MMM, Maritieme, Mobiele Mantelzorg

MMM, Maritieme, Mobiele Mantelzorg

Irene kreeg via LinkedIn een berichtje van Eliane, een oud-collega uit de tijd dat Irene de baas was van AFS Intercultural Programs in Nederland, zo’n 35 jaar geleden. AFS was en is nog steeds een organisatie voor interculturele uitwisseling: jongeren gaan een jaar naar het buitenland, gaan daar een jaar naar school en wonen bij een gastfamilie. Omgekeerd gebeurt ook.
Eliane nam contact op met de vraag om eens bij te praten na zoveel jaar. Eliane is een praktische vrouw, stewardess bij de KLM, dus ze zei tegen Irene: ‘ga een weekje mee naar Kuala Lumpur, hebben we de tijd om bij te praten’. Irene zij natuurlijk ja en kreeg de status IPB-er. IPB betekent Indien Plaats Beschikbaar. Dus, je staat op het vliegveld, je bent al ingecheckt en wacht bij de gate tot er iemand zegt dat er plaats is. Ik had Irene naar Schiphol gebracht tot de douane, maar ik had geen zin om te wachten in onzekere tijden, dus ik ben teruggegaan naar Rotterdam met de kans dat Irene 2 uur na mij zou binnenvallen. Het ging goed.
De kans dat het terug goed gaat, is minder groot, dus ik weet nog niet wanneer ze terugkomt. Irene is niet bang van avontuur.

In ons laatste bericht meldden we dat we naar Drenthe gingen om Irene’s zus Gerda te helpen. Ze woont in Waringin in Zuidwolde, een huis voor geestelijk en lichamelijk beperkte mensen. Het was oorspronkelijk een huis voor mensen met een Indische achtergrond, vandaar de naam. Een Waringin is een boom die veel in Indonesië voorkomt. Ze hebben een grote kruin met afhangende takken, je zit er heel beschermd onder, vandaar de naam van het huis waar Gerda woont. (De officiële naam is Ficus Benjamina, wij hadden zoiets thuis staan vroeger, maar hij was te klein om er onder te zitten).

Onze eerste tussenstop was Haarlem, doen we bijna elk jaar, kunnen we een borrel drinken met Jan en Maria. Tijdens het afmeren komt er een stel aanlopen en die zeggen: ‘U kunt hier niet blijven liggen hoor!’. Het zijn Johan en Bertha uit Rotterdam, dus theepot op tafel en effe bijkletsen. Haarlem is ook een goede tussenstop om te bunkeren, het bleek na een rondje bellen goedkoper dan de bunkerboot in Amsterdam, een paar cent per liter maar toch. We wilden afmeren aan de bunkerboot, maar er lag een ander schip. Het bleek de boot van Johan en Berta te zijn die altijd naast ons ligt in de Veerhaven. Johan is de 2e havenmeester van onze geliefde haven. We hebben wat liggen drijven tot ze klaar waren, zijn afgemeerd aan de bunkerboot en daarna op de koffie bij Johan en Bertha. De man van de bunkerboot vond het goed; hij zou ons wel roepen als er voor € 1000,- in zou zitten.

Na Haarlem zijn we stevig doorgevaren langs Amsterdam, stukje IJsselmeer en daarna de Randmeren op. We hebben voor de nacht afgemeerd aan de De Dode Hond, een eilandje bij Spakenburg. Groen eilandje, klein haventje, verder bijna niemand, heerlijk rustig.

De volgende dag naar nog een eilandje, de Eekt bij Elburg en daarna naar Kampen. Als we in de buurt zijn hebben we altijd reden om even te blijven. Ten slotte wonen hier Jan (beste collega vroeger) en Martine beste teamleider vroeger). Heerlijk bijpraten of de corporatie het nog doet sinds ik weg ben. Martine rijdt nog geen Maserati, dus het valt wel mee.

