Eindelijk Rotterdam
Door: Wim
Blijf op de hoogte en volg Wim
16 September 2010 | Nederland, Rotterdam
We liggen eindelijk in Rotterdam, in de Veerhaven. Om veel redenen is dat belangrijk voor ons. Voor wie het nog niet weet: achterop het schip staat Lady A, Rotterdam. Maar Her Ladyship is er nog nooit geweest. Dat zit zo: een schip moet een thuishaven hebben, maar omdat wij nooit erg lang ergens blijven hebben wij voor Rotterdam gekozen, spreekt makkelijk uit over de radio, herkenbaar in het buitenland, wie weet waar Hauwert ligt. Maar bovendien is het makkelijk omdat ons schip in het kadaster staat ingeschreven in Rotterdam. Bovendien zijn Irene en ik allebei in Rotterdam geboren. Sterker nog, de Veerhaven waar wij nu liggen is 400 meter van Irene’s geboortehuis, dus zij is weer thuis. En ik deed als jongetje niet anders dan struinen langs de Maaskade, de Boompjes en de Veerhaven en de op en neer met de roltrappen van de Maastunnel. We zijn even thuis.
Waar waren we gebleven:
Na ons Island in the sun (Zeldert bij Baarn), vertrokken we 23 juli naar Huizen, op bezoek bij onze vriendin Marianne. We zijn bijna alle dagen op bezoek geweest in het bos, heerlijk eten in de tuin, bijpraten, en Wim mocht mollenklemmen zetten. In Hauwert kon hij dat erg goed (vond ik zelf), maar hier zijn ze slimmer, niets gevangen.
Van Huizen vertrokken we richting de Vecht. Eerst over het Eemmeer en IJsselmeer naar Muiden. Langs het Slot, en dan door de sluis bij Ome Ko. De terrassen zijn hier tot ongeveer in de sluis gebouwd, enorm veel beste stuurlui met witte wijn, hopend op rellen in de sluis, maar er gebeurde niets.
Via Weesp en Nigtevecht hebben we een plekje gezocht in de buurt van Nederhorst den Berg. Ik had gedacht dat de Vecht in de zomertijd extreem druk zou zijn, maar dat valt erg mee. Er vallen genoeg boten te zien, veel sloepen natuurlijk, nog veel meer motorboten en af en toe een verdwaalde zeilboot (zelfs een verdwaalde tjalk), maar net genoeg om allemaal na te zwaaien zonder RSI.
In Nederhorst krijgen we bezoek van nicht Annemarie en de kinderen Lode en Juno. We maken een tocht over de Vecht naar de Spiegelplas. Dat is een klein natuurwondertje in het hart van Nederland. Het ligt tussen Nederhorst den Berg en de Ankeveense plassen, het is zeer diep (45 m.), het is zeer helder water (enige plek in Nederland waar je als je zwemt ook je tenen kan zien) en het is er zeer rustig. Helemaal achterin liggen een aantal eilandjes in een natuurgebied genaamd het Paradijs. Welnu, dat is het ook. We gaan spontaan voor anker achter zo’n eiland en komen er 4 dagen niet meer vandaan. Boodschappen doen kost wat tijd: fiets opvouwen, met de kraan in de roeiboot, roeien naar het strandje, boodschappen doen en dan alles weer omgekeerd. Kost een uur of 3, maar we hebben tijd, veel tijd. Annemarie en de kinderen aan wal krijgen gaat ook zo (zie de foto’s).
We hebben natuurlijk een boot om de Vecht te bevaren, maar even voorbij Loenen (aan de Vecht, ja) wordt hij te ondiep voor Hare Majesteit, dus we maken een fietstocht. In Loenen komen we bij de Mijndense Sluis, de verbinding tussen de Vecht en de Loosdrechtse plassen. De sluis, hij is krom, wordt bediend door een echtpaar dat ook een kleine uitspanning exploiteert langs de sluis, nee, ongeveer op de sluis, de stoelen staan in een lange rij op de sluismuur, er staat een bordje voor de scheepsbemanningen dat er ook koffie geserveerd wordt aan boord. Ook hebben ze een ongekend mooi winkeltje met tweedehands speelgoed, bootartikelen, bric-a-brac. Een ongekend leuke plek, ga er eens heen op een zonnige dag.
