Waar zijn wij nu?
Door: Wim de Jong
Blijf op de hoogte en volg Wim
18 Juli 2016 | Nederland, Harlingen
Waar zijn wij nu ?
We zijn laat met een reisverhaal dit jaar, simpel omdat we niet reizen. Dit jaar is weer een klusjaar.
Het verhaal is simpel. Boven op het dak zit een zogenaamde fly-bridge, een plek waar je kan sturen, koffiedrinken of een glas wijn, en uitgebreid in de zon zitten. De hele boel is van hout: muurtjes, het brugdek met daarop de mast, stuurwerk, dashboard enzovoorts. Er is iets mee, vonden wij. Schilderwerk dat niet blijft zitten, houtwerk dat begint te ribbelen, allerlei signalen dat onder het oppervlak iets niet deugt.
Nu is verfwerk in de open lucht altijd lastig. Als het gaat regenen alles afdekken, zeilen eraf, verder schuren, buienradar werkt niet mee, enzovoorts. Daarom: we gaan naar Harlingen, naar de SRF, ScheepReparatieFriesland, de werf van vriend Lex die we nog kennen uit de tijd dat ik in Leeuwarden woonde. SRF heeft een schiphuis, een huis waar we de Lady zo in kunnen varen en waar we droog aan het dak kunnen werken. Er is plaats vanaf eind mei. Dus we gaan naar het noorden, naar Harlingen.
Het was een mooie winter in Rotterdam die niet echt verschilde van vorige winter. We werkten op het Filmfestival, Irene zelfs betaald aan het front-office. Irene werkte weer bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest.
De arbeidsmarkt voor senioren ziet er vreemd uit. Ik heb een CV met diploma’s voor middelbaar en hoger onderwijs. Het uitzendbureau voor 65+ komt met idiote aanbiedingen: colporteren voor een leesmap, mensen hapjes aanbieden op de Lijnbaan, koerier met eigen vervoer, fietsenmaker, faillisementmedewerker, verkoper vloeren en raambedekking, klusjesman en vrachtwagenchauffeur.
Irene heeft een lagere opleiding, veel verschillende banen en de banen vliegen haar om de oren. Vanaf half september kan ze halftime aan de gang bij het taalcentrum van de Erasmus Universiteit. Er wordt taalonderwijs ontwikkeld voor hoger geschoolde vluchtelingen. Maar er is geen administratie, niks voor academici, kunnen ze niet. Dus Irene gaat de administratie op poten zetten. Ze begint op 12 september, de dag dat ze 67 wordt! Bijzonder, 67 worden en een nieuwe baan beginnen.
We vertrekken eind mei uit Rotterdam. Gouda, Amsterdam, Enkhuizen, Harlingen, zo ongeveer. Een mooie tocht.
De doorvaart door Amsterdam is prachtig. Varen over de Amstel is altijd leuk. Op een gegeven moment Carre aan de rechterkant, Magere Brug door en rechtsaf. Dan wordt het echt leuk, de Nieuwe Heerengracht. Elke 100 meter een brug. Er fietsen 2 brugwachters met ons mee. Als nummer 1 er eentje opendoet, moet nummer 2 achter ons snel de brug dicht doen, want anders is hij te laat bij de volgende brug. Grappig, alleen, we zijn niet alleen, voor ons zit een binnenvaarder, en samen met een jacht achter ons is er eigenlijk niet genoeg ruimte tussen 2 bruggen. Ik manoeuvreer me een ongeluk maar alles komt goed, we arriveren zonder brokken in het Oosterdok. Daarna het IJ op, Oranjesluis door, voor anker bij Durgerdam.
We gaan verder. Het is woensdag 25 mei. Het IJsselmeer is volkomen vlak, we zitten tussen Amsterdam en Enkhuizen, Irene is aan het stofzuigen, ik doe de afwas, niemand stuurt. Als de glazen gedaan zijn kijk ik even over mijn schouder om te zien of er niemand is of dat we niet tegen het Paard van Marken aan varen. Verder doen we niets behalve genieten van het IJsselmeer. Echt niets! Irene zet koffie, ik droog af. Dat heb je met een auto-pilot.
Vrijdag 27 mei komen we in Harlingen aan en varen ietwat voorzichtig het schiphuis in. We waren hier al eerder, 7 jaar geleden vers uit Portugal. Ik kon toen nog niet zo goed overweg met de Lady, en ik voer gelijk schade. Wel makkelijk als je bij de werf ligt.
