Oh Island in the sun: Zeldert

Waar zijn wij. nu, vraagt iedereen zich waarschijnlijk af. Begrijpelijk, want we hebben 2 maanden niets van ons laten horen. Welnu, we liggen aan een eilandje in de rivier de Eem, bij het gehucht Zeldert, zo ongeveer halverwege Baarn en Soest (ja, daar kan je ook varen). Het ligt midden in een natuurgebied en het is er prachtig. Samen met ons wonen er 9 konijnen op het eiland, 1 zwarte zwaan en een ongelooflijk grote hoeveelheid watervogels, zwaluwen en rietzangers. Als je goed gedocumenteerd ben vindt je altijd iets moois in Nederland.
De afgelopen maanden hebben we kriskras door Nederland gevaren, maar ook veel stil gelegen om te werken. Grofweg ging het zo: eind mei van Alphen aan de Rijn, via Amsterdam, Alkmaar, Den Helder, Texel naar Terschelling, daar zijn we een maand gebleven voor Oerol, daarna 2 weken in Harlingen bij scheepswerf SRF om te (laten) werken aan Her Ladyship, daarna via Den Helder, Alkmaar, Purmerend, Amsterdam, IJsselmeer en Randmeer naar Zeldert. Kriskras? Ja, heel kriskras.
Eind mei moesten we naar Terschelling, maar Irene zat 6 weken met haar voet in het gips, dus hadden we een bemanningslid tekort. We hebben Lucien, een neef van Irene, gecharterd die wel zin had in een weekje varen en een stoomcursus trossen hanteren, schutten en rechtuitsturen. Hij leert snel, en het was gezellig. Via Aalsmeer belandden we in Amsterdam en vonden een plekje in een jachthaven op de Nieuwe Meer, met uitzicht op de sluis. Eerste klas uitzicht; wat Amsterdammers niet allemaal uithalen. Gelijk familiebezoek, schoonzus Anneke en neef Gert, gezellig. De volgende dag op pad om Amsterdam door te komen. Wij zijn laag genoeg voor de grote bruggen, dus we hoeven niet ’s nachts in konvooi. Maar het doorvaren van Amsterdam is een bezoeking. Er zijn 12 bruggen, waarvan er 10 voor ons open moeten. Deze worden op afstand bediend, maar aangezien een brugwachter maar een beperkt aantal bruggen tegelijk mag bedienen via cameratoezicht, schiet het niet op. Ik schat gemiddeld 20 minuten wachten voor een brug. Maar je ziet de stad wel prachtig vanuit een ander perspectief.
Na Amsterdam via de Zaan naar Alkmaar. Irene krijgt last van de operatiewond aan haar voet. Aangezien hij onder het gips zit, en we dus niet kunnen zien wat er aan de hand is, besluiten we naar de eerstehulp post van het ziekenhuis te gaan. Het gips wordt opengezaagd: inderdaad, de wond is nog een beetje open en gezwollen. Het gips wordt met wat meer ruimte weer dichtgezwachteld; afwachten maar. Via Oudeschild op Texel bereiken we Terschelling. We kunnen aan het werk als vrijwilliger bij Oerol. Irene mag nog steeds geen stap verzetten, maar we vinden een prachtige oplossing. De firma Zeelen, een van de grote fietsverhuurders op Terschelling, heeft een uitgebreid arsenaal dingen met 2, 3 en 4 wielen in de verhuur, waaronder ook scootmobiels. We hadden er eentje van te voren gereserveerd, dus na aankomst direct zo’n ding opgehaald. Niet goedkoop, de verzekering wil niet vergoeden, maar ongekende vrijheid voor Irene. Zie de foto’s. We weten nu dat krantenartikelen over ongelukken met die dingen niet voor niets komen. Een scootmobiel ziet er ongevaarlijk uit en is makkelijk te bedienen, maar ze zijn weinig stabiel, acceleren snel, en moeten attent bestuurd worden. De schade viel mee: 1 keer bijna van de steiger afgereden (met 2 wielen boven het water, aangeleund tegen de Lady), 1 keer bijna over Wim’s voet, 1 keer over een obstakel gereden, Irene werd er uitgegooid en brak een stukje van een voortand. (voor meer info over roekeloze senioren: http://www.2be.be/benidorm-bastards-2010 ).
