Thuis

Als ik dit bericht schrijf zijn we weer thuis, in Rotterdam. Het vorige bericht kwam nog uit België, geen internet, weinig tijd, ook al klinkt dat misschien raar als je met pensioen bent.

Thuis dus, in de Veerhaven. Bertus, de havenmeester, had al een plekje voor ons gereserveerd. De meeste buren van vorige winter zijn er weer, of nog steeds: hallo, leuk jullie weer te zien, blijven jullie deze winter, boot nog niet verkocht? Voelt wel als thuiskomen.

Waar waren we gebleven. Van Profondeville naar Dinant, keerpunt in de reis, verder gaan we de Maas niet op. Achteraf gezien hadden we beter bij Profondeville kunnen omkeren. Dinant is niet veel bijzonders. Klein stadje met als kenmerken: mooie ligging aan de Maas, een citadel (hebben ze allemaal), geen ruimte voor winkels en verkeer samen, Adolphe Sax. Dat laatste is bijzonder, de rest niet. Meneer Sax is geboren in Dinant en is uitvinder van de saxofoon. In 2005 eindigde hij op nr. 12 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg en op nr. 20 in de Waalse versie van diezelfde verkiezing. Dinant buit dat uit en heeft de brug over de Maas versierd met 20 saxofoons van 2 meter hoog (zie de foto). Verder is er couque de Dinant, een bijzonder product van tarwebloem en honing. Wikipedia: “door de hardheid van de koek slagen veel mensen er niet in om hem te eten. Zelfs in de koffie blijft de Dinantse koek zeer hard.”

We zijn snel weer omgekeerd, en zijn via Profondeville weer in Namen beland.

Zondagochtend 8 uur in Namen, een mooie herfstochtend, bijna 14 graden. Aan de kade en op de Maas is het rustig. Aan de overkant is een rommelmarkt aan de gang. Op de hoek bij de taverne is het al druk met bierdrinkende mannen en vrouwen; de rokers staan buiten met een sigaret en een rood biertje in hun hand. Ik ga naar de bakker in onze winkelstraat. Vanochtend heb ik boulanger-patisserie nr. 3 uitgekozen. Hij is blijkbaar de beste, er staat een rij tot op straat. Heerlijk, een croissant beurre, een croissant chocolat, zo ontbijten wij hier in Wallonië. Onze buren houden zich rustig. We hebben 2 buren. De ene is een kudde met zwanen en Canadese ganzen. Ze komen elke dag een paar keer met veel misbaar langs om brood te bedelen. De andere buurman is een grote hond, een boxer. Hij staat voorop de “ange-gabriel” en kijkt ons altijd aan. Hij is van plastic, blauw, en hij heet I love you. Irene komt thuis van de rommelmarkt. Eindelijk is er een nieuwe mand voor Missy. Hij is erg groot. Enige dagen later heeft Missy haar nieuwe ‘buiten’ in bezit genomen.

Na Namen zakken we de Maas verder af. De sluizen zijn groot, ze lekken en hebben ruim 12 meter verval. Daar zit wel een voordeel aan. Normaal knoop je in een sluis je touwtje aan de kant vast. Als het water zakt, laat je het vieren, doe je dat fout, dan klemt het vast en begint de boot langzaam zichzelf op te hangen. Wij lossen dat op met een keukenmes, echt waar, het is 2 keer gebeurd. Maar in die grote sluizen lossen ze dat goed op. Je maakt je touwtje vast aan een bolder die vast zit aan een grote drijver die langs rails naar beneden zakt. Je maakt je touwtje vast en gaat koffiedrinken tot je beneden bent, heerlijk.

We leggen aan in Huy, Hoei in het Vlaams, echt waar, Hoei. Aardig stadje met de oudste funiculaire (kabelbaan) van België. Een heel bijzonder ding. Je stapt in en gaat over de rivier naar de citadel (alweer een, de Maas zit vol met die dingen). Maar hij houdt niet op boven. Hij gaat door, scheert langs de kerktorens van Hoei, helemaal naar de andere kant van de stad. Ze noemen het KABELBAAN VAN HOEI - KABELBAAN DER VALLEIEN. We kunnen alleen niet mee, hij wordt gerestaureerd.
Philomene en Leo komen ons ophalen voor een dagje op de boerderij van Philomene, zo’n 30 km van Hoei. Een heerlijke dag, veel Leffe blond en heerlijk eten. We zijn zelden zo ver van de boot geweest.