We storten ons op het Amsterdam-Rijn kanaal. Druk met beroepsvaart waarvoor wordt gewaarschuwd. Het valt allemaal erg mee. Wat echt vervelend is, is het feit dat de kanaalkanten recht en hard zijn. De golven van schepen worden door de oever weerkaatst, lopen dan naar de andere kant, komen weer terug enz. En dat kan erg lang doorgaan. Soms hebben we last van een golf die met ons meeloopt op ongeveer de zelfde snelheid als wij hebben. Dat heeft tot gevolg dat we bijna geen stuur hebben en dat je bijna uit je roer loopt. Geef mij maar de Waddenzee, veel leukere golven.
Bij de eerste grote rivier gaan we linksaf, de Nederrijn op. Rechtsaf heet het de Lek. We hadden eigenlijk naar Wageningen willen gaan om mijn zus An te bezoeken. Maar dat gaat niet door. Wageningen (“de haven van Wageningen is een van de grootste binnenhavens van Nederland”) heeft geen plaats voor ons: de we zijn te groot voor de jachthaven, en de gemeentehaven wil alleen beroepsschepen. De dichtstbijzijnde goede plek is Wijk bij Duurstede. Aantrekkelijke kleine oude stad met opvallend veel mooie kunstgalerieën. Mijn zus An komt bij ons op bezoek, vergezeld door mijn jongste zus Lize en haar man Fred. Lang geleden dat wij als broer en zussen bij elkaar waren. We voeren gesprekken over onze jeugd thuis en onze ouders, gesprekken die dingen opleveren die ik niet wist. Fijn.
Na Wijk bij Duurstede zijn we doorgevaren naar Vreeswijk. Vreeswijk is een stadje aan de Lek met een geschiedenis die nauw verbonden is met de binnenvaart. Er is een mooi museumpje van de binnenvaart, klein maar fijn. Om er te komen kun je met een ingenieus pontje het water over, als je zelf bereid aan allerlei ingewikkelde wielen te draaien om de pont aan kettingen het water over te trekken. Dat vinden jongetjes leuk, zeker Gabriel, de kleinzoon en opa. Vreeswijk is onderdeel van Nieuwegein. Dat betekent dat we dicht bij Desiree en Marco en de kleinkinderen zijn, op fietsafstand. Gabriel komt logeren aan boord, dus we fietsen samen. Hij kan nu goed fietsen, verkeersinzicht moet nog komen: nervewrecking experience!
We gaan door, stroomafwaarts de Lek af en dan stroomopwaarts de Hollandse IJssel op. Ik wist niet dat het getijdewater nog tot Gouda komt. Daarna via Waddinxveen en Boskoop naar Alphen aan de Rijn. Een paar afleveringen terug vertrokken we uit Alphen, met Irene d’r voet in het gips, naar Terschelling voor Oerol. Nu zijn we via allerlei omwegen weer terug in Alphen. Irenes voet is allang uit het gips, en ze loopt weer goed; alleen is hij af en toe nog steeds dik. Het plan is om weer een tijdje af te meren naast de Janus, de boot van Jan en Maria. Die ligt naast scheepswerf Falcon (eigendom van Van der Valk, maar wat wil je Avifauna ligt 400 meter verder, is ook van Van der Valk, net als de helft van alle rondvaartboten die hier varen: Avifauna I, II, III enz.). We gaan even stil liggen om enkele schilderklussen klaar te maken voor de herfst en om een nieuwe kachel in te laten bouwen en om de motoren een beurt te laten geven: kleppen stellen, verstuivers afpersen; we hopen zo de onaanvaardbare rookwolken die de motoren uitstoten te verminderen. Het werk aan de motoren gaat snel en goed en levert motoren op die al minder roken bij koude motoren; benieuwd hoe het wordt als ze echt warm zijn. Ook vraag ik om eens naar de uitlaat van de bakboord motor te kijken; volgens mij lekt hij water. (Voor de stuurlui aan wal: veel scheepsmotoren hebben waterkoeling die geinjecteerd wordt in de uitlaat. Zo heb je 1 gat om de boel overboord te krijgen en de uitlaat wordt niet zo heet). Hij is inderdaad lek, en niet zo’n beetje ook. Op een verkeerde plaats is roestvrij staal aan staal gelast, en dan nog verkeerd ook. Zeker met zout koelwater levert dat geweldige roestvorming op. Weg dus met de halve uitlaat, plus de isolatie die daar omheen zit (belangrijk spul, een motoruitlaat wordt zo maar 400o C.). Voor de zekerheid ontmantelen we de stuurboord uitlaat ook vanuit de gedachte dat de motoren even oud zijn en de uitlaat dus ook: en dat klopt! Op de werf van Falcon worden er nieuwe stukken RVS ingelast. Met nieuwe isolatie ziet het er weer mooi en vertrouwenwekkend uit.
