Trains and Boats and Planes

Waarom treinen en boten en vliegtuigen? Omdat we weer eens in Warmond liggen. Voor ons passeert een eindeloze stroom sloepen en sloepjes, 100 meter van ons vandaan gaat er elke 5 minuten een trein langs, boven ons hoofd wordt duidelijk dat we in de aanvliegroute van Schiphol liggen. We hebben er niet echt last van. We verbazen ons alleen over de oneindige hoeveelheid sloepjes die hier varen. Zeer dure dingen. De startprijs is zo’n € 35.000 voor een eenvoudig model van 7 meter, ruim boven een ton voor de grote modellen. Duur voor bootjes waarmee je eigenlijk alleen dagtochtjes kan maken.

Waarom zijn we in Warmond. Simpel, omdat Irene een lieve neef heeft met een werf en omdat we hier support kunnen krijgen voor een grote klus: CV inbouwen. Aan het eind van de winter begaf onze heteluchtverwarming het weer eens, net als de jaren daarvoor; een type verwarming dat niet geschikt is voor permanent gebruik, een kenmerk dat we pas in de gaten kregen toen we de zaak gekocht hadden. We waren het zat en ik sloopte in een bui van lichte razernij de hele boel, kachel uitlaat, meters luchtslang, roosters, T-stukken en nog wat dingen. De kachel hebben we weggegooid, de rest verkocht op Marktplaats.
Na een diepgaande studie op het internet heb ik besloten de zaak zelf aan te pakken: 5 radiatoren plaatsen, leidingen naar de machinekamer, keteltje plaatsen, warmtewisselaartje, pompje, driewegklep, je kent dat wel. Nu 9 augustus is het bijna klaar, spannend.
De vaklui van de werf “t Joppe hebben ons geweldig geholpen met advies en het gebruik van gereedschap waar ik nooit van heb gehoord. Ook hebben ze een speciale vrieskist om tweekomponentenverf in te zetten die we over hebben; dat spul hardt vanzelf uit na een paar uur, in de vriezer stopt het proces vanzelf, kun je een maand later weer laten ontdooien en verder gaan met je werk. Hoe verzinnen ze het. Verder was het geweldig om op 5 minuten fietsen een filiaal van de firma Warmteservice te vinden. Soms moet ik onderdeel A aan onderdeel B vastmaken met iets waarvan ik de naam niet ken. Als ik dat uitleg dan komt er vanzelf een knel T-stuk verl. met binnendraad 28x1/2x28 , je weet wel.

Goed, wat is er gebeurd voordat we in Warmond aankwamen.

Januari in de Veerhaven in Rotterdam verliep rustig. Halverwege de maand startte het filmfestival IFFR weer. Wij stortten ons voor 14 dagen in het festival. Onze hoofdtaak was tickets en informatie leveren aan regisseurs, acteurs, (inter)nationale pers, industry en de rest. Boeiende kontakten soms. We zien films tot laat in de avond, dus we zien voor de duur van het festival weinig daglicht.

Februari verloop rustig. Regelmatig een concert in de Doelen. De kachel gaat stuk.

Maart. Irene start weer voor een paar maanden met haar baan bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Leuk werk, een mooie aanvulling op ons inkomen en een heel seizoen goedkope kaarten voor concerten. Er meldt zich een kijker voor de boot, een Rus deze keer. We schieten gelijk in de stress, er gaan tenslotte verhalen dat er veel contant geld uit Rusland komt. Het idee is om 10% aanbetaling te vragen als iemand verder wil gaan als alleen kijken. Maar waar laat je € 15.000 in contanten, zoveel heb ik nog nooit in handen gehad. (Eigenlijk wel eens, maar dat vertel ik niet). Bij de Rabobank kijken ze niet verschrikt. Naast de geldautomaat staat een machine met een gleuf waar je geld in moet stoppen. Als de machine niet protesteert is het geen vals geld en staat het op je rekening. De vriendelijke bankmedewerkster komt nog met een tip waaruit ervaring blijkt: laat de Rus al het geld in de gleuf stoppen, niet jij, want als er iets mis gaat heb jij ineens vals geld gestort. De beste man blijkt een zeer serieuze koper, hij neemt zelf een beëdigde tolk mee. Hij is zeer nieuwsgierig en heeft zich goed voorbereid. Hij duikt in alle hoeken en gaten en tilt meer luikjes op als wij de laatste 5 jaar hebben gedaan. De man is zeer gemotiveerd, 2 dagen geleden was hij nog in Split om een andere boot te bekijken. Hij vertelt een spannend verhaal. Hij is beroepsfotograaf, vooral natuuropnamen, en zijn werkgebied is met name de Witte Zee. De Witte Zee, je weet wel, tussen Lapland en Rusland, ergens bij Archangelsk. Om zijn opnamen te maken vaart hij rond tussen de eilanden met zijn eigen boot, maar hij is op zoek naar een grotere, eentje die wat beter tegen slecht weer kan. Dat kan die van ons wel, alleen het valt hem tegen dat de opbouw van hout is. Hij is door heel Europa gegaan en heeft 8 schepen bekeken. Hij besluit zijn bezoek met de volgende woorden: ’’ik ben nu wat moe, ik ga naar Moskou om na te denken, ik laat wat van me horen’’. We hebben nooit een reactie gehad, maar het was wel spannend.