Werken als vrijwilliger op Oerol is ontzettend leuk. Als het festival zelf nog moet beginnen is er een kleine groep vrijwilligers, een stuk of 40. Om 09:00 uur koffie op kantoor, de coordinator leest de lijst klussen van die dag voor, iedereen kiest zijn eigen klus: tenten opzetten, geulen graven voor de elektriciteit, catering helpen opzetten, timmerklussen, borden schilderen. We kwamen terecht bij het schilderen van de wegwijsborden: 113 verschillende blauwe borden met tekst en locatienummers. Irene moest zittend werk doen, ze zorgde voor de sjabloonletters, Wim affiniteit met lijstjes en controle zorgde er voor dat hij vanzelf teamleider werd. Tussen het gewone werk door kwamen er vreemde vragen: we moeten voor bewegwijzering van bijzondere projekten 700 paaltjes met een rose top hebben, de kassadienst wil zilverkleurige bordjes met blauwe kassanummers, bordjes niet parkeren in rood, zet hier je fiets neer in rood; we kregen een sterk team en hadden erg veel plezier. Daarna gingen we aan het werk in het kassateam: kaartjes verkopen op het festivalterrein, paspartouts in een stalletje aan de haven. Met name dat laatste leverde spannende tijden op, soms niets te doen, topdrukte als de Friesland arriveert en er 1350 passagiers van de boot rollen. Als het festival is afgelopen, is het weer opruimen geblazen. Met een team alle locaties controleren op resterend materiaal, vuil en peuken. Je moet soms in staat zijn nederig werk te doen. Maar alles bij elkaar was het ontzettend leuk. De groep vrijwilligers was zeer gevarieerd, studenten en gepensioneerden, ook mensen die vakantie opnemen om dit te doen. Er zitten ook vaak mensen tussen in een bijzondere fase van hun leven, geen werk, weet niet wat ik wil, time-out, levensfasen. Maar de neuzen staan dezelfde kant op en dat maakt een goed team.
In de zomer is de haven van Terschelling duur. Het tarief is gewijzigd van een bedrag per meter lengte in een bedrag per vierkante meter; dat tikt voor ons hard aan: € 300,- in de week. We zagen dat al aankomen en hebben daarom de gastenhut verhuurd aan Sonja uit Driebergen, een andere Oerolvrijwilliger. Zo konden we de kosten in de hand houden. Vrijwilligers werken hard, we zijn aan het werk of gaan naar een voorstelling, dus we waren weinig aan boord en hadden dus geen last van elkaar. Wel leuk: ’s avonds laat soms met een glaasje wijn de belevenissen uitwisselen.
Tussendoor hadden we zowaar ook nog tijd voor Jos en Marjon, onze vrienden waarmee we sinds 1999 altijd naar Oerol gingen. Wel heel anders, zij in “ons huisje”, wij in de jachthaven. Gezellig, maar niet zo intens als samen het festival bezoeken.
Na afloop van het festival en het werk nemen we even vrij en varen dan naar Harlingen. Vier vrienden van het wegwijzerbordjesschilderteam (mooi woord) hadden hun bootticket gecanceld en voeren met ons mee. Het was een prachtige warme dag, dus voor anker in het Fransche Gaatje en zwemmen en loungen op het voordek.
In Harlingen meren we af in de Zuiderhaven, achter de Koh-I-Noor, een tweemaster. Dat doen we niet voor niets. Op zaterdag schepen we in voor de bruiloft van Martine, Wim’s teamleider bij Centrada in Lelystad, en Jan, een van de beste collega’s van Wim, misschien wel de beste. Unieke bruiloft: trouwen op het voordek, zeilen naar Vlieland, fietsen naar Hotel Seeduyn, dineren en pootje baden op het noordzeestrand, terug naar Harlingen, 24:00 uur thuis, want wij liggen er vlak achter.