Na Kampen richting Meppel. Ik had een bijzonder reisplan gemaakt: via het Ganzendiep naar het Zwartewater. Nu zit er een klein kunstwerk aan het begin van het Ganzendiep: een hefsluis met een doorvaarthoogte van 5 meter. Wij zijn 4.90 hoog dus het moest lukken, misschien wat lager water in de IJssel? Toen we aankwamen varen zagen we een peilschaal die aangaf dat er onder de geheven deur 5.20 meter ruimte was, hoera! Als we zo’n kunstwerk nemen ga ik bovenop sturen, dan kan ik precies zien of er nog wat over was. De peilschaal gaf aan 30 cm over, maar er was 20cm tekort. (Iemand heeft de peilschaal 50 cm hoger vastgeschroefd, denk ik).
Hierboven noemde ik de sluis een kunstwerk. Ter verduidelijking, een kunstwerk op en rond het water is alles wat de mens gebouwd heeft: Brug, Dijk, Dive-under, Duiker, Dukdalf, Ecoduct, Fly-over, Gemaal, Inlaat, Luwtegebied, Meerstoel, Overkluizing, Sluis, Steiger, Stuw, Tunnel, Viaduct, Geluidsscherm, Vistrap, Wildwissel. Er zijn er vast nog meer, als je wat weet, vertel het mij. Wie het beste antwoord heeft ontvangt een prijs.

Goed, geen Ganzendiep dus, maar via Ketelmeer, Ramspol, Zwarte Water en Meppelerdiep naar Meppel. We wilden een tijdje in Meppel blijven omdat er van hier een goede busverbinding is met Zuidwolde, waar Gerda woont. We lagen op dezelfde plek als andere jaren, vlak achter de Jan Plezier. De naam suggereert misschien een wagen, volgeladen, maar het is een ultramoderne rondvaartboot. De twee broers die dit schip varen hebben de zaak slim aangepakt: voorjaar en zomer rondvaarten, vanaf oktober hangt er ineens een enorme kerstboom in de mast en beginnen ze hun handel in kerstpakketten. De broers geven eerlijk toe dat deze handel in handen van hun echtgenotes is en dat ze wel mogen sjouwen.
We hebben een goede verstandhouding met de Jan Plezier. De mannen hadden een klusje in Rotterdam en moesten via Haarlem naar Delft, en ze wisten niet of ze onder de laagste brug door konden. Nu hebben wij PC-Navigo aan boord, een programma op de laptop dat echt alle bruggen, sluizen, havens en wat nog meer kent. Je voert in hoe lang, breed en hoog je bent, zegt dat je via Helsinki naar Moskou wilt en je weet alles. Echt waar: de Moskwa Lock 5 Dzerzenskij in de rivier de Moskwa wordt dag en nacht bediend en is 270 meter lang. Waterbouwkundig zit het daar trouwens goed in elkaar: alle bruggen in de Wolga zijn 16 meter hoog. In St. Petersburg is het wat minder, 12,80 meter. Dus wij konden de Jan Plezier precies vertellen dat hij overal door kon. Als dank konden wij altijd hun drinkwaterput gebruiken. Dat is best fijn want de gemeentekraan levert 100 liter voor € 1, - en wij hebben een tank van 2.500 liter.

Onze ligplaats aan de Buitenhaven was perfect, AH om de hoek en centrum op loopafstand. De liggelden waren redelijk, zo’n € 50,- per week, ondanks het feit dat de gemeente wel streng is; als een binnenvaartschip niet in Meppel hoeft af te meren maar de haven wel gebruikt om rond te gaan (keren) moet er havengeld betaald worden. Meppel zelf is aangenaam stadje. Er is een leuk centrum en er zijn veel culturele evenementen. We waren in Zael, de huiskamer van een bijzondere man. De kamer heeft plaats voor 80 man en we zagen een klassieke muziekuitvoering met Jan Terlouw in de rol van Haydn. De volgende zondag was er ‘Picnick in the Park’ met een harde en goede reggeaband. Dat verwacht je niet in Meppel op zondag. Op een andere dag weer een muziekfestival in de hardere muzieksoorten, op het Bleekereiland midden in Meppel. Bij de entree werden we gefouilleerd door securitymannen. Ik dacht dat we onderzocht werden op drugs of wapens, dat beloofde geen leuk festival. Maar het bleek te gaan om meegebrachte etens- of drinkwaren, dit ter bescherming van de middenstanders op het festival.