De volgende stop is Luik. De verhalen over deze stad waren altijd zeer negatief. Maar dat valt erg mee, ook al zijn we niet in buitenwijken geweest. Het centrum is zeer aantrekkelijk, en behoorlijk autovrij; fijn om te winkelen. De oude stad, en de oude bovenstad, zijn echt erg interessant om te bezichtigen. Om in de oude stad te komen moet je een steile trap op, de Montage de Bueren, 374 treden. Langs de trap staan tientallen woonhuizen die alleen via de trap zijn te bereiken. Als je halverwege woont moet je dus 187 trappen omhoog of omlaag met je boodschappen. En wat te doen met de verhuizing.

Luik is leuk, maar dat valt in het niet bij Maastricht. Wat een fantastische stad, met een prachtige oude binnenstad, veel terrassen, en de mooiste boekwinkel die wij gezien hebben, alhoewel, boekhandel de Drvkkery in Middelburg mag er ook zijn. Jos en Marjon komen naar Maastricht om ons een rondleiding te geven en brengen een noodzakelijk onderdeel voor ons toilet mee. Ze weten de weg want Marjon heeft hier in haar jeugd gewoond. Na het weekend gaat Marjon weer naar Rotterdam, Jos blijft aan boord en vaart een weekje mee.

We vervolgen onze reis over de Maas, nu in Nederland. Roermond is onze eerste stop. We dringen de stad in via de Roer. Roermond ligt inderdaad aan de monding van de Roer, en die heet over de grens Ruhr, van het Ruhrgebied. Het riviertje stroomt aardig en we hebben wat moeite om de boot te keren, het is maar ruim 20 meter breed. We leggen aan en lopen aan de grond op 30 cm van de kant, met een goede loopplank geen probleem.

De volgende stop is in Arcen. Mooi stadje, met de Hertog Jan brouwerij. Pech, het is herfst en ze zijn dicht voor rondleidingen. Er wonen wel aardige mensen. Ik had soldeertin nodig voor een dringende reparatie aan boord. Arcen heeft geen Gamma. Navraag bij de lokale fietsenmaker bracht het personeel er toe ondernemers in het dorp te gaan afbellen. Niemand had soldeertin. Uiteindelijk dook de fietsenmaker in zijn werkplaats en kwam terug met een stukje soldeertin. Gratis, gooi maar wat in de fooienpot.
Volgende halte: Boxmeer, althans de jachthaven van Boxmeer. Typisch een verenigingshaven. De havenmeester en zijn vrouw wonen in de jachthaven en exploiteren het café. Het café is dicht, maar de uitbaatster gooit met plezier de bar open. In ruil daarvoor krijgen wij het verhaal te horen van haar operatie wegens zwaarlijvigheid, van 150 naar 75 kilo, en de suikerziekte is ook over. Een grote prestatie, maar ze ziet er wel uitgerekt uit.

Onze volgende stop is het Leukermeer, een grindgat bij de buurtschap ’t Leuken, dat in buurt ligt van Well. Zo, dat frist jullie aardrijkskundige kennis op. Het is een mooie plas, prachtig in het groen gelegen. Je kunt er prachtig wandelen, en dat hebben we ook gedaan. We hebben ons schip afgemeerd in de jachthaven van een vakantiepark. Er hing een onwezenlijke sfeer. De haven was groot en nieuw, zo’n 150 ligplaatsen en er lag 1 schip en 3 rubberboten. Het vakantiepark was gesloten, maar de receptie was nog geopend. De jongedame die ik sprak was in grote verwarring over wat te doen als er een schip in oktober komt. Gebeld met het management. We mochten blijven liggen tegen een normaal zomertarief. Mijn vraag of er geen wintertarief was werd afgedaan met de opmerking dat er ’s winters nooit schepen komen, dus is er geen wintertarief. Toch was het merkwaardig dat de jachthaven ’s avonds volledig verlicht was, lampen op alle steigers, walstroom overal, heel duurzaam. Wat ook opvallend was, maar heel leuk: het tropisch zwembad was open. Helemaal op temperatuur, de vloer in het gehele gebouw verwarmd, ook de betonnen palen hadden verwarming ingebouwd, paalverwarming. Maar het vakantiepark was dicht, dus ik had het hele zwembad voor mezelf! Ik heb onmiddelijke mijn zwembroek uitgetrokken. Een vervreemdende omgeving, maar wel lekker warm.

