Brabant en Zeeland, niet te versmaden

Dit bericht komt uit Goes, en dat ligt op Zuid-Beveland. We liggen in de jachthaven De Werf, aan de rand van de historische binnenstad, een werkelijk unieke plek. Nog nooit zo’n leuk haventje gezien. Klein, 30 schepen, in een heel mooi park(je); ziet er eerder uit als een openlucht museum van een oude scheepswerf.
Onze reis hier naar toe vanuit Rotterdam was grillig, en anders als we ons hadden voorgenomen. Maar we zijn er wel achter dat dat leuk is; zwerven, ergens iemand spreken die weer een plekje kent dat niet op onze kaarten of bronnen voorkomt, en je dan laten verrassen. Kort samengevat: Rotterdam-Willemstad-Biesbosch-Breda-Hoeven-De Heen-Dinteloord-Tholen-Zierikzee-Goes.
Rotterdam was heerlijk, we hebben echt genoten van de stad die onze geboorteplaats is en waar we allebei de eerste 18 jaar van ons leven hebben gewoond. In de Veerhaven lagen we op 400 meter van Irene haar geboortehuis. Er was veel veranderd, maar de omgeving van de Veerhaven niet. We hebben dagenlang door de stad gezworven, gefietst. Wim is naar Blijdorp gegaan (daar is hij geboren), naast de Diergaarde, en alles was er nog, tot aan boekhandel Hummelman toe. Met de fiets de roltrap van de Maastunnel afgegaan en in een majestueuze slinger onder de Maas door gefietst en weer terug, net als vroeger.
We hebben nog wel meer goedgemaakt. In al die jaren dat Wim in Rotterdam woonde was hij nooit in Museum Boymans geweest. Nu wel, en ik ga nog wel eens; machtig mooi museum; zelfs de kapstok is geweldig! (zie foto).
Na ruim 14 dagen ging het reisbloed weer kriebelen. Dus trossen los in Delfshaven, via de Parksluis de Nieuwe Maas op en bij Vlaardingen bakboord uit de Oude Maas op. Dat ging met enige consternatie gepaard. Om de Nieuwe Maas over te steken met al zijn binnenvaartschepen en (hele grote) zeeschepen had ik me via de radio gemeld bij de Traffic Centre Botlek met de melding dat ik wilde oversteken en of er nog uitvaart was. TC stemde in, er waren geen belemmeringen. Toen ik goed en wel was overgestoken en de Oude Maas opvoer, kwam Traffic Centre weer in de lucht met de melding dat ik de verkeerde afslag had genomen, dat ik nu in de Petroleumhaven zat en dat dat verboden was. In opperste verwarring begonnen we de kaarten en computer te checken; volgens ons was alles OK. Maar voor ik de marifoon had gepakt om een en ander te bespreken kwam er een binnenvaarder in de lucht die achter ons voer, onze naam achterop goed kon lezen, en uit eigen beweging Traffic Center meldde dat we goed zaten; dat was leuk, want je voelt je als amateur, (veel ervaring maar toch amateur) toch wel klein in de grote Rotterdamse haven.
We waren eerst van plan geweest om naar Rhoon te gaan, lekker in het groen, maar toch in 20 minuten met de Metro in Rotterdam. Maar we zijn te groot voor deze jachthaven. Dus doorvaren via het Spui (dat loopt tussen Voorne-Putten en de Hoekse Waard), het Haringvliet op, langs Tiengemeeten, waar we helaas niet aan mogen leggen voor de nacht, door naar Willemstad. Mooi oud stadje, veel oude pandjes, maar ook een Jumbo. Na een overnachting besluiten we verder te gaan, de haven is te duur.
We besluiten ons in de Biesbosch te storten. Bij het zwerven aan de westkant lopen we regelmatig aan de grond, te ondiep voor ons. Maar we ontdekken De Aakvlaai, een 150 hectare groot watersportgebied aan de zuidoostkant van de Biesbosch. Allemaal eilandjes, diep en ondiep water, behalve een paar steigertjes geen voorzieningen, niemand te vinden door de week. We hebben een heel eilandje voor ons zelf. Meneer van Rooijen raakt zelfs even verdwaald in het bos. Elke dag nemen we de poezen mee voor een wandelingetje, die oudjes hebben net als wij ook wat beweging nodig.Het is mooi weer en we hebben genoeg eten aan boord voor een week. Het lukt ons zelfs om de laatste belangrijke schilderklussen uit te voeren.