Onze ligplaats aan de Prins Hendrikkade zorgde wel voor tweespalt in het appartementencomplex waar we voor lagen. Dat zat zo. We waren nog wat eenvoudige schilderklusjes te doen en pakten af en toe een schuurmachine. Na enkele dagen kwam de havenmeester op bezoek en vertelde dat er klachten waren: we werkten met machines en er vielen dingen in het water. Het verraste ons erg: we schuurden misschien 3 kwartier per dag en er kwam niets in het water, daar zijn we heel scherp op. De havenmeester had het moeilijk, hij wilde ons niet weg hebben maar moest van de burgemeester ook goed naar de bewoners luisteren.
Ik stapte naar een buurvrouw die ongeveer het dichtst bij ons woonde en vroeg of ze last van ons had. Ze was verbaasd, het is leuk dat jullie hier zijn, gezellig. Er voegde zich een man bij het gesprek die stelde dat hij een soort huismeester was, hij hoorde alles en zei dat er klachten waren, hij vond ook wel dat het niet goed was wat we deden. Naderhand maakte buurvrouw duidelijk dat hij helemaal geen huismeester was, hij was de beroepsklager, meneer Zandstra. Een uurtje later klopte er een man bij ons aan. Hij meldde dat hij bestuurslid was van de VvE, ze hadden geen klachten gehad en het was leuk dat wij er waren. Hij zou wel eens even met Zandstra praten. Buurman Bram kwam er ook bij. Hij had ook geen last, er lag geen stof op zijn fietszadel en hij adviseerde ons om onze oudste schuurmachine te gebruiken, dat zou veel stof en herrie geven, leuk, behalve voor meneer Zandstra.
Het was duidelijk, onze aanwezigheid had binnen de kortste keren voor tweespalt gezorgd. Het werd ook wel duidelijk dat er 2 partijen waren: meneer Zandstra en de rest van de 150 appartementen. We zijn doorgegaan met klusjes en het bleef rustig. Behalve toen de havenmeester vrij had. Meneer Zandstra wist dat blijkbaar want de tijdelijke huismeester kwam ons melden dat er klachten waren. Ook deze keer kwam de VvE in het geweer en gebeurde er verder niets. Verder is het heel leuk in Meppel.
Ondertussen stapte Irene regelmatig op de bus naar Zuidwolde om voor haar zus te zorgen. Dat ging prima, maar we wilden wel eens ergens anders liggen. We gingen de Hoogeveense Vaart op naar Echten. Tussen partyrestaurant de Molenhoeve en het clubgebouw van de Hoogeveense roeivereniging ligt een mooi stukje kade met elektriciteit en drinkwater, aangelegd door de provincie Drenthe en het liggen is gratis. Van hieruit konden we in 20 minuten naar Zuidwolde fietsen, geen straf op het platteland van Drenthe. De dichtstbijzijnde supermarkt was in Hoogeveen, ook een kwartiertje fietsen. Verder is Hoogeveen het tegenovergestelde van Meppel, er is niets aan!
De elektriciteit was erg duur, we moesten om de paar uur naar de paal toelopen om er een paar euro in te gooien. Zoiets is heel onpraktisch: je bent net aan het koken en de munten zijn op. Je moet dan door de regen naar de paal toe om munten in te werpen, of de generator moest gestart worden. Na een paar dagen ben ik naar de uitbater van de Molenhoeve gestapt met de vraag of we tegen betaling elektriciteit konden krijgen. Na enig onderhandelen was dat in orde en kon ik een verlengsnoer door het bovenlichtje steken. Elke week gingen we geld betalen aan de eigenaar. We weten nog steeds niet hoe hij heet; zijn personeel noemt hem consequent ‘De Baas’.
We hebben met groot plezier in Echten gelegen. Irene ging vaak met haar zus naar het ziekenhuis in Hoogeveen en we hebben ontzettend genoten van Drenthe: er zijn fantastisch mooie fietsroutes door bos en hei. Onze favoriet route voerde door het Echtenerveld, met halverwege De Luie Tuinman, een prachtige kwekerij met waanzinnig mooie theetuin. Op alle stoelen ligt een met de hand gehaakt kussen.

