Dat was het dan

Juli 2019, dat was het dan! Ik val gelijk maar met de deur in huis: de Lady is verkocht en wij hebben een dak boven ons hoofd, einde van 10 jaar zwerven en avontuur en hard werken en veel plezier.
Voor wie het nog niet wist, de Lady A stond al een tijdje te koop. Waarom? Heel simpel, 10 jaar achter elkaar kan je omschrijven als een fase in ons leven en er is een drang naar een volgende fase. En daarbij, om het schip aan de gang te houden moest er veel onderhoud gedaan worden en dat kan alleen betaalbaar blijven als we het zelf doen. Laten we eerlijk zijn, we zijn 70 en moeten toegeven dat we niet sterk genoeg meer zijn om te schilderen, impellers vervangen, vuilwaterpomp schoonmaken, ruitenwissermotor vervangen, AIS aansluiten, smeerolie van de generator vervangen, onderwaterschip in de antifouliing zetten, strakke waterlijn tapen, nieuwe anodes, en gewone dingen.

We kregen een telefoontje van de makelaar, er waren weer kijkers zoals wij dat noemen, geïnteresseerde mensen die komen kijken. Het was eind mei en we stonden op de kant in Geertruidenberg om iets aan een schroef te doen. Ergens in Parijs meerden we af bij een restaurant toen er onder water iets kloenk zei. Daarna begon het stuurboord roer te trillen dus je denkt het wel te weten maar een echt antwoord komt pas als je uit het water bent. En daar werd het duidelijk, een schroefblad kromgebogen, de drie andere allemaal kartels. Dus dan gaat hij eraf naar de schroevenspecialist, tja, en dan laat je die andere ook maar gelijk aanpakken, zijn ze daarna weer identiek. Dat van die ene schroef was trouwens verzekeringswerk.
Als je dan toch uit het water bent gaan we de boel natuurlijk gelijk weer schilderen, met behulp van vrienden en familie. Ik mocht op zo’n hoogwerker staan, zo’n karretje dat kan rijden en op en neer gaan. Ik mocht hem zelf bedienen. Je kan het geen jongensdroom noemen, want toen ik een jongetje was bestonden ze nog niet, maar toch.

De kijkers kregen dus een prachtig schip gepresenteerd: prachtige blauwwitte lijnen, een rood onderwaterschip en twee prachtig glimmende bronzen schroeven. Het ging zoals gewoonlijk, kennismaken, rondleiding, vragen beantwoorden, kopje koffie. De kijkers hadden nog even met de makelaar staan praten op het achterdek. Onder de koffie zei Joost dat ze wel geïnteresseerd waren. Wij bleven nog rustig, dat zeiden alle kijkers. Maar hij vroeg of hij een bod mocht doen, wij zeiden verbaasd ‘natuurlijk’, hij noemde een bedrag, wij zeiden “oke”, handdruk, boot verkocht! Een bizar iets, na lang adverteren, brochures maken, kijkers ontmoeten en emailgesprekken met een Griek in Amerika die er iets bijzonders mee wilde maar wat dat was kregen we niet te horen.

Goed, verkocht dus! We waren echt nog dagen beduusd. We voelden niet direct wat er nu verder moest gebeuren. Maar de makelaar, een hele goede, ging verder met de zakelijke kant en wij beseften dat we nog geen dak boven ons hoofd hadden en dat dat nog wel even zou duren. Want we wilden in Rotterdam wonen, niet kopen maar huren, in of dicht bij het centrum, begane grond, betaalbaar!
Irene stortte zich op het internet om te zoeken. Er zijn heel veel bedrijven die voor je zoeken, maar niet echt natuurlijk, het zijn gewoon zoekmachines. Ze presenteren veel woningen die niet aan je wensen voldoen, vaak nog dezelfde als op een andere site , maar dan weer met een andere prijs en soms een verschillend aantal m2. We zagen steeds meer dat het moeilijk werd en gingen verder van het centrum zoeken, IJsselmonde bijvoorbeeld. Daar zat best wat bij, een betaalbare eengezinswoning, maar toch wel ver weg van waar het echt gebeurde.
Irene had ons ook ingeschreven bij Woningcorporatie Woonstad Rotterdam. Die heeft een aparte afdeling voor vrije sector woningen. Ze hebben best wel veel leuke woningen, maar het loopt vaak stuk op het inkomen. Om een woning tegen een zekere prijs te huren moet je een inkomen hebben tussen bepaalde grenzen, en dat past meestal natuurlijk niet. We werden gebeld door Woonstad voor een bezichtiging van een aantal woningen in het Justus van Effencomplex. Een prachtig complex woningen uit 1922, ontworpen door Michiel Brinkman, de architect die ook de Van Nellefabriek heeft ontworpen. Wij kregen een rondleiding met een stuk of tien andere geïnteresseerden langs 5 woningen. Redelijk identiek allemaal. Aan het eind vroeg Sandra, van Woonstad, voor welke wij de meeste belangstelling hadden, we mochten er maar 1 noemen. We zeiden huisnummer 45, want dat was aan de rand en had een vrij uitzicht op het groen en de kinderboerderij. Sandra zou gaan kijken hoe de belangstelling verdeeld was en we zouden snel een reactie krijgen. Nou, dat was ook zo, na een dag of 4 belde ze en zij dat we de woning konden huren.!!!
Een mirakel. 4 kamerwoning begane grond in een prachtige hof, onlangs helemaal opgeknapt, vloerverwarming, nieuwe keuken met inductieplaat en vaatwasser. Voor de technici: het complex heeft een warmtekrachtkoppeling en energielabel A . Toen we de woning aan het klaarmaken waren was het 30 graden, maar dat was geen probleem, de vloerverwarming kan ook functioneren als vloerkoeling!

Irene en ik kennen elkaar 53 jaar en we wonen 36 jaar samen. We hebben het altijd goed gehad, met veel doorzettingsvermogen ging het uiteindelijk altijd goed. Maar het verhaal van de afgelopen 6 weken past niet in dit schema: boot in een kwartier verkocht, perfecte huurwoning binnen 4 dagen gekregen, zomaar vanzelf. Het ontbreekt me aan goede omschrijvingen: geluk, een wonder, de voorzienigheid, het was voorbeschikt, we hebben gewoon hard gewerkt....

Maar goed, we verhuizen 11 juli, de transportakte van de boot wordt 15 juli getekend en ik help de kopers op weg naar IJmuiden.
Het nieuwe adres is: Justus van Effenstraat 45, 3027 TC, Rotterdam.

Nog even een kort verhaaltje over de afgelopen winter. Normaal gesproken gaan we als we terug komen van een zomerreis overwinteren in de Veerhaven in Rotterdam. Maar dat begint steeds duurder en ongezelliger te worden. Het zal zeker iets te maken hebben met het feit dat havenmeester Bertus en zijn broer Johan overleden zijn.
Op weg naar Parijs waren we een paar dagen in Dordrecht en zagen daar het spandoek Winterliggers Gezocht. Na wat informeren besloten we de winter hier door te brengen, want het kostte hier de helft van de Veerhaven. De ligplaats was prachtig in de Nieuwe Haven, midden in de oude binnenstad, vlak naast de Grote Kerk. De Jachthaven is de haven van de KR&ZVD, een actieve vereniging met veel activiteiten. Elke vrijdag is er in de wintermaanden warm eten in de soos op 2 hoog. Best lekker voor weinig geld en gezellig.
Op de begane grond is een werkplaats met een enorme verzameling machines voor hout- en staalbewerking, vrij te gebruiken voor alle havenliggers en (oud)leden. Er zaten altijd wat oudere mannen koffie te drinken, commentaar op de wereldsituatie te leveren en veel adviezen te geven aan mannen zoals ik. En ze wisten er veel van.

Het bestuur van de haven organiseerde elke twee weken interessante activiteiten, voor mensen met nautische interesses. Een van havenleden deed verslag van zijn zeilreis naar Groenland, met foto’s. Verbijsterend om te zien. De voorzitter, een man met zeer veel ervaring en kennis in de binnenvaart, vertelde over de effecten van de droogte en watertekorten voor de schepen, leerzaam. Een voorbeeld. Er zijn schippers die op contract varen: een lading, af te leveren op een bepaalde plaats en uur. Maar dan wordt het laag water en het schip ligt te diep om er te komen. Probleem, contract is contract. Soms moeten de schippers dan kleinere schepen met minder diepgang contracteren om de boel toch op te bezorgen. Daar zit natuurlijk verlies in. Klagen over gebrek aan regen voor de tuin is een ding, dat de landbouw watertekort heeft snappen we ook wel, maar dit bedenk je niet zo gauw.
Irene ging elke week gymmen met een aantal vrouwen in de rond de haven. Hard trainen op muziek uit de 60’er en 70’er jaren, leuk. Heel erg leuk in Dordrecht. En met de trein ben je in 17 minuten in Rotterdam.
We zaten ook eerste klas toen de Passion werd uitgevoerd, vlak bij ons schip. We hebben de oefening van de kruistocht met het lichtgevende kruis langs zien komen. Het enige vervelende was dat er 10 toiletten in ons uitzicht werden gezet.
We kunnen het iedereen aanbevelen, de Nieuwe Haven in Dordrecht. Een heel goed verblijf.

Dat was het dan vrienden. Ons avontuur is begonnen op 16 juli 2009, in Ayamonte, in zuid Spanje. 10 prachtige jaren, met prachtige vaartochten door West-Europa.
Een reis met uitersten. We woonden nog maar net aan boord, of we vroren 3 maanden vast in de haven van Medemblik. Ons schip was met name uitgerust voor de Middellandse zee, dus onze kachel begaf het al snel. Gelukkig lagen we voor de deur bij Paul en Margriet, dus we konden veel stroom krijgen. Een keer met ons huis op Terschelling tijdens Oerol. Irene reed in een scootmobiel, ze had een middenvoetsbeentje gebroken. Irene is een keer te snel door de bocht gegaan op de steiger; gelukkig lag de Lady er. Voor anker in de Biesbosch, heel alleen. In Berlijn afgemeerd zo ongeveer voor de deur van Schloss Charlottenburg. We hadden toen ook een wasbeer aan dek met veel interesse voor de vuilniszak. Door België en Frankrijk. Te veel om hier te vertellen, maar het staat allemaal te lezen hier op WaarBenJij.nu, dus lees het nog maar een keertje door.

Wij laten 10 jaar zwerven achter ons, we hebben genoeg vertrouwen in onszelf om de volgende fase van 10 nieuwe jaren te beginnen. Dank voor jullie reacties de afgelopen jaren. Dit weblog gaat uit de lucht. Als je wat van ons wilt weten, je hebt ons nieuwe adres en de email en telefoonnummers zijn nog gewoon hetzelfde. Dag!