We beginnen onderzoek te doen naar de oorzaak van de problemen. We prikken hier en daar een gaatje in het hout, scheuren er een plankje uit en na nog wat ander destructief onderzoek is de zaak duidelijk. De bovenkant is prachtig in elkaar gezet, maar er was 1 ontwerpfout. Er zijn veel holle ruimtes die helemaal afgesloten zijn, ze zijn niet geventileerd. Maar er komt toch altijd wat vocht bij, het condenseert tegen de buitenkant en na 35 jaar begint er hier en daar wat te rotten en te delamineren. Er moet gerepareerd worden. Maar er is een onzekere factor: we kunnen de slechte plekken die we kennen repareren, maar voor de rest is het onzeker. Ik citeer uit het boek De laatste staat waarin iemand van de AIVD wordt geïnterviewd: “we weten wat we weten, maar we weten niet wat we niet weten”. Grote onzekerheid. Maar is er natuurlijk een alternatief: we slopen de hele boel eraf, dan weten we wat er aan de hand is!
Moeilijk. De enige kortetermijnoplossing is naar Oerol gaan, dat ligt voor de deur. Zoals altijd is het leuk, heel leuk, om hier te werken. We gaan wat eerder om te helpen met opbouwen, daarna kaartverkoop. Vorig jaar was ik alleen, ik kampeerde in een tent van Oerol. Irene wilde dit jaar wel weer mee, onder voorwaarde dat er niet gekampeerd wordt. Dus we huren een stacaravan, de Heggewikke. We zijn op loopafstand van het festivalterrein, makkelijk, maar we slapen vanaf 12 uur, dan stopt de muziek.
Het festival is zoals altijd, de ontmoetingen met bekenden ook. Zoals gewoonlijk ontmoet ik Joop Kuijvenhoven, en zoals gewoonlijk hebben we 5 minuten de tijd om te praten, dan moet hij weer beroepsmatig of uit professionele interesse naar een voorstelling.
We gaan na 2 weken weer terug naar Harlingen. We hebben een besluit genomen: de hele bovenkant gaat eraf, en hij komt ook niet weer terug. Een flybridge is ook niets voor ons. We hebben er de afgelopen 7 jaar 3 keer gezeten om te varen. Vervelend, het waait er altijd en je moet naar beneden om koffie te zetten en dan weer de steile trap op met de kopjes. En als je zoals wij veel buiten leven zit je liever op het achterdek in de schaduw.
Er zit een fijne kant aan deze beslissing. Als alles lukt zoals gepland zijn we niet hoger dan 3.50 meter, en dan kunnen we heel Frankrijk door. Super. Volgend jaar een retourtje Parijs!
Lady A wordt dan een heel bijzonder schip. Laag genoeg om van Rotterdam binnendoor naar Marseille te varen, en zeewaardig genoeg om via Gibraltar en de Golf van Biskaje weer naar huis te gaan.
We beginnen enthousiast te slopen. Met de hulp van Rinus is de hele boel binnen 2 dagen verdwenen. Zoals verwacht is de zaak hier en daar zeer vochtig, inclusief schimmel. Maar het frame, de constructie is, op 1 plek na, nog perfect. En niet zomaar perfect, alle balken en latten zijn van onvervalst mahonie!! Zie je niet meer tegenwoordig.
Irene stort zich op een groot Marktplaatsproject: de verkoop van alles van boven dat nog enige waarde heeft. Daar is ze goed in. Het gaat goed: de mast is al weg, de stuurstoel, het stuurwiel, de roestvrijstalen hekken, de ramen en weet ik wat niet al. Irene is een goede verkoper, ik mag me er niet mee bemoeien. Ik mag alleen zeggen hoe een scheepsonderdeel heet, verder niets.
Het werk vordert gestaag. Deze week komt de nieuwe vloer er weer op, nieuwe elektriciteit onder de vloer, daarna epoxy, glasvezel, en een hoop schilderwerk. Maar het wordt wel weer heel mooi. We zijn nog verdeeld of het nieuwe schip er ook goed uitziet. Ik denk van wel, Irene weet het nog niet.
We gaan af en toe nog eens naar Rotterdam. Een feestje hier en daar, Peter en Anne vertrekken voor een wereldreis met de Bonnefooi. Ook gaat Irene naar het Oogziekenhuis voor twee staaroperaties. De eerste eind juni, de tweede begin september. Ik heb het zelf ook gehad, en het resultaat is bij mij fantastisch, vertezicht 120%. De eerste operatie is achter de rug, Irene ziet al een beetje het licht.
Het Oogziekenhuis in Rotterdam werkt zeer professioneel. De patiënt moet een begeleider hebben, anders lopen ze niet recht. Maar de begeleider wordt goed verzorgd: goede koffie, een perfecte leestafel en een groot HD-scherm waarop ik de hele operatie kan volgen, althans, ik zie allen het oog. Wel een beetje gek als de chirurg sneetjes in Irene ’s oog maakt. Maar aan de andere kant, het is alleen een oog, niets wijst erop dat het er een van Irene is.
Verder gaar het zijn gewone gang. Ik heb nog steeds epilepsie. De frequentie is toegenomen, de intensiteit is afgenomen. Ik heb niet de illusie dat het over zal gaan, zover is de medische kennis nog niet. Maar het beheerst mijn leven niet; Damocles zijn zwaard werkt niet.
Behalve gewrichtsproblemen gaat het met Irene zijn gang. Alleen is ze