Met de kachel gaat het minder goed. Hij is uiteindelijk 4 keer ingebouwd tot we tevreden zijn. Eerst wordt de spanning verkeerd om aangesloten en branden alle printplaten door, bij hernieuwde plaatsing wordt de brandstofleiding niet goed aangesloten, lekt de boel en vliegt bijna in brand, vervolgens doet’ie het maar maakt te veel herrie, fluiten en rommelen, na een nieuwe motor is de fluit weg, maar niet het gerommel, bij de vierde keer ontdekt de leverancier eindelijk dat er een schroef te lang is die een schot in de kachel heeft losgemaakt die heen en weer rammelt; de leverancier heeft er voor zekerheid ook nog een tweede nieuwe motor ingedaan. Nu is het warm, maar het kostte 3 weken, ruim € 3.000 en frustratie. We stonden op het laatst op het punt om gewoon weg te varen zonder verwarming en zonder rekening.
In de tussentijd was het wel genoeglijk in Alphen aan den Rijn, geen bijzondere streekplaats, wel veel winkels en een goed Filmhuis. Maar het leukste waren de buren Jan en Maria, grote gezelligheid en spelletjes; in geen jaren zo veel gescrabbeld, heerlijk. En niet te vergeten allerliefste nicht Ellen even verderop in Hazerswoude met de hele familie. Daar wordt lekker gegeten en gedobbeld.
Nu doet de kachel het, de motor rookt nauwelijks en we zijn via Gouda teruggevaren over de Hollandse IJssel naar Rotterdam.
Hierna: Zeeland en Vlaanderen. De herfst is er al, de winter komt nog, we weten niet waar we die tegemoet treden en hoe: stilliggen en winterslaap houden, of gewoon doorvaren. Jullie gaan het zien.
Waar waren we gebleven:
Na ons Island in the sun (Zeldert bij Baarn), vertrokken we 23 juli naar Huizen, op bezoek bij onze vriendin Marianne. We zijn bijna alle dagen op bezoek geweest in het bos, heerlijk eten in de tuin, bijpraten, en Wim mocht mollenklemmen zetten. In Hauwert kon hij dat erg goed (vond ik zelf), maar hier zijn ze slimmer, niets gevangen.
Van Huizen vertrokken we richting de Vecht. Eerst over het Eemmeer en IJsselmeer naar Muiden. Langs het Slot, en dan door de sluis bij Ome Ko. De terrassen zijn hier tot ongeveer in de sluis gebouwd, enorm veel beste stuurlui met witte wijn, hopend op rellen in de sluis, maar er gebeurde niets.
Via Weesp en Nigtevecht hebben we een plekje gezocht in de buurt van Nederhorst den Berg. Ik had gedacht dat de Vecht in de zomertijd extreem druk zou zijn, maar dat valt erg mee. Er vallen genoeg boten te zien, veel sloepen natuurlijk, nog veel meer motorboten en af en toe een verdwaalde zeilboot (zelfs een verdwaalde tjalk), maar net genoeg om allemaal na te zwaaien zonder RSI.