Na 7 weken Drenthe gaat het goed met Irene’s zus en wordt het tijd weer eens te verkassen. We hebben dringend drinkwater nodig, dus weer terug naar de kraan van de Jan Plezier in Meppel. We hebben nog enkele dagen rustig in Meppel gelegen, rustig, want meneer Zandstra heeft niet meer geprotesteerd.

We vertrekken om weer op ons gemak naar Rotterdam te scharrelen, het is inmiddels oktober. We hebben nog wel een leuk plan in gedachten: naar Zwolle, dan de IJssel op tot Arnhem, de Neder-Rijn tot Vianen, Merwede-kanaal bezuiden de Lek (zo heet het echt) en dan de Linge op naar Geldermalsen. Nooit geweten dat we de Linge konden bevaren; we hebben een groot schip, maar we zijn nog steeds versteld waar we allemaal kunnen doordringen. Eerst maar Zwolle, we meren af aan het Maagjesbolwerk. Een steiger voor ons zelf en er komt geen havenmeester; nergens staat waar we hem kunnen vinden. Zwolle Binnenstad is fijn, veel autovrije straten en natuurlijk museum De Fundatie, een geweldig fijn museum in een waanzinnig gebouw, beneden neoclassicistisch, daarbovenop een enorm glimmend ei, waanzinnig excentriek, eclectisch en nog meer; zie de foto.
Marianne komt een dagje op bezoek en verdwijnt samen met Irene naar de Binnenstad, winkelen. Ik ga niet mee en doe wat anders.

Na 3 dragen Zwolle gaan we door naar Deventer. Deventer is mooi, heel mooi, een ongelofelijke wirwar van straatjes en pleinen, na 4 dagen zijn we nog niet uitgekeken en verdwalen we nog af en toe. We gaan op bezoek bij Jacqueline, een verrukkelijke vriendin van Hemelvaren, jaren niet gezien. Zij, en haar partner Ivo, hebben een oud huis in de binnenstad weergaloos verbouwd en Ivo kan weergaloos koken. Dat werd in alle opzichten een heerlijke avond en we hebben nog even geknuffeld.
Plots komt er een mail voor Irene: ”ga een paar dagen mee naar Kuala Lumpur, we vertrekken 26 oktober”. Dat wordt nog even varen om op tijd in Rotterdam te zijn. In de laatste nacht aan de IJsselkade van Deventer worden we wakker van een enorme klap en gerinkel. Ergens aan de overkant zien we een lamp, stof en een beetje vuur. We kunnen niet zien of het een ongeluk is of een inbraak of een aanslag. Het blijft stil en we zien een man rondscharrelen. Ik ga kijken en de politie komt er nu aan. Ik tref een geweldig mooi plaatje aan: een auto heeft de stoep gepakt, heeft een lantarenpaal te grazen genomen, daarna een stukje metselwerk van Bar Bistro De Tobbe meegenomen en is een verdieping hoger ondersteboven terecht gekomen, de bestuurder was ongedeerd, wij snappen het nog steeds niet. De politie zweeg nadrukkelijk en in de krant stond niets. De auto kon wel weggegooid worden na deze actie.

We stellen een schema op van 4 dagen, best wel ambitieus tegen de stroom in op de IJssel, nog een kleine 200 km. 20 oktober weg, 23 oktober in Rotterdam. We draaien een hoger toerental als we gewend zijn, maar anders schieten we niet op tegen de stroom. De IJssel was af en toe moeilijk te bevaren, er was minstens 4 km stroom tegen, het water was onrustig in de buurt van de kribben en midden op de rivier af en toe ook. We hadden bijna een aanvaring die desastreus kon uitpakken. We naderden een scherpe bocht en er kwam een binnenvaartschip met blauw bord de bocht door. Er was te weinig tijd om te reageren en naar de andere oever te gaan. Ik ben dat niet verplicht en blijf aan de stuurboordwal. De binnenvaarder zeilt enorm uit de bocht en dwingt ons zo ongeveer tussen de kribben. Daardoor pakt de neer ons, we worden even onbestuurbaar en dreigen dwars voor de boeg van de binnenvaarder te komen. Met extreem veel gas en veel roer scheelt het een paar meter. Dat is voor het eerst in jaren dat we zo geschrokken zijn. Als zoiets gebeurt maak je ter ontspanning bizarre grappen: jammer dat we niet total loss waren, keert de verzekering bijna het dubbele uit als onze huidige vraagprijs.