We vervoegen ons weer bij SRF in Harlingen. Een paar zaken die hier vorig jaar gemaakt zijn zijn stuk of functioneren niet meer: toiletsystemen die niet geurvrij zijn (het stinkt soms), de houten ‘wieg’ van de bijboot moet vervangen/verbeterd worden. Ondertussen starten wij met het opknappen van het schilderwerk van Hare Majesteit. Dat is op enkele plaatsen zo slecht na de afgelopen winter dat het er afgebrand moet worden en alles opnieuw gegrond, geplamuurd en geschilderd. Het is zoals gewoonlijk weer erg gezellig op de werf. ’s Avonds als het personeel weg is gaan alle bootbewoners op de werf bij elkaar op bezoek. Het is een internationaal gezelschap omdat de werf een internationale reputatie heeft opgebouwd voor klassieke schepen: nieuw en onderhoud. Tom en Angel Zatorski uit London (tweemastklipper), Vincent en zijn vrouw uit Parijs (tjalk), Peter uit Australie en Marie-Michèle uit Canada (nieuwe luxe motor met hybride aandrijving), Eugene uit Amerika (een tweemaster, vroeger lichtschip uit Zweden, wordt getuigd en klaargemaakt voor de Filippijnen). Als je vaart ontmoet je veel bijzondere mensen.
Als het werk gedaan is (niet helemaal, want het stinkt nog steeds af en toe) varen we Naar Den Helder waar Irene haar zus Carmen inscheept. Het is warm aan de wal, we gaan het Wad op en voor anker in het Amsteldiep. ’s Avonds ontlaadt zich een spectaculair onweer met het nodige vuurwerk en helaas ook veel wind. Het lijkt allemaal goed, maar ’s ochtends blijkt dat het anker toch heeft gekrabd, we zitten aan de grond. Niet leuk voor dit schip. Maar het hoogwater komt, en maakt ons op tijd weer los.
Via het Alkmaarder Meer belanden we weer in Purmerend, alwaar Wim zijn tweede staaroperatie ondergaat. Deze doet meer pijn als de vorige, of het resultaat net zo goed is als de vorige weten we nog niet. Purmerend heeft gratis ligplaatsen zonder al te veel voorzieningen. Maar voor ons is dat niet erg, wij zijn selfsupporting. De winkels zijn dichtbij, dus gaan we op de fiets grootschalig inkopen voor de komende tijd. Met vijf ritjes naar Deen hebben we de vakken aan boord weer gevuld. Als je weet hoe het moet kun je op een vouwfiets toch best wel 12 flessen wijn meenemen. Toiletpapier voor langere tijd is niet zwaar, maar wel volumineus, dus dat is weer en ander probleem.
Via Amsterdam-Noord, het IJsselmeer en de Eem zijn we nu aangeland op ons eilandje in de Eem. Het is hier rustig en prachtig, en we gaan door met onze schilderklusjes. Als de plamuur op is stapt Wim in de bijboot en gaat in Baarn naar de Hubo, neemt vers brood mee en een krant. Handig zo’n bootje; je kan goedkoop buiten de stad liggen en toch al je boodschappen doen. Handig, maar inmiddels zijn we zo ver dat ons mooie blauwe en witte bootje in de verkoop gaat: niet stabiel genoeg, wij zijn niet lenig genoeg meer voor dit soort werk. In plaats daarvan moet er een RIB komen, een rubberboot met een vaste bodem.
Morgen vertrekken we weer van ons eilandje in de zon: we gaan naar Huizen, vriendenbezoek. Daarna door naar Wageningen, Vreeswijk/Nieuwegein, Alphen, Rotterdam en daarna richting Zeeland en Vlaanderen.