In Nederhorst krijgen we bezoek van nicht Annemarie en de kinderen Lode en Juno. We maken een tocht over de Vecht naar de Spiegelplas. Dat is een klein natuurwondertje in het hart van Nederland. Het ligt tussen Nederhorst den Berg en de Ankeveense plassen, het is zeer diep (45 m.), het is zeer helder water (enige plek in Nederland waar je als je zwemt ook je tenen kan zien) en het is er zeer rustig. Helemaal achterin liggen een aantal eilandjes in een natuurgebied genaamd het Paradijs. Welnu, dat is het ook. We gaan spontaan voor anker achter zo’n eiland en komen er 4 dagen niet meer vandaan. Boodschappen doen kost wat tijd: fiets opvouwen, met de kraan in de roeiboot, roeien naar het strandje, boodschappen doen en dan alles weer omgekeerd. Kost een uur of 3, maar we hebben tijd, veel tijd. Annemarie en de kinderen aan wal krijgen gaat ook zo (zie de foto’s).
We hebben natuurlijk een boot om de Vecht te bevaren, maar even voorbij Loenen (aan de Vecht, ja) wordt hij te ondiep voor Hare Majesteit, dus we maken een fietstocht. In Loenen komen we bij de Mijndense Sluis, de verbinding tussen de Vecht en de Loosdrechtse plassen. De sluis, hij is krom, wordt bediend door een echtpaar dat ook een kleine uitspanning exploiteert langs de sluis, nee, ongeveer op de sluis, de stoelen staan in een lange rij op de sluismuur, er staat een bordje voor de scheepsbemanningen dat er ook koffie geserveerd wordt aan boord. Ook hebben ze een ongekend mooi winkeltje met tweedehands speelgoed, bootartikelen, bric-a-brac. Een ongekend leuke plek, ga er eens heen op een zonnige dag.
We storten ons op het Amsterdam-Rijn kanaal. Druk met beroepsvaart waarvoor wordt gewaarschuwd. Het valt allemaal erg mee. Wat echt vervelend is, is het feit dat de kanaalkanten recht en hard zijn. De golven van schepen worden door de oever weerkaatst, lopen dan naar de andere kant, komen weer terug enz. En dat kan erg lang doorgaan. Soms hebben we last van een golf die met ons meeloopt op ongeveer de zelfde snelheid als wij hebben. Dat heeft tot gevolg dat we bijna geen stuur hebben en dat je bijna uit je roer loopt. Geef mij maar de Waddenzee, veel leukere golven.
Bij de eerste grote rivier gaan we linksaf, de Nederrijn op. Rechtsaf heet het de Lek. We hadden eigenlijk naar Wageningen willen gaan om mijn zus An te bezoeken. Maar dat gaat niet door. Wageningen (“de haven van Wageningen is een van de grootste binnenhavens van Nederland”) heeft geen plaats voor ons: de we zijn te groot voor de jachthaven, en de gemeentehaven wil alleen beroepsschepen. De dichtstbijzijnde goede plek is Wijk bij Duurstede. Aantrekkelijke kleine oude stad met opvallend veel mooie kunstgalerieën. Mijn zus An komt bij ons op bezoek, vergezeld door mijn jongste zus Lize en haar man Fred. Lang geleden dat wij als broer en zussen bij elkaar waren. We voeren gesprekken over onze jeugd thuis en onze ouders, gesprekken die dingen opleveren die ik niet wist. Fijn.
Na Wijk bij Duurstede zijn we doorgevaren naar Vreeswijk. Vreeswijk is een stadje aan de Lek met een geschiedenis die nauw verbonden is met de binnenvaart. Er is een mooi museumpje van de binnenvaart, klein maar fijn. Om er te komen kun je met een ingenieus pontje het water over, als je zelf bereid aan allerlei ingewikkelde wielen te draaien om de pont aan kettingen het water over te trekken. Dat vinden jongetjes leuk, zeker Gabriel, de kleinzoon en opa. Vreeswijk is onderdeel van Nieuwegein. Dat betekent dat we dicht bij Desiree en Marco en de kleinkinderen zijn, op fietsafstand. Gabriel komt logeren aan boord, dus we fietsen samen. Hij kan nu goed fietsen, verkeersinzicht moet nog komen: nervewrecking experience!