Na een week breken we op, het eten raakt op en we willen wel eens iemand anders zien. Via het Wilhelmina-kanaal en het Markkanaal belanden we zonder als te veel moeite in Breda. Een betaalbare, niet mooie, ligplaats aan de rand van de binnenstad, met de Jumbo op 200 meter. We zijn zeer aangenaam verrast door Breda. Het is oktober, alle terrassen zijn nog open en puilen uit, het zijn er ongelooflijk veel. Alles ademt een meer zuidelijke sfeer, een tikje bourgondisch, zeer aangenaam. Het grote Chassé-theater (mooi ding) is toevallig het hele weekend geopend voor amateurmuziek en -theater. Kortom een heerlijke stad.
Na een paar dagen krassen we weer eens op. Via de rivier De Mark, later overgaand in De Dintel, belanden we in Hoeven, in jachthaven Lamgat. Zeldzaam bijzonder haventje, we liggen aan een prachtig gazon, met prieeltje voor de deur, omzoomd door prachtige bosjes met tientallen kippen. Ze leggen goed, zelf rapen, dubbeltje per stuk. Er is een café met terras (nu dicht, ’s zomers open zonder personeel). Het lijkt of we in iemand zijn achtertuin liggen. Praatjes met de bemanning van de Nina, luxe motor met andere pensionado’s, leveren op dat het ook echt zo is. Een ondernemer uit Breda kon een stuk grond aan het water kopen om een recreatiewoning neer te zetten, onder voorwaarde dat er ook recreatievoorzieningen voor de watersport zouden komen. De woning kwam er snel. Na langere tijd begonnen overheden druk uit te oefenen. Uit arrenmoede heeft de ondernemer een jachthaven naast zijn huis gebouwd. Er is een havenmeester aangesteld, zelf maait de ondernemer het gras. Ik kwam hem tegen op een grote grasmaaier, met een op het oog mooie sigaar: “de havenmeester is op vakantie, als er niemand langs komt om havengeld te innen gooi je het maar door de brievenbus; hier is de sleutel van het hek”. Aan de overkant ligt nog een haven: “Nolleke Sas”. Het is een mirakel, zo’n aardig vaargebied in Brabant. (zie foto’s)
De omgeving is prachtig landbouwgebied, afgewisseld door kleine natuurgebieden, bijvoorbeeld de Hoevense Beemden. We fietsen elke dag, naar stadjes die we voorheen niet kenden: Hoeven, Zevenbergen, Etten-Leur, Oudenbosch. Die kleine uitvoering van de Sint Pieter lijkt inderdaad een beetje op die in Rome. Van binnen is hij foeilelijk. Onderweg zien we regelmatig mensen die aardappelen ‘lezen’ op de gerooide akkers. Op tv zien we later dat de aardappelen in de supermarkten aan allerlei eisen moeten voldoen, niet te groot, niet te klein en niet te grillig, dat zou de consument niet willen. (??)
We gaan na een paar dagen weer verder, richting Dinteloord aan het Volkerak. Hier overnachten we in de plaatselijke Marina; aardige uitbater: ze vindt dat het eigenlijk wel winter aan het worden is en verlaagt uit eigen beweging het tarief. We fietsen een rondje door Dinteloord; niets bijzonders, toch een chinees. De volgende gaan we langszij bij Bunkerschip Dinteloord. Via telefonische inlichtingen en op voorspraak van de ‘Nina’ bleek dat zij de goedkoopste uit de buurt waren. Het is best de moeite waard uit te vinden wie er een dubbeltje per liter goedkoper is als je van plan bent voor € 1.000, - te tanken. Aardige mensen: “ik heb er € 1,11 van gemaakt, dat rondt mooi af op 900 liter”.
