Berlijn, via Warmond

Het is weer zover: de winter is voorbij, we gaan weer varen, en we gaan weer verhalen schrijven. Dit is het eerste van dit seizoen.
Op 16 april zijn we vertrokken uit Rotterdam. Via een tussenbezoek aan nicht Ellen en de rest van dit wel zeer enerverende gezin zijn we aangeland in Warmond, vlak bij Leiden, en de Kagerplassen. Dat zit zo.
Van de winter waren we op zoek naar een plek waar we in het voorjaar rustig konden liggen om de buitenboel te schilderen. Zoiets doe je niet in een jachthaven. Veel herrie, veel stof, veel scheve gezichten en een getormenteerde havenmeester. Op advies van Herman, de broer van Bertusbussie, bezochten we drie werven in de omgeving van Rotterdam. Bij eentje konden we misschien terecht, maar na een bezichtiging viel hij af: links en rechts waren zandoverslagbedrijven, dat schildert slecht.
Familie bracht uitkomst. Een ingewikkeld verhaal, maar wel leuk. Vorig jaar waren we op een familiereünie van de familie Appelo in Hasselt. Daar komt een groot deel van de Appelo’s vandaan. Schippers, werfbazen, zeilmakers, dat soort volk. Op zo’n bijeenkomst praat je natuurlijk over bootjes. Neef Daan, vroeger binnenvaartschipper en kapitein op cruiseschepen op Rijn, Donau en Po woonde sinds kort ook op een eigen motorjacht. We vonden zijn beschrijving van de boot verdacht bekend. Toen we 3 jaar geleden op zoek gingen naar een boot vonden we al snel Neeltje, ze beviel ons zeer goed. Maar we hadden ons huis nog niet verkocht, dus er was geen geld. Toen dat wel gebeurde was Neeltje net voor onze neus verkocht. En wat bleek: dat was neef Daan; van je familie moet je het hebben. Vorige maand gingen we op bezoek in Tholen om te kijken of neef Daan er iets moois van had gemaakt. En dat had hij, we waren lichtelijk weemoedig. Maar goed, het gesprek kwam op onze zoektocht naar een schilderplekje. Ga eens naar neef Herman, die heeft een werf in Warmond om zijn Amsterdamse rondvaartboten te onderhouden. En dat was raak. Daarom liggen we hier om het ijzerwerk te schilderen. Het meeste willen we zelf doen. Maar voor het zware werk, roest bikken met een naaldenbikhamer (mooi woord, mag bij scrabbelen), heeft Herman een hardwerkende Pool voor ons gevonden. Niet zeuren Geert, het gaat wit.
De winter in Rotterdam is omgevlogen. Het verblijf in de Veerhaven was weer heerlijk. Bertus heeft ons een plekje aangewezen aan het eind van de steiger, aan de ene kant ligt zijn woonbootje, aan de andere kan wij. Een prachtige plek, en we houden Bertus uit de wind. Een aantal van de bewoners van vorige winter waren er nog steeds. We werden verwelkomd en het voelde een beetje als thuiskomen. Er gebeurde genoeg om leuke verhalen te vertellen. Op 23 november kwam een klein Duits jacht de haven binnenvaren. Het zag er desolaat uit. Afgebroken mast, zeilen kapot, de romp gebutst, een triest gezicht. Op het schip woonde Andreas uit Hamburg. Hij was op weg naar de Caraïben, maar voor de kust van Hoek van Holland werd hij aangevaren door een baggermolen van BosKalis. Ze hadden hem te laat gezien, gaven ze later toe. Het zag er allemaal triest uit, dus hebben we hem gelijk maar uitgenodigd om ’s avonds een wijntje te komen drinken en warm te worden. Bij hem was alles nat, zijn mast was gegrepen door een anker van de baggermolen en ging op zijn zijkant; veel water aan boord. De volgende dag ben ik met Andreas op de tram gestapt om ergens een ventilatorkacheltje te kopen. Zoiets lukt je niet direct als je als schipbreukeling in een onbekende haven ligt. Zijn wetenswaardigheden waren een hot item op de haven. Dankzij de hulp van de bewoners van de Veerhaven is hij ook nog aan zijn geld gekomen. Boskalis wilde de schade wel vergoeden, op zee heeft een zeilboot altijd voorrang. Het liefst zonder een rechtszaak, dan gaat het sneller, maar dan moest Andreas wel verklaren dat ze allebei 50/50 schuldig waren. Dat vond hij goed en toen gingen ze vervolgens het bedrag naar omlaag onderhandelen. Iemand in de haven kende een advocaat met nautische expertise, iemand seinde de Telegraaf en RTV Rijnmond in, en toen was het binnen een halve dag geregeld. http://www.youtube.com/watch?v=DE0SlQCvY4U
In de maand maart kwamen Bertus en Herman de haven binnenvaren met de Calypso, een heel mooi klassiek motorjacht. Ze voeren het schip op verzoek van meneer Lecoq, een welgestelde Fransman die het schip had gekocht om op te gaan wonen in Parijs. Financieel aantrekkelijk gezien de onroerend goed prijzen, hij had alleen nog geen ligplaats. En hij had nog nooit op een schip gevaren. Aangezien mijn Frans redelijk goed is ben ik vaak opgetreden als vertaler. De eerste avond was gelijk raak. Er was een probleem met de elektriciteit aan boord. Johan zoeken naar een technisch probleem. Na een uitgebreid vraaggesprek van mijn kant bleek het eigenlijk allen maar de verlichting te zijn die niet werkte, kijk maar, deze lamp doet het niet. En toen hij het licht aanwees dat niet werkte brandde het ineens. Lichtschakelaars werken anders op een boot. Johan, gepensioneerd binnenvaartschipper, heeft het schip naar Parijs gebracht, gezellig met Bertha, leuk om te doen: vroeger waren we in 5 dagen in Parijs, nu kan het wel in 14 dagen. Na aankomst kwamen er alarmerende berichten over gaslekkages. De digitale wereld is mooi, ik heb vanuit Rotterdam SMS-jes verstuurd in het Frans om Bernard Lecoq te waarschuwen. We houden ons hart vast.
In Rotterdam hebben we ons weer in het culturele leven gestort, schouwburg en Doelen, Boymans en Kunsthal. Mattheus Passion in Lauwrenskerk. Die vonden we maar matig, vorig jaar in Bolsward was veel beter; bedankt nog Louw. Maar het leukste was het IFFR, het Internationaal Film Festival Rotterdam. Net als op Oerol hebben we ons aangemeld als vrijwillig medewerker. We deden gastenkassa, kaartverkoop aan de bezoekers die de status ‘gast’ hebben: regisseurs, acteurs, pers, industry, finance en nog meer duistere Engelse termen. Erg leuk om te doen. Japanners zijn het moeilijkst, die spreken beroerd Engels. En die twee Portugese journalisten die onder dezelfde naam in het systeem stonden leverden ook veel werk op. Het was overigens de schuld van de secretaresse op de krant. Ook leuk was die Finse regisseur die een half uur voor de aanvang van zijn première opeens gratis kaarten eiste voor de Finse ambassadeur en zijn vrouw. Dat ging niet vanzelf. Hij organiseerde ook filmfestivals in Finland en daar ging alles veel beter. En die twee Amerikaanse vrouwen die veel te laat voor een voorstelling in LantarenVenster kwamen waren ook leuk. Ze waren eerst naar de oude locatie van LantarenVenster gegaan. Die is al twee jaar dicht, maar dat wisten zij niet, dat was onze schuld, ze wilden geld terug.
Het was ontzettend leuk werk, enerverend om in de wereld van film te kijken. Niet de mainstream-, de blockbusterfilm, maar arthousefilm. Films uit alle delen van de wereld, veel China, Brazilië, Taiwan, Iran. Het is boeiend om een controversionele film te zien over Iran, de regisseur is veroordeeld, 1 jaar, maar hij is niet gevangengezet en staat na afloop van de première vragen te beantwoorden. Q&A heet dat. Boeiend en vermoeiend: kassadienst tot 9 uur ’s avonds, dan een film, en vaak nog een crewparty in de schouwburg. Geen tram meer en het sneeuwde en vroor, we zijn drie nachten met een taxi naar huis gegaan, nog nooit vertoond.
Er was ook veel familie- en vriendenbezoek, lekker bij elkaar lekker eten. Hier en daar en klusje, computerles geven aan Carmen, trap slopen bij Ellen, dat soort dingen. Wim werkte aan zijn gezondheid, hij ging zwemmen bij D&D, die wonen aan de overkant van de Maas, mooi appartementencomplex met een zwembad. Heerlijk ontspannend, met de watertaxi naar de overkant, koffie leuten, zwemmen, watertaxi terug.
En nu zijn we dus in Warmond, het heeft veel geregend, dus het gaat nog niet hard. Als je zin en tijd hebt en in de buurt woont, een helpend handje kunnen we altijd gebruiken, of een gift om Geert te pesten en nog een Pool in dienst te nemen.
Als we hier klaar zijn vertrekken we naar Berlijn. Eerst de Rijn op. Johan vaart een eindje met ons mee. Op de Rijn hebben we een zogenaamd Rijnpatent nodig, een soort diploma. Te duur om zelf te halen, voor 2 personen kost dat zo maar 4.000 Euro, dus Johan fungeert als loods. Daarna over de kanalen naar Berlijn. Twee maanden heen, twee maanden Berlijn, twee maanden terug via de Elbe, naar Hamburg, en dan over zee naar Lauwersoog of Hoek van Holland, of ergens anders naar binnen. We kijken er zeer naar uit. We zijn al wel eens in Berlijn geweest, een weekje met de Kerst, maar twee maanden van binnenuit, vanaf je eigen huis, dat wordt vast enerverend. Misschien hier en daar een festival dat nog vrijwilligers zoekt, we zijn 4-talig, dat kunnen ze niet in Duitsland.
Nog even de administratie:
• Postadres is veranderd:
o Nijverheidstraat 12
o 3071 GC Rotterdam
• Bezoekadres tot half mei
o Jachtwerf ’t Joppe
o Veerpolder 3
o 2361 KV, Warmond
Kom langs in Warmond.
Of kom naar Berlijn, we hebben een riante gastenhut.