Hierna voeren we verder de Maas af en meerden af in Grave, leuk vestingstadje. Bijna alle stadjes aan de Maas zijn trouwens vestingstadjes. Marjon had weer een week gewerkt en kwam weer aan boord. We zijn in de auto gestapt en hebben Zaltbommel bezocht, ook een vestingstad. Dat van die torenspits die er door een overstroming is afgegaan is niet waar, het was gewoon blikseminslag. Ongeveer het aller-leukste van Zaltbommel zijn de gootspoken! Het zijn de door kunstenaar Joris Baudoin in opdracht vervaardigde beeldjes van terrazzo die zich aan of op daken en gevels van huizen bevinden, meestal in de dakgoot. De beelden vertellen iets over de bewoners van het pand of over de historie ervan. Door de stad lopen en zoeken naar die spoken levert mooie beelden op, en je ziet veel meer van de stad dan bij een gewone wandeling. In Zaltbommel hebben we afscheid genomen van Jos en Marjon; zij reden door naar Rotterdam, Irene en ik gingen terug naar Grave met het openbaar vervoer. Wij zijn in Ravensteijn uit de trein gestapt, maar er reed geen bus meer. Veel mensen worden dan overvallen door diepe wanhoop. Ik daarentegen vind het een uitdaging en pak mijn oude gewoonte weer op: liften. En zoals bij mij bekend, en niet bij de rest van Nederland: het werkt en het is niet eng. De mensen die een lift geven zijn verbaasd om lifters aan te treffen en vragen bijna altijd of het niet gevaarlijk is. Ook passen ze soms hun reis aan om ons te helpen, ook deze keer weer.

De volgende ochtend hebben we ons vertrek uitgesteld tot 13:00 uur om de intocht van Sinterklaas te volgen. De halve jachthaven vaart gepavoiseerd uit met aan boord 1 Sinterklaas, vele kinderen en heel veel zwarte pieten; of is het Zwarte Pieten. We liepen naar de kade om de aankomst te bekijken, maar het was te druk om iets te zien. Dus hebben we onze trossen losgegooid en hebben vanaf het water alles bekeken, veel leuker en Sinterklaas heeft speciaal naar ons gezwaaid en dag mevrouw tegen Irene gezegd.

Hierna voeren we door naar de Gouden Ham, een grindgat langs de Maas. Kort na het vertrek neemt de mist toe en omsluit ons in een kille deken. Varen in de mist is inspannend en niet risicoloos. Ook bij mist varen er op de Maas grote vrachtschepen, soms wel 100 meter lang. Gelukkig hebben we het heerlijke programma PC-Navigo op de computer, alle vaarwegen van heel Europa op het scherm, en we zien onszelf over de Maas schuiven. We kunnen dus zien dat de rivier naar rechts of links buigt, iets wat we door het raam niet zien. Zo kunnen we goed de rechterkant van het vaarwater houden en komen we niet in de problemen. We vinden de ingang van de Gouden Ham en scharrelen in de mist naar de haven. Weer gelukt.

Volgende plaats: Heusden, een vestingstadje. Heerlijk om doorheen te dwalen, we zijn nagenoeg alleen in de stad lijkt het wel. We zijn ook de enige die in het café een borrel drinken. Bij binnenkomst zaten er drie personeelsleden gezellig aan een tafel, maar die verdwenen schielijk toen wij binnenkwamen. De haven was gesloten, maar we belden de havenmeester die zei dat er genoeg plaats was. We kregen de sleutel van het hek, ”gooi hem morgenochtend maar door de bus”. Het liggeld was gratis.

Rotterdam komt dichtbij. We kiezen als laatste haven Woudrichem, dat moet wel het allermooiste vestingstadje zijn. We hebben het niet gezien: de gemeentehaven was te ondiep, de verenigingshaven te smal om in te varen. Dus zijn we overgestoken naar Gorinchem, waar wel plaats was. We hebben nog wat boodschappen gedaan en Irene is naar de kapper geweest om netjes in Rotterdam aan te komen.

Rotterdam dus. Dat wordt een heel ander leven dan deze zomer. Veel kontakten met vrienden en familie, dat mis je wel als je zwerft. Museumbezoek, muziek, en dit jaar veel film. We gaan in januari en februari werken als medewerker aan het filmfestival Rotterdam, IFFR. Dat wordt ongetwijfeld bijzonder. En verder storten we ons in de stad. Ik moet een nieuwe bril, een nieuw gebit en nieuwe pantoffels. Irene heeft ook een nieuwe bril nodig. Voor ons beiden was die bril al een tijdje nodig, maar als je op reis bent lukt dat niet, tenzij je twee tot drie weken op dezelfde plek wilt blijven. We hebben genoten van onze omzwervingen, we gaan genieten van de stad.

We sluiten onze serie reisverhalen. Dank dat jullie ze hebben willen lezen, dank voor de reacties. Als de boot niet verkocht wordt gaan we volgend jaar misschien weer op reis. We dachten aan Berlijn, dat kan namelijk ook met de boot. Dan zullen we wel weer avonturen op het net zetten.

Tot ziens, we liggen in de Veerhaven, naast het Wereldmuseum, tram lijn 7.