Het ijs is gebroken

Op het moment dat ik (Wim) dit schrijf is het zondag 28 maart. We liggen met ons schip aan een steiger aan de Goengarypster Poelen, aan het begin van Noorder Oudeweg. Het is hier adembenemend voorjaar, er is niemand anders in een kilometer omtrek, en de vogels baltsen in grote aantallen om ons heen. Vanmiddag gaan we even naar Sneek om maandag boodschappen te doen, maar dan gaan we weer snel terug de natuur in. De steiger waar we aan liggen is van De Marrekrite, (www.marrekrite.nl/ )gemaakt van gerecyclede kunststof, mooi laag boven het water en daardoor uitstekend geschikt om de zijkanten van de Lady eens schoon te maken, hoog tijd.
We zijn hier via een niet geplande reis gekomen. Onze tocht begint steeds meer de vorm van een ongepland avontuur aan te nemen, en eerlijk is eerlijk, dat voelt prettig. Op zo’n manier zijn we niet steeds bezig deadlines te halen die bij een plan horen, maar genieten we meer van het moment.
Hoe ging dat. Op 6 maart gooiden we de trossen los in Medemblik na maanden van ijs en sneeuw. Met neef Lucien aan boord voeren we naar Enkhuizen, onze volgende halte om oude bekenden te ontmoeten. Het weer was zo mooi en rustig, geen ijsschots te zien, dat we bij de vuurtoren van De Ven maar het anker uitgooiden om eens rustig in de zon thee te drinken. (Oude buren van ons wandelden op dat moment over de dijk en beproefden de nieuwe camera die Rien voor zijn verjaardag had gekregen. Dat leverde geheel per ongeluk mooie foto’s van de Lady A op, voor anker op het IJsselmeer; wat een prachtig toeval). Aan het eind van de middag kwamen we in Enkhuizen aan. We moesten eerst een paar fikse ijsschotsen opzij duwen om aan de kant te komen.
In Enkhuizen hebben we veel tijd besteed aan oude buren uit de tijd dat we zelf hier woonden, vele ex-collega’s van Irene, oude zeilvrienden, bijna elke dag wel bezoek. We lagen hier 100 meter van het treinstation, zeer makkelijk voor ziekenhuisbezoek ter voorbereiding van de staaroperatie, of gewoon naar onze favoriete filmhuis in Hoorn. Het soms mooie weer levert mooie plaatjes op: Irene staat op het achterdek te strijken, en dat in maart.
Na ruim 2 weken in Enkhuizen werd het echt tijd om verder te gaan. Jos en Marjon, onze vrienden waarmee we al sinds 1999 naar Oerol gaan, kwamen aan boord. En hoewel we eerder hadden verkondigd dat we richting Lelystad, Amsterdam en Purmerend zouden gaan, werd het Terschelling. Heerlijk om weer over het Wad te varen, hoewel het eerste stuk van Enkhuizen naar Kornwerderzand onrustig was: windkracht 4-5 achterop, de automatische piloot houdt hier niet van en onze koers is slingerend. Op het Wad is het beter, hoewel, wanneer de grote boot van de Rijkspolitie dicht langs komt met grote snelheid vliegen de laden met vorken en lepels open en over de grond, maar bleven de rozen die ik voor mijn verjaardag had gekregen staan. Verder ging het goed. Op de Westmeep nog even bezoek gehad van de marechaussee, 3 man in een speedboot, papieren en paspoort controle. De Waddenzee is duidelijk een Europese Schengengrens.
In Terschelling hadden we nagenoeg de hele haven voor ons zelf. Prettig rustig en voorseizoenprijzen. Toch is de wereld klein: plotseling ligt mijn zeilvriend Jan Cees Kossen naast ons met een van de instructiejachten van De Zeezeilers. (www.zeezeilers.com/index.php ). Dat is natuurlijk gezellig, maar het is toch wel toevallig dat juist hij degene is die ons geassisteerd heeft de Lady A mee uit Spanje op te halen.
Na 2 nachten Terschelling (natuurlijk koffie bij Zeezicht, wandelen door de duinen, en langs Doodemanskisten, drank en fabelachtig uitzicht bij de Walvis) trossen los. Terug naar Harlingen, binnendoor naar Leeuwarden en naar de Kruiswaters bij Wartena voor een rustige overnachting bij de Princenhof. De volgende dag naar Grouw voor boodschappen, de steiger van het Theehuis was vroeger leuk om af te meren, maar met ons onfatsoenlijk grote schip lopen we op 100 meter van de steiger aan de grond. Na de boodschappen door naar de Goengarypster Poelen, en inmiddels zijn we in Sneek. Oude zeilvriend Lou Verwoerd op de thee gehad, heerlijk even bijgepraat.
Wat het hierna wordt weten we niet; waarschijnlijk binnendoor Friesland en de Weerribben in Noordwest Overijssel naar Lelystad. De poezen houden zich kranig, maar het varen over het IJsselmeer beviel ze (net als Irene) bij windkracht 5 maar matig. Mijnheer van Rooijen was een beetje zeeziek en hij en Miss Jennifer (Missy) zoeken hun heil dan ook meestal beneden in de voorpiek als we gaan varen.
En die staaroperatie op 30 maart in Purmerend dan? Die is verschoven naar 20 april, ik heb plotseling een herpesinfectie aan mijn rechteroog gekregen. Ik had hem waarschijnlijk al jaren onder de leden, maar bij de een barst hij uit als een koortslip, bij mij als ooginfectie. Maar opereren moet nog even wachten.