We overnachten voor anker op de Rederlaag, we hebben een oppertje gezocht achter een klein bos want er was een voorspelling voor onweer en windstoten met hagel. Ik heb groot vertrouwen in ons anker, maar toch…
Er is weinig gebeurd die nacht en gaan verder de IJssel op, tot aan de IJsselkop (mooie alliteratie). We draaien de Neder-Rijn op en krijgen de stroom mee, de snelheid over de grond gaat van 9 naar 15 km. We overnachten in Rhenen, links de uiterwaarden van de Betuwe, rechts de Utrechtse Heuvelrug; die is daar 50 meter hoog, naar Nederlandse maatstaven best hoog.
De volgende dag varen we door naar Vreeswijk. De (klein)kinderen wonen in Nieuwegein, dus er is nog tijd voor een kort bezoek. We gaan vroeg los spurten door naar Rotterdam. Het gaat niet meer zo hard want we hebben de stuw bij Driel, Hagestein en Amerongen al achter de rug, dus de stroom is er een beetje uit. In de verte zijn er vreemde hoge dingen aan de horizon te zien en voor we het weten varen we onder de Erasmusbrug door en draaien de Veerhaven in. Het is toch echt thuiskomen. Er zijn veel bekende, bewoonde schepen, Bertus heeft ons traditionele plekje voor ons vrijgehouden. We liggen langszij aan de steiger, aan de andere kant ligt de Prinses Gerretje, de boot van havenmeester Bertus met daarnaast de boot van Johan en Bertha. Het is erg gezellig zo naast elkaar, we kunnen de hele haven overzien en Bertus heeft veel minder last van de wind en de deining in de haven, die hebben wij nu. Win-win.
Irene begint in hoog tempo haar snoepreisje te organiseren, inpakken en hier en daar nog een vaccinatie. Ik breng haar naar Schiphol en we zijn weer terug aan het begin van dit verhaal.

Inmiddels hernemen we ons gewone leven in Rotterdam: 2 concerten per maand in De Doelen, de eerste voorbereidingen voor het filmfestival, alle schepen in de haven hebben hun lichtjes in de mast gehesen, vrienden op bezoek en de eerste afspraak voor een avondje kippeneuken. Veel van jullie weten wat het betekent, de rest mag raden.
Nog wat voor mensen die Rotterdam kenden maar lang niet hebben gezien: boekhandel Donner heeft het faillissement van Polare overleefd en is verhuisd naar een toplocatie: het gebouw van de voormalige Amro-bank aan de Coolsingel: bijna de beste locatie van Rotterdam. Alle dagbladen van Nederland liggen op de leestafel van Café Donner, zelfs het Nederlands Dagblad, en dat gebeurt niet vaak. Er is weer veel nieuws in Rotterdam. De Markthal is open en we moeten zeggen: geweldig in combinatie met de weekmarkt er naast. In de Markthal kun je terecht voor zeer bijzonder en exquise eten, op de markt ga je gewoon je dagelijkse eten kopen, of een hoesje voor je smart Phone. Het is ongelofelijk hoeveel stalletjes er zijn waar je die dingen kan kopen.
Op 20 meter van de hoofdingang van de Bijenkorf is een patattent gevestigd van de betere soort: Pomms. Handgesneden friet met de schil er nog aan en mayonaise, echte mayonaise aangelengd met een beetje yoghurt. Eindelijk weer patat met mayonaise, niet met fritessaus. De locatie is op zijn minst bijzonder, de eigenaren waren met name blij met de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf, de patat was niet aan te slepen.

Tot zover, vrienden, de verhalen van 2014, soms heel gewoon, soms buitengewoon aangenaam. We hopen dat jullie er van genoten hebben. De gastenhut heeft ook CV, dus laat je niet weerhouden en kom op bezoek.