Gezondheid

Om maar met de deur in huis te vallen: het gaat goed met mij (Wim), heel goed. Het lijkt erop dat de nieuwe medicijnen hun werk goed doen. Sinds eind november, bijna een half jaar, heb ik geen enkele aanval meer gehad. Dat lijkt er weer op; ik ben weer terug op het niveau van een jaar geleden. En als het medicijn zijn werk blijft doen lokt een ander perspectief: weer autorijden; dat geeft toch wel weer de mobiliteit die iedereen graag heeft. Overigens moet ik wel een voorbehoud maken: de meeste anti-epileptica werken maar voor zo’n 75% van de mensen met epilepsie, dat heb ik met vroegere medicijnen ervaren, dus er blijft een bepaalde mate van onzekerheid.
Dit brengt ons er niet toe onze plannen weer op te pakken. De ervaringen van de afgelopen 2 jaar, van 2 keer per jaar tot elke 2 weken een aanval, bewijzen hoe onzeker epilepsie in mijn geval is. Met of zonder medicijnen, er is een grote onzekerheid. En de kans is dus niet irreëel dat we ergens in de Donaudelta in Roemenie drijven als het mis gaat; goede medische hulp is dan ver weg. Een te groot risico, dus hare majesteit blijft te koop. Zo lang ze niet is verkocht gaan we wel varen, maar we blijven dicht bij huis.
Zo dat was de medische rubriek, over naar de rest van ons zwervende bestaan.
De periode in Rotterdam (tot half april) was leuk, zeer leuk. Liggen midden in de stad heeft voordelen; veel cultuur in de buurt, tram 7 stopt voor deur, dus met een OV-chip kaart vliegen we snel overal heen. Fietsen is ook leuk, alhoewel de Erasmusbrug een stuk steiler is als hij er uitziet, vals ding. De Willemsbrug is beter.
We hebben een oude gewoonte opgepakt om een stad beter te leren kennen, hebben we al eens toegepast in Lissabon en Berlijn. Je neemt een tram, en je blijft zitten tot het eindpunt, gaat mee terug naar het andere eindpunt en dan stap je weer uit waar je begon. Als je van de conducteur mag blijven zitten bij een eindpunt is het nog zeer betaalbaar ook: de OV-chip weet niet precies hoeveel afstand je hebt afgelegd. We hebben er een stuk of 4 gedaan. Bekende stukken gezien, maar vooral onbekende, nieuwe delen van de stad. Ongelooflijk hoe groot een stad wordt als je even 35 jaar weg bent. Voor een rondje zat je zo 2,5 uur in de tram. Maar we leerden veel over onze geboortestad.
Qua gezondheidszorg zaten we ook op de eerste rang. Onze nieuwe huisarts is een echte havenarts: Port Health Center, op 300 meter lopen. Lekkere rommelige praktijk met soms buitenlandse zeelieden. Eentje zat te vertellen dat hij in Rotterdam zijn paspoort en monsterboekje was kwijtgeraakt. Het verhaal vertelde niet hoe. Paspoort was één ding, maar monsterboekje een veel groter probleem. Daar staan namelijk al je vaccinaties in. Zonder dat heb je problemen met je kapitein. Die heeft problemen in sommige havens als een bemanningslid niet al zijn vaccinaties heeft. Probleem snel opgelost bij deze huisarts; alle vaccinaties binnen 2 dagen gezet. Het Havenziekenhuis is ook zoiets. Hier streeft men, zoals elk ziekenhuis, naar korte wachttijden; maar het Havenziekenhuis maakt het waar. Echootje van de buik? Wat dacht u van morgenmiddag. Röntgenfotootje? Geen afspraken, elke dag binnenlopen tussen 9:00 en 16:30 uur!
