:15
Liek:
Mijn commentaar is eentonig maar ik geniet met volle teugen van jullie avontuur.
Geniet van Hamburg -
03 Oktober 2012 - 08:46
Ben:
Hallo daar,
Mooi dat alles zo goed verloopt. Ik vind het erg leuk om jullie verhalen steeds te lezen.
We wonen nu al meer dan een jaar op Vlieland nu. Erg leuk. We hebben ons schip gisteren ingeruild voor een Westerly Seahawk. We maken hier al op de bank de plannen ervoor.
In het vroege voorjaar haal ik hem op vanuit Stavoren.
Groetjes Ben en de meisjes. -
03 Oktober 2012 - 09:33
Debora Cessford:
Dat lieve stadsgenoten (tenminste ik hoop dat jullie dat weer worden ...). Ben in Hong Kong bij Kyran en probeer al drie dagen naar Oz af te reizen, wat een onmogelijke zaak blijkt te zijn. Ik reis natuurlijk subload, dus kan - als er tenminste plaats is - voor een klein bedrag business class vliegen. Maar ik had geen rekening gehouden met de Australische schoolvakanties, noch met het autumn festival hier in HK, Peak Season dus, m.a.w.
Vlieg dus helaas voor een fortuin, en dan gewoon 'peasant class' via Singapore naar Brisbane. Rechtop zittend door de nacht. Geen pretje. Maar ja, dochterlief wacht met smart op me om de verfkwast ter hand te nemen, Janneke heeft een huisje gekocht.
Hoop jullie weer te zien in November in Rotjeknor?
Liefs -
03 Oktober 2012 - 09:33
Marij:
Ik heb smullend jullie verhalen weer zitten lezen, ik geniet er elke keer weer van.Marij -
03 Oktober 2012 - 09:59
Lan Pons:
Beste neef en nicht,
Vanmorgen, 3 oktober 2012, hebben wij tijdens het koffie drinken je mail gelezen.
Jullie beleven veel. We genieten van je trant van schrijven. Echt een "De Jongen taal"
Fijn dat het probleem is opgelost door de duikers. Er zijn toch noch aardige politieagenten. Ik, mijn broer Gijs en zus Hennie, zijn alle drie politieagenten geweest in Rotterdam.
Van 23 aug. tot 29 aug. hebben wij met Beter Uit Reizen een vaartocht over de Nederlandse en Belgische rivieren gevaren. Het schip heet de Horizon van rederij Feenstra. Van Arhem naar Dordrecht, Antwerpen, Maastricht, Roermond, Grave en eindpunt Arnhem.
Wij hopen jullie nog eens te ontmoeten in Nederland.
Groeten van Jan en Annie Pons. -
03 Oktober 2012 - 10:37
Jan Botter:
Beste Irene en Wim,
Heerlijke verhalen! We genieten steeds weer van jullie belevenissen en zo te lezen genieten jullie er ook volop van. Blijf dat doen! Nog een mooie voortzetting van de reis.
Hartelijke groet,
Marijke en Jan Botter. -
03 Oktober 2012 - 11:37
Jacob:
hee wimi en irene,
met 1 hand/vinger na een recente r-schouderoperatie aan het toetsenbord, wil ik jullie toch even laten weten, dat we smullen van je prachtig geschreven verslagen en foto's, onderhoudend, boeiend en informatief bovenal! wat een avontuur!
groetjes j&c -
03 Oktober 2012 - 15:41
Leo:
Lieve vrienden,
Heb ik iets gemist of zijn jullie inderdaad van plan Zu Verkaufen? Hoe moet dat dan in de toekomst met mijn inmiddels opgelopen verslaving aan jullie avonturen/verhalen uit den vreemde? Ik hou m'n hart vast.... Hartelijke groet, Leo. -
08 Oktober 2012 - 19:16
Annelien Van Beem:
Wat een leuke stukjes schrijf je toch steeds Wim !
Veel plezier in Hamburg en natuurlijk groeten aan Irene.
Liefs , Annelien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
