Montant

Nous somme montant, of in het Nederlands, we zijn in de opvaart. Dit zijn scheepstermen die betekenen dat je tegenstrooms vaart, wat betekent dat je steeds hoger komt, een rivier komt tenslotte van een berg af. Klinkt simpel, maar voor ons is dit woordgebruik essentieel. Als je namelijk een sluis nadert, meld je jezelf via de marifoon aan de sluiswachter. En die wil weten waar je bent, want hij kan je vaak niet zien. Of hij ziet een hoop boten maar weet niet wie er nu roept. Als je zegt dat je montant bent, weet de sluiswachter welke kant hij, of zij, er zijn veel vrouwen op de sluis, moet kijken. Dus het gaat als volgt: wij zeggen ”ecluse Roselies, motoryacht Lady A, dixsept metre, montant”, en dan weet de sluis alles: hoe je heet, dat je een jacht bent, hoe lang je bent, en van welke kant je komt. En dan kan hij zeggen of je er nog bij kan, achter de Hellboy van 80 meter; of dat je moet wachten omdat de andere kant eerst gaat.

Dat van die Hellboy, dat is geen grap, er vaart hier op de Maas een groot Belgisch schip voor zandtransport met deze naam. En dat is geen uitzondering. De namen die Belgische schippers voor hun schip kiezen zijn van een geheel andere orde als wij in Nederland kennen.
In Nederland zijn er zo’n vier categorieën. Als eerste zijn er schepen met een sterk confessionele achtergrond of gewoon mooi Latijns: Bona cum Dio, Deo gratia, Soli Deo Gloria, Eben Haezer, Nova Cura of Nova Spes. Die laatste twee zijn leuk; ze betekenen Nieuwe Zorg en Nieuwe Hoop. De tweede groep heeft namen die verwijzen naar de naam van kanalen, rivieren of grachten: Lindengracht, Stortemelk of Brakzand. De derde groep heeft een naam van een persoon; waarschijnlijk een geliefde vrouw of dochter: Helena, Irene, of Lady A. De vierde groep bestaat uit afkortingen van diverse voornamen: de JaPiJoKo is de boot van Jan, Piet Joris en Korneel. Voor meer ontzettend leuke informatie over scheepsnamen: http://www.vaartvaria.nl/scheepsnamen/default.html .

De Belgen doen dat heel anders. Zij doen vooral inspiratie op uit spannende films, televisieseries en fantasieën. Wij hebben een tijdje Belgische scheepsnamen genoteerd: Falcon Crest, Bounty, Rapido Lanza, Shenandoa, Vaya Con Dios, Ben Hur, Yo Fred, en als laatste de onvergetelijke Hellboy.

Tot zover enkele observaties vanaf ons schip. Intussen varen we nog steeds. Na onze vorige stop, het heerlijke Seneffe, zijn we in een dag naar Namen (Namur) gevaren. Dat ging op zich vlot, totdat er bij de vierde sluis ineens een onverklaarbaar lange rij wachtende schepen lag. Omdat er geen plekje meer aan de kant was, meerden we af naast een binnenvaarder en gingen eens kijken bij de sluis. Daar liepen allemaal slangen en kabels het water in waaraan een duiker zat. Reden: de rinketten (gaten waardoor de sluis vol of leeg loopt) waren verstopt. Toen na een uur de boel weer draaide, hadden wij ook eens geluk, we pasten nog net achter twee kleine spitsen. Achter ons lagen nog vier grote (80 of 100 meter) schepen die stuk voor stuk moesten schutten.

Vlak voor donker waren wij in Namen. De jachthaven was dicht, wat betekent dat er geen water of elektriciteit is, maar de steigers worden pas volgende week weggehaald, en niemand komt om geld vragen. Een ontzettend mooie plek met uitzicht op de prachtige citadel, een immens groot fort op de kruising van de Sambre en de Maas. Namen is een aantrekkelijke stad. De binnenstad is leuk, maar heeft toch voornamelijk winkels, van hele dure tot de Hema, Blokker en het Kruidvat. Rond het centrum is het prachtig: de citadel en de oevers van de Sambre, heerlijk. In de straat naast onze jachthaven was ook een Delhaize (een soort Jumbo, maar niet zo goed) en een wasserette. Dat valt ons wel op. In elke Belgische stad zijn makkelijk wasserettes te vinden, fijn voor ons, in anderhalf uur drie wassen kastdroog. In Nederland heb ik de laatste jaren nooit meer een wasserette gezien.

Na Namen zijn we weer montant gegaan, de Maas op. Die begint hier werkelijk erg mooi te worden. Veel kastelen op hoge strategische posities, smalle doorvaarten met steile rotsoevers, bossen met prachtige herfstkleuren, veel meanders en af en toe een trein die ergens in de berg verdwijnt. We hebben een mooi plekje in Profondeville gevonden. Gratis steiger van de gemeente, om de hoek een kerk met daar tegenover natuurlijk een boulangerie, 7 dagen open, ’s ochtends verse croissants. Als extra een dierenarts, want met Missy gaat het even niet goed, opgezwollen klieren en een beetje benauwd. Afgelopen weekend kwamen Leo, zwager van Irene, en Philomène, zijn vriendin, op bezoek. Buitengewoon gezellig, en een leuke kennismaking met Philomène, die mooie vrouw hadden we nog nooit ontmoet. Ze waren door ons uitgenodigd op voorwaarde dat er een zaterdag Volkskrant meekwam. We kregen 2 lekkere flessen wijn toe. Heerlijk, en leesvoer voor een week.
Het is nog steeds mooi weer. Irene heur haar begint een beetje uit te groeien, dus het is hoog tijd dat ik de boel bijkleur. Alleen, de verf was op. Via internet vonden we een kapper die dat spul verkocht. Het was in Anhee, zo’n 11 km fietsen. Daar draaien wij tegenwoordig onze hand niet voor om. De kapper hebben we gevonden, de juiste verf was aanwezig, maar ze wilden het niet verkopen, alleen voor eigen gebruik. Dus weer 11 km terug langs de Maas, maar het geeft niets, het is mooi weer en het fietspad langs de Maas geeft prachtige uitzichten.
Morgen vertrekken we uit Profondeville, naar Dinant. Het ligt niet ver weg, 20 km en 4 sluizen omhoog. Waarschijnlijk is dat ons keerpunt en varen we de Maas af naar Rotterdam, 366,2 kilometer.
Tot zover dit bericht, met hartelijke dank aan buurman WiFi80.