We varen met de grote stroom binnenvaart naar het zuiden over het Volkerak. Halverwege gaan we bakboord uit, de Steenbergse Vliet op; een ongemeen mooi riviertje in het westen van Brabant, door een gebied van natuurmonumenten. De sluis staat standaard open, daarna vaar je de stilte in. Op een gegeven moment scheren er zoveel vogels laag over het water langs ons heen dat alles zilverwit is; het water zie je even niet. Na verloop van tijd gaan we rechtsaf naar de haven van De Heen. Het riviertje er naar toe is zo smal dat we er ook weer achteruit uit moeten over een kilometer. Hier ontmoeten we Hans en Petra, een ex-collega van Irene met zijn vrouw. Heel gezellig. Ze nodigen ons uit voor een etentje in Willemstad. Lekker bijgepraat en vaartips uitgewisseld.
Na De Heen gaan we naar Tholen over de Schelde-Rijn verbinding, een aangelegd kanaal, deel van de verbinding binnendoor van Rotterdam naar Antwerpen. Het is er soms zeer druk en het is dan ook oppassen geblazen; grote koppelverbanden, schepen met hoog opgestapelde containers. Belangrijk is dat we achter ons kijken, van daar komt meestal het onheil. We bereiken zonder kleerscheuren Tholen, voorheen een vissersplaats op het gelijknamige eiland. Tholen is een rustig dorpje, aardig maar verder weinig te beleven. We gaan dan ook met de bus naar Bergen op Zoom, en dat is wel een leuke stad. We zijn zeer gecharmeerd van museum De Markiezenhof, een oud stadspaleis met een verbluffend boeiende presentatie van de geschiedenis van Bergen op Zoom. Ook is de stad altijd winterkwartier geweest van kermisartiesten. In het museum is een presentatie gewijd aan dit vak, met een zeer grote variatie werkende draaimolenmodellen, botsauto’s, cakewalks enz. Ook dames met een baard of drie benen zijn te vinden, evenals de rechterschoen van de reus van Rotterdam, die Irene en ik nog kennen uit onze jeugd: maat 62.
Op Tholen krijg ik geheel onverwacht een stevige epileptische aanval terwijl ik alleen aan het wandelen ben. Ik val hard op mijn gezicht en breek mijn kaak, althans het kaakgewricht. (Hans, nog bedankt voor het ziekenhuisvervoer!). Het doet erg zeer de eerste dagen; de kaak mag niet zwaar belast worden, geen pinda’s dus, maar kleffe cake gaat prima, evenals brood zonder korst. Nu, na anderhalve week gaat alles weer redelijk o.k., hoewel het wel 6 weken kan duren voor dat alles weer heel is. De frequentie van de aanvallen is dit jaar toegenomen. Tot nu toe heb ik de afgelopen jaren vrede met 3 a 4 per jaar, en daarom slikte ik ook geen medicijnen, ik kreeg er ongelooflijke bijwerkingen van, tot aan leververgiftiging toe. Maar nu heb ik besloten weer aan de gang te gaan met het SEIN, het epilepsiecentrum gespecialiseerd in diagnose, observatie en behandeling. Ze hebben ook een kliniek in Rotterdam, prima te bereiken vanuit Middelburg of Antwerpen met de trein.
Vanuit Tholen schutten we via de Bergse Sluis naar de Oosterschelde. Mooi getijdenwater, beetje als het Wad, stevige rijzing van tegen de drie meter. We meren af in Zierikzee, een verrassing voor ons. Een prachtig stadje, met ongelooflijk veel monumenten, veel goede winkels en restaurants, ook in oktober nog een drukte van belang, en zowaar een filmhuis. Leuk om te liggen op getijdenwater (een rijzing van bijna 3 meter), er beweegt altijd wat en de mosselvissers zijn ook nog bezig. Goede plek om van de winter misschien wat langer te blijven?
We varen door richting Middelburg, maar moeten dat even uitstellen omdat de Kreekraksluis in reparatie is tot donderdag 4 november. We verleggen de koers richting Goes, ook niet te versmaden.
Hierna Middelburg, Antwerpen en verder. Jullie horen van ons. We zullen proberen in ieder geval direct te melden als we in een volgende plaats arriveren. We hebben commentaar gehad van mensen die pas na twee weken konden lezen dat we in hun woonplaats waren geweest; wilden ze op bezoek komen, waren we allang vertrokken.
We beteren ons leven. Hopelijk…