Veel verschillende dingen gedaan. Veel opgetrokken met onze hartsvrienden Jos en Marjon, theater en vooral eten, laat Jos maar koken; duurt even, maar dan heb je ook wat. Hij is ook goed in koekjes. Van onze vrienden Deborah en Duncan (D&D), die van de overkant, kreeg ik voor mijn verjaardag een cursus sushi maken. Vond ik heel spannend, had ik nog nooit gedaan; sterker nog, ik had nog nooit sushi gegeten. Maar ik vond het heerlijk. Ik was redelijk goed in sushi inwikkelen, Irene is goed in springrolls dichtvouwen. Heerlijk, die Deborah kan er wat van. Verder veel familiebezoek aan boord, af en toe een logee, filmfestival, griep. Ook nog een tijdje klusjes gedaan bij vriendin Ellen, die letterlijk omhoog zat met een nieuwe knie.
In de Veerhaven lag ook de vloot van het Race of the Classics. 15 grote klassieke schepen, ieder bemand door een team studenten van verschillende universiteiten of hogescholen. Aan de hoeveelheid drank te zien die werd ingeladen was het wel gezellig. Voor het startschot stonden we eerste klas, we woonden tenslotte in de Veerhaven, dus we konden elke steiger op. Burgemeester Aboutaleb loste het startschot. Maar hij had niet zo’n goede plek als wij, hij stond achter ons, dus wij kregen de lading confetti over ons heen.
Begin april begon Bertus de havenmeester de passantenhaven leeg te maken. Als we wilden blijven gingen we over naar zomertarief, te duur. Leuke man, die Bertus. Doet van alles. Hij is ook in het bezit van een oude lijndienstbus van de Fram die hij verhuurt voor van alles en nog wat. Leuk ingericht, met een bankstelletje, schemerlampje, gehaakte gordijntjes en een piano. Wil je wat, Google naar BertusBussie/Transfram.
Wij vertrokken op 17 april. D&D aan de overkant zwaaiden ons uit. Ze zwaaiden met de Schotse vlag (Duncan is een Schot). Dat zwaaien hebben we niet zo goed gezien, maar de vlag wel. De Schotse vlag is trouwens identiek aan de nautische vlag letter M-Mike: “mijn schip ligt stil”. Klopt wel als je 16 hoog woont. Maar je kunt wel mooie foto’s maken.
Onze eerste etappe ging naar Alphen aan den Rijn. Weer op bezoek bij vrienden Jan en Maria, heerlijk scrabbelen. Ook natuurlijk op bezoek bij nicht Ellen. Prettig stelletje daar, never a dull moment.
Via Amsterdam zijn we daarna naar Huizen gevaren. Hier liggen we inmiddels al weer bijna 4 weken. Onze vriendin Marianne woont hier en is geopereerd vanwege darmkanker. Als je na de operatie thuiskomt, kan je wel een handje gebruiken. En dat doen we dus. Nieuwe maatschappelijke ontwikkeling: MM, Mobiele Mantelzorg. Irene heeft de eerste tijd bij haar geslapen, nu fietsen we elke dag door het bos heen en weer. Irene fietst, ik gebruik de scooter van Marianne, een Vespa Piazzo Zip. Klinkt zeer eigentijds, maar hij is niet vooruit te branden. De lokale brommerspecialist heeft een “onderhoudsbeurt” gegeven. Hij gaat nu wel harder.
Op de dag dat ik dit schrijf komt de havenmeester langs met het vriendelijke verzoek of we zo veel mogelijk achteruit willen gaan. We liggen bij restaurant de Kalkovens, waar ze veel partijtjes houden. Morgen is er een bruiloft en dan moet er een rondvaartboot afmeren. Ook vindt hij dat we nu wel lang genoeg hier hebben gelegen; het is wel een aardige havenmeester, hoor. Ook hier start het passantenseizoen. Volgende week vertrekken we naar de jachthaven in het Naarderbos. Op het moment dat ik dit schrijf varen er 16 botters weg uit de haven. Feestje bij de Kalkovens: Westlandkaas/Old Amsterdammer bestaat 75 jaar, personeelsuitje. Het ziet er mooi uit, al die botters, veel dames en heren in klederdracht, haring natuurlijk, alleen die shantykoortjes ben ik nu wel zat.
Zo, jullie zijn weer bij. Tot een volgende keer.