We gaan door, stroomafwaarts de Lek af en dan stroomopwaarts de Hollandse IJssel op. Ik wist niet dat het getijdewater nog tot Gouda komt. Daarna via Waddinxveen en Boskoop naar Alphen aan de Rijn. Een paar afleveringen terug vertrokken we uit Alphen, met Irene d’r voet in het gips, naar Terschelling voor Oerol. Nu zijn we via allerlei omwegen weer terug in Alphen. Irenes voet is allang uit het gips, en ze loopt weer goed; alleen is hij af en toe nog steeds dik. Het plan is om weer een tijdje af te meren naast de Janus, de boot van Jan en Maria. Die ligt naast scheepswerf Falcon (eigendom van Van der Valk, maar wat wil je Avifauna ligt 400 meter verder, is ook van Van der Valk, net als de helft van alle rondvaartboten die hier varen: Avifauna I, II, III enz.). We gaan even stil liggen om enkele schilderklussen klaar te maken voor de herfst en om een nieuwe kachel in te laten bouwen en om de motoren een beurt te laten geven: kleppen stellen, verstuivers afpersen; we hopen zo de onaanvaardbare rookwolken die de motoren uitstoten te verminderen. Het werk aan de motoren gaat snel en goed en levert motoren op die al minder roken bij koude motoren; benieuwd hoe het wordt als ze echt warm zijn. Ook vraag ik om eens naar de uitlaat van de bakboord motor te kijken; volgens mij lekt hij water. (Voor de stuurlui aan wal: veel scheepsmotoren hebben waterkoeling die geinjecteerd wordt in de uitlaat. Zo heb je 1 gat om de boel overboord te krijgen en de uitlaat wordt niet zo heet). Hij is inderdaad lek, en niet zo’n beetje ook. Op een verkeerde plaats is roestvrij staal aan staal gelast, en dan nog verkeerd ook. Zeker met zout koelwater levert dat geweldige roestvorming op. Weg dus met de halve uitlaat, plus de isolatie die daar omheen zit (belangrijk spul, een motoruitlaat wordt zo maar 400o C.). Voor de zekerheid ontmantelen we de stuurboord uitlaat ook vanuit de gedachte dat de motoren even oud zijn en de uitlaat dus ook: en dat klopt! Op de werf van Falcon worden er nieuwe stukken RVS ingelast. Met nieuwe isolatie ziet het er weer mooi en vertrouwenwekkend uit.
Met de kachel gaat het minder goed. Hij is uiteindelijk 4 keer ingebouwd tot we tevreden zijn. Eerst wordt de spanning verkeerd om aangesloten en branden alle printplaten door, bij hernieuwde plaatsing wordt de brandstofleiding niet goed aangesloten, lekt de boel en vliegt bijna in brand, vervolgens doet’ie het maar maakt te veel herrie, fluiten en rommelen, na een nieuwe motor is de fluit weg, maar niet het gerommel, bij de vierde keer ontdekt de leverancier eindelijk dat er een schroef te lang is die een schot in de kachel heeft losgemaakt die heen en weer rammelt; de leverancier heeft er voor zekerheid ook nog een tweede nieuwe motor ingedaan. Nu is het warm, maar het kostte 3 weken, ruim € 3.000 en frustratie. We stonden op het laatst op het punt om gewoon weg te varen zonder verwarming en zonder rekening.
In de tussentijd was het wel genoeglijk in Alphen aan den Rijn, geen bijzondere streekplaats, wel veel winkels en een goed Filmhuis. Maar het leukste waren de buren Jan en Maria, grote gezelligheid en spelletjes; in geen jaren zo veel gescrabbeld, heerlijk. En niet te vergeten allerliefste nicht Ellen even verderop in Hazerswoude met de hele familie. Daar wordt lekker gegeten en gedobbeld.
Nu doet de kachel het, de motor rookt nauwelijks en we zijn via Gouda teruggevaren over de Hollandse IJssel naar Rotterdam.
Hierna: Zeeland en Vlaanderen. De herfst is er al, de winter komt nog, we weten niet waar we die tegemoet treden en hoe: stilliggen en winterslaap houden, of gewoon doorvaren. Jullie gaan het zien.