Hans, een buurman van ons in de Veerhaven, vertrekt zoals gewoonlijk in april naar Breskens. Hij heeft daar een ligplaats in de Visserijhaven. Er zijn niet veel vissers meer, dus vinden ze Hans zijn boot wel leuk als toeristische trekpleister; het is tenslotte een mooie grote haringlogger van zo’n meter of 25. Net als vorig jaar breng ik zijn auto naar Breskens. Dat is fijn voor hem en heel handig voor ons, we mogen er eerst nog wel wat mee rondrijden. We maken van de gelegenheid gebruik en gaan nieuwe accu’s kopen; na 5 jaar intensief gebruik zijn ze aan vervanging toe. Een leuk verschijnsel onder bootbezitters is dat iedereen beweert een adres te weten waar de goedkoopste accu’s verkocht worden; en als ze niet de goedkoopste zijn, dan zijn het wel de beste. Na langdurig vergelijkend onderzoek heb ik ook zo’n adres, in Sliedrecht, dat kende nog niemand. Echt heel goedkoop, hoewel, 4 nieuwe accu’s kosten toch wel zo’n € 1.200. Ik ga ze halen met de Saab van Hans, die krengen zijn tenslotte wel zwaar: 70 kilo per stuk. Op het parkeerterrein rijdt er vervolgens iemand een deuk in de deur van Hans zijn auto. Ik had geen schuld, maar je voelt je toch niet fijn als je een geleende auto beschadigd inlevert.


Het wordt mei en dan moeten we de Veerhaven uit. We mogen best blijven maar dan moeten we het passantentarief gaan betalen, maar
€ 1.000 per maand hebben we niet. Irene werkt nog tot eind mei bij het RPhO, dus we moeten in de buurt van Rotterdam blijven. We hadden met Hans en de TX51 ( www.tx51.nl ) en ook met Frans en Francien en de TX37 een tochtje naar Schiedam gemaakt en ontdekt dat daar goede ligplaatsen zijn voor weinig geld, sterker nog, heel weinig geld: € 10.85 per week, een absoluut record in Nederland. Hoe dat komt is niet helemaal duidelijk, maar de situatie is als volgt. De kade van de Buitenhaven is onlangs geheel vernieuwd. Het geheel ziet er mooi uit, maar als het gaat om voorzieningen is er ergens ambtelijk iets niet goed gegaan. Op de plekken die gemaakt zijn voor de binnenvaart is bijna geen elektriciteit, en op de plekken waar beroepsschepen niet kunnen liggen, maar wij wel, zijn er heel veel stopkontakten. Verder kan je met de boot door Schiedam varen en doorgaan naar Delft, ware het niet dat er een probleem is. De Proveniersbrug is gerenoveerd, maar na oplevering ging hij niet open. Er wordt gesteggeld over wiens schuld het is, die vraag is na een half jaar nog niet beantwoord: dus draait de brug niet. Een andere brug doet het wel, maar zonder doorvaart valt er niet veel te doen. Toch wordt hij bediend want de rondvaartboten moeten er door. De arme brugwachter moet soms 3 keer per dag de brug te openen. Misschien is het daarom dat de gemeente Schiedam niet helemaal weet wat ze met de haventarieven aan moet.

Wij liggen in ieder geval goed. De tram is om de hoek, de winkels op 300 meter, en wij hebben dus elektriciteit. Die krijgen wij uit waanzinnig mooie electriciteitskasten met hardhouten banken. Die dingen zijn van de firma www.walstroom.nl . Zeer geavanceerd: je maakt een account, je vertelt in welk stopcontact je je stekker hebt gestoken, en drie minuten later heb je stroom. Dat is nog eens iets anders als 50 cent in een gleuf in een paal te stoppen en dan maar hopen dat er iets gebeurt.
Irene werkt nog steeds, ik moet ook wat te doen hebben en ga aan het werk bij de Rotterdamse Operadagen. Het begrip opera moet ruim worden genomen. Ik heb gewerkt bij een zanguitvoering zondagochtend op het dak van de Bijenkorf, uitgevoerd door volwassen mannen die toen ze klein waren bij de Wiener Sänger Knaben hebben gezongen. Bizar concert, zie de foto.

Het wordt juni en we doen wat we elk jaar doen: we gaan weer naar Terschelling, werken bij Oerol. Gedurende het festival verkopen we kaarten, enkele dagen voor en na helpen we met opbouwen en afbreken. Irene schildert de bewegwijzeringsbordjes, ik help een Belgische theatergroep met opbouwen. Ze spelen op een heel mooi plekje waar een wrak schuurtje staat. Dat schuurtje wordt onderdeel van hun speelveld en ze hebben tientallen planten in potten, bekers, vazen meegenomen uit België om het schuurtje er rustiek en romantisch uit te laten zien. Mijn taak is duidelijk: er voor zorgen dat alle planten en bloemen stormvast staan, een enorme uitdaging. Maar wel erg leuk. Bij het afbreken heeft Irene tenten afgebroken en ik heb een vliegende schotel gesloopt (zie foto). We hebben een mooie tent te huur gekregen van de organisatie op de rustige camping van Staatsbosbeheer. Een handreiking van de organisatie zodat ik ’s nacht goed kan rusten, belangrijk i.v.m. epilepsie, en niet wakker wordt gehouden door de 898 andere, meest jongere, vrijwilligers. Het enige nadeel is dat we elke dag 12 km heen en terug moeten fietsen naar onze kassa. Daarom hebben wij allebei een elektrische fiets gehuurd. Dat is verrukkelijk, maar heel af en toe wordt er geschimpt als we weer eens met 25 per uur andere fietsers inhalen. Om het imago van de oudere fietser wat op te krikken heb ik ons marktsegment een eigentijdse naam gegeven: electric seniors. Soms roep ik dat naar protesterende jongeren en dan moeten ze toch wel een beetje lachen en is iedereen weer blij.

Begin juli gooien we de trossen los en varen via Delft, Rijswijk, Den Haag en Leiden. In Leidschendam stapt in de sluis vriendin Margriet op en vaart gezellig mee naar Warmond. Daar begint zoals elk jaar een korte intensieve periode om noodzakelijk onderhoud te doen. Ik bouw een cv-installatie en Irene doet veel schilderwerk. Astrid, een zus van Irene woont dichtbij in Sassenheim. Vroeger sliepen ze samen in dezelfde kamer en het gesprek is nog steeds niet afgelopen. Heel gezellig. We bezoeken oude vriend Dick Poot en ik zeil met kleinzoon Gabriel en zijn neefje Lenny over de Kagerplassen. We liggen hier goed en rustig met gezellige contacten met de buren (neef Herman en zijn vriendin Miranda), alleen wordt op een nacht onze rubberboot met buitenboordmotor gestolen. Ons verdriet wordt weer verzacht door Bob. Bob werkt hier op de werf en wij hebben hem vorig jaar onze oude rubberboot gegeven. Het ding was lek en we konden het gaatje niet vinden. Hij wel, binnen een half uur. De schat heeft na de diefstal onmiddellijk de rubberboot weer teruggegeven.

Het is half augustus, de cv werkt fantastisch en we gaan vertrekken. Eerst waren we van plan om Zeeland en België verder te exploreren, maar dat gaat niet door. Gerda, een andere zus van Irene, heeft haar scheenbeen, kuitbeen en sprongbeen gebroken. Ze woont in een gezinsvervangend tehuis en wordt goed verzorgd, maar ze kan wel wat extra aandacht gebruiken, dus wij vertrekken morgen, 19 augustus, naar Drenthe en gaan in Meppel liggen, dichtbij Zuidwolde waar Gerda woont.

Zo, het heeft wat te lang geduurd, maar we zijn weer bijgepraat. We zullen, nu we bewegen, wat vaker vertellen wat ons gebeurt. Reacties zijn zeer welkom.

Tot slot, druk op de volgende link en je weet waar de titel van dit artikel vandaan komt: https://www.youtube.com/watch?v=5XKZQrTtocU .