Dieven en mevrouw van Ballegooijen

11 juni. Ik was dus gisteren mijn tas in Osnabrück vergeten. Hij kon bij de bibliotheek staan of bij de Biergarten Schmales Handtuch, echt waar, zo heette dat kleine cafeetje (niet aan de haven).
Deze keer nemen we de trein, het station is dichtbij de haven. Bij de bibliotheek was hij niet, dus op naar de biergarten, die nog dicht was. We gaan op zoek naar een plek om onze e-mail, bankrekening en weblog bij te werken. Dat valt nog tegen. Hier in Osnabrück, een universiteitsstad, zie je nergens cafés of hotels of iets anders met het opschrift Wi-Fi, hotspot of andere opwekkingen. Uiteindelijk zijn er twee te vinden: McDonald en Starbucks! Maar ook deze hebben geen reclame voor internet op de ramen. We kiezen voor Starbucks alhoewel wij de koffie niet geweldig vinden. Met enige moeite werkt het. Na gedane digitale zaken gaan we naar de Smalle Handdoek. Nog steeds dicht, maar er is iemand binnen aan het werk. Ze laat ons binnen en Hoera!, mijn tas ligt bij de kapstok! Mijn tas terug, en een jack, en een gesneden witbrood.

We gaan terug met de trein en starten om 3 uur ’s middags om nog wat kilometers te maken. We vinden de geplande jachthaven voor de nacht, maar het toegangskanaal is te smal. Begrijpelijk, gezien onze afmetingen vallen we zoals gewoonlijk een beetje uit de toon. Even verderop gaan we aan de kade bij Bad Essen liggen.

’s Nachts om 4 uur stoot Irene mij aan: er zijn mensen aan boord! Ik schiet mijn bed uit en ren de trap op onder het uitstoten van een geweldige schreeuw om ze af te schrikken. Boven zie ik op het achterdek niemand meer, maar op de kade vaag nog wel iemand, en mijn fiets ligt op de kade. Onder het uitstoten van nog wat bedreigingen rennen we dreigend over dek, met als effect dat ze de fiets laten liggen. Irene, gekleed in slechts een slipje en blootsvoets, springt op de kade, grijpt de fiets en werkt hem over de reling weer aan boord. Het voorwiel loopt aan, maar ’s ochtend blijkt dat alleen het spatbord verbogen is; dat valt te repareren. We gaan weer naar bed, nemen een pot thee mee om weer te bedaren, evalueren de affaire (fietsen toch maar aan de ketting aan de reling vast) en vallen na een uurtje weer in slaap. Ik wist niet dat ik zo verschrikkelijk hard kan schreeuwen.

De volgende ochtend kan ik mijn fiets inspecteren; het spatbord is verbogen, het wiel loopt aan. Dat is makkelijk op te lossen. (Later merken we dat er een slag in het voorwiel zit en de versnelling uit zichzelf verspringt).We varen weer verder. We willen niet te lang varen want we zijn nog wat moe van de onrustige nacht. Het plan is om af te meren in Minden, een stad op het kruispunt van het MK en de rivier de Weser. Dat kruispunt is een bijzonder waterbouwkundig fenomeen. Het kanaal gaat van west naar oost door Duitsland, op een bepaalde hoogte boven de zeespiegel. De Weser ligt in zijn eigen stroomdal, zo’n 12 meter lager dan het MK. Dat is opgelost door een groot aquaduct over de Weser te bouwen. En als je naar de Weser wil neem je de uitvoegstrook aan bakboord en de afdaalsluis naar de Weser. Klaar. We meren af in Minden,maar na een uurtje gaan we weer door, te onrustige en niet veilige ligplaats. Buiten de stad vinden we een Liegeplatz voor de beroepsvaart. Aan het eind van zo’n liegeplatz is altijd een plekje gereserveerd voor Sportboote. Het is er groen en rustig. Als we ’s avonds zitten te scrabbelen vlamt er op de kade naast ons een vuur op. Mannen beginnen met kartonnetjes te wapperen: zal wel een BBQ zijn. We voelen ons niet helemaal op ons gemak. Na verloop van tijd spreekt een van de mannen ons aan. Hij heeft een zaklantaren op zijn voorhoofd. Hij vertelt dat ze gaan vissen en de eventuele vangst onmiddellijk op de BBQ doen. Hij belooft ons desondanks een rustige nacht. En die krijgen we ook. We hebben de hele nacht niets van ze gehoord.

De volgende ochtend varen we door naar Hannover. Even een uitleg over het schip en de kant. We moeten zeer veel afmeren in sluizen en bij ligplaatsen. Daarvoor zijn natuurlijk methodes ontstaan en een taakverdeling. Ik manoeuvreer de boot en Irene zorgt voor de touwen en stootkussens. Daarvan zijn er vier soorten: langwerpige opgeblazen kussens, ronde opgeblazen ballen, platte massieve kussens en dikke houten palen die wrijfhout heten. In het algemeen gebruiken we meestal de opgeblazen dingen die als verzamelnaam ‘de ballen’ heten. Als we gaan afmeren vraag ik Irene dan de ballen overboord te gooien over stuurboord of bakboord. Irene heeft zichzelf een bijnaam gegeven: mevrouw van Ballegooyen, oude spelling, zonder ‘n’. We spelen met de gedachte het schip om te dopen van Lady A naar Lady B.

Duitsland is af en toe een ambtelijk en formeel land. Overal langs het water zijn verschillende soorten aanlegplaatsen. Ze zijn keurig aangegeven. Er staan drie soorten borden bij: wat het is, voor wie het is (of niet is) en altijd staat er bij: ‘eingeschränkter Winterdienst’. Dat betekent dat er niet gestrooid wordt. Het staat overal, duizenden keren, zelfs als de kade niet bestraat is. De bovenkanten van de sluisdeuren zijn vaak geschikt gemaakt om eroverheen te lopen. Maar pas op ‘eingeschränkter Winterdienst!’.

Hannover dus. We bereiken de jachthaven na 6 uur varen. We zijn laat vertrokken, pas om 12 uur. Het regent pijpenstelen, dus slapen we uit, nemen een douche, koken een eitje en lezen een boek. Als de regen niet ophoudt, gaan we varen. In Hannover meren we af in een deels verlopen, jachthaven. De steigers roesten, de planken zijn groen uitgeslagen, maar we zijn in Duitsland, de zeer vriendelijke havenmeester heeft een uniform aan. En een pet op. Zaterdagochtend nemen we de bus naar Hannover stad. Hannover is een levendige stad. De altstad is zeer gezellig, veel terrasjes, veel kneipen en veel winkels. En het culturele aanbod is ook uitstekend. We stuiten op een buitenoptreden van een sprechchor, een spreekkoor: een tiental mannen en vrouwen die gedichten voordragen in een soms strak ritme, mannen en vrouwen afwisselend, samen, tweestemmig. We spreken een tijdje met de aanvoerder. Het gaat vooral om teksten van een zekere Kurt Schwitters van omstreeks 1930; hij noemt het de eerste Duitse rap. We dwalen door de stad en vinden zoals overal een gratis inloopconcert in een kerk, deze keer met orgel, trompetten en pauken. Het concert wordt geïntroduceerd door een mevrouw die vertelt dat we met onze rug naar het orgel zitten, en dat de trompetten en pauken daarnaast staan voor het betere samenspel en of we dus allemaal onze stoel willen omdraaien. Dat gebeurt en masse, behalve de achterste rijen, die zitten onder het orgel, dus omdraaien heeft geen zin. Maar het is wel leuk als een deel van het publiek het andere deel in de ogen kijkt; terwijl je naar de muziek luistert heb je soms oogcontact met anderen, een leuke confrontatie. Leuk concert, nog nooit Summertime van George Gershwin gehoord op kerkorgel en trompet, maar het swingde wel. Na afloop zij de mevrouw dat ze dit concert hadden ingeperst tussen twee huwelijksplechtigheden en of we dus onmiddellijk de stoelen weer wilden omdraaien. We bezichtigen het Rathaus van Hannover, een monumentaal bouwwerk uit 1901. In de centrale hal zijn majestueuze trappen en portalen. Daar speelt zich een leuk stuk theater af. Er loopt een bruidspaar rond met een moslim achtergrond. De bruid heeft een verleidelijke trouwjurk aan waarin haar billen en borsten geprononceerd uitkomen en een hoofddoekje in de kleur van de bruidsjapon, zeer geraffineerd, je moet wel naar deze vrouw kijken. Om het paar buitelen een fotograaf en een soort regisseuse die aanwijzingen geeft voor foto’s die een beeld moeten geven van het toekomstige leven in de huwelijkse staat. Er worden allerlei houdingen aangenomen die zowel liefde als ruzie uitbeelden. Op een gegeven moment geeft de regisseuse de bruid een gitaar in handen en er worden aanwijzingen gegeven hoe je je handen moet houden als je je man een hijs voor zijn treiter geeft met een gitaar. Ik zou de foto graag willen hebben.
Op de terugweg doen we nog wat boodschappen in de Lidl in het Hauptbahnhof; kijk, dat hebben we nog niet in Nederland, wel AH of de Hema, nog geen Lidl in het station.
’s Nachts is het onrustig slapen. Er passeren regelmatig binnenvaartschepen die zo hard zuigen dat de halve haven leegloopt en ons schip aan de trossen rukt. We worden tegen de steiger gesmeten, de ballen worden diep ingedrukt, ons trapje raakt klem, verbuigt en haalt twee diepe krassen door de nieuwe verflaag. De eerste kras is de ergste, dit is de eerste.

We vertrekken uit Hannover en varen zo’n 40 kilometer en krijgen voor het eerste een sluis te zien. Dat gaat gelijk goed: 14 meter omhoog. Dat doen we tegenwoordig vlekkeloos met 1 lijntje op de middenbolder. We meren voor de nacht af bij het plaatsje Peine, een mooie stek in het groen. We blijven er een extra dag liggen omdat het zonnig weer is, dan kunnen we weer eens een paar klusjes buitenom doen. Irene werpt zich met de bandschuurmachine op de teakhouten reling. De bedoeling is om hem helemaal kaal te halen en hem dan in te wrijven met Desk Olje, van Owatrol, een soort olie voor houten scheepsonderdelen. We hebben een deel als proef bewerkt en het ziet er prachtig uit. Dat gaat sneller als lakken, is goedkoper en makkelijker in het onderhoud. Teak lakken op een schip moet voor een goed resultaat wel zes lagen krijgen en elk jaar met minimaal 3 lagen bijgewerkt worden. Olie moet ook veel lagen krijgen, maar dat kan met een kwartier tussentijd. De een begint ergens, sopt hem in, de ander start een kwartier later en werkt achter de een aan: klaar in een paar uur.

Na twee nachten vertrekken we weer. Na een tijdje komt er weer een sluis en verdorie, we gaan 9 meter omlaag. Dat is voor het eerst in Duitsland. We zijn tot hier zo’n 63,5 meter omhoog gegaan. Nu zijn we ‘over the top’ en dalen weer af. We meren af voor de deur van de Volkswagenfabriek. Er is een groot bezoekerscentrum en je kan met een treintje de fabriek door; dat willen we zien. In een volgende aflevering horen jullie daar meer van. We moeten dit verhaal nu versturen omdat we naast het Hauptbahnhof van Wolfsburg liggen, en dan is er internet.

Bedankt voor alle reacties die jullie ons gestuurd hebben n.a.v onze verhalen, sfeerbeschrijvingen en anekdotes. We stellen dat zeer op prijs, ook al reageren we niet onmiddellijk, blijf doorgaan. Nieuws van het ‘thuisfront’ is zeer welkom.