-
16 September 2010 - 21:57
Jaap Surink:
Hoi Wim en Irene, op vakantie in Duitsland moest ik aan jullie denken. We wandelden luxe van hotel naar hotel met bagagevervoer over de Rheinsteig, een lange afstands wandelpad langs de Rijn, van Vallendar (tegenover Koblenz) naar Rüdesheim. Wat stroomt die Rijn daar hard !!! Sommige vrachtschepen hadden sleepboothulp nodig om langs de Lorelei te komen. Maar er zijn prachtige dorpjes en sommige hebben een beschutte haven om rustig te kunnen liggen. Op de terugweg hebben we stroomafwaarts gevaren om weer bij de auto te komen en hebben daarvan genoten. Als jullie daar tzt langskomen zul je zeker ook net als wij je ogen uitkijken naar de vele burchten, kastelen, ruïnes, stadjes en dorpjes die aan je oog voorbij trekken. Vriendelijke groet van een belangstellende volger van jullie berichten, Jaap Surink uit Hauwert. -
17 September 2010 - 05:03
Hans:
Hallo Wim en Irene
Weer leuk van jullie te horen. Ik denk als jullie vertrekken uit nederland dat jullie wel een nieuw schip hebben. Alles is al bijna vervangen. In mijn elektronische agenda stond vorige week dat Irene jarig was. Ik weet niet of het klopt maar dan alsnog van harte Irene.
Ik zie dat jullie richting Zeeland en vlanderen gaan. Vergeet dan niet een stukje Brabant mee te pakken. Vooral Willemstad heeft een mooie haven. Altijd gezellig daar.
Nou ik kijk uit naar het volgende verhaal. Jullie zitten nu in mijn rayon dus wellicht kom ik eens langs.
Groetjes
Hans
-
17 September 2010 - 08:32
Zus An:
Hallo,
Ja ja, effe lekker duur doen in de Veerhaven. Jongensdroom dus uitgekomen. Ook ik heb me daar vaak staan vergapen aan al die mooie schepen bij de Koninklijke Zeil- en Roeivereniging.
Is de omgeving voor Irene erg veranderd?
Dagje Wijk bij Duurstede was goed en gezellig.
Ben nieuwsgierig naar jullie verdere vaarplannen. Groeten aan Rotterdam en aan jullie.
An
-
17 September 2010 - 13:23
Liek:
Dank voor jullie verslag.
Ik blijf met veel belangstelling jullie avonturen volgen.
Groet en toi toi
-
18 September 2010 - 11:32
Marcel:
Hoi Wim en Irene,
Goed om te lezen dat het goed met jullie gaat en dat jullie genieten.
Wanneer gaan jullie echt uit Nederland vertrekken
veel plezier,
Gr, Marcel en Eline -
18 September 2010 - 17:02
Hans:
Was ff gezellig om langs te komen in mijn lunchpauze. Bedankt voor de gastvrije ontvangst en natuurlijk de koffie.
Hans
-
20 September 2010 - 10:37
Co En Dita:
Wim en Irene,
Van ons even een groet uit Hauwert, waar we afgelopen vrijdag een aangenaam concert hebben gehad van John Farmers Whistles uit Wervershoof. Een voorspoedige reis voor jullie met hopelijk niet te veel problemen.
Groetjes Co en Dita
-
21 September 2010 - 06:55
Ellen De Jong:
Het was leuk om te weten hoe het is om familie te hebben binnen een straal van 6 km .. Wim en Irene, vertrouwd en liefdevol, al zijn wij het soort familie dat elkaar de deur niet platloopt (nooit geweest, gelukkig maar) - helaas hebben wij (nog) geen tijd om iedere avond spelletjes te doen - je zou haast al naar je pensioen verlangen als dat betekent: een lange vakantie vol varend avontuur en glaasjes wijn en genoeglijke scrabbelavonden. Blijf genieten!
lieve gr Ellen -
28 September 2010 - 20:09
Judith Brand:
He wat een leuke verhalen schrijven jullie.
Wat een heerlijke vrijheid, maar ook een grote klus om zo'n schip goed te onderhouden.
En... wat lees ik 2x door gouda gevaren en ik heb niet eens kunnen zwaaien!!!
Ik wens jullie een goede reis en een heerlijk leven op de boot.
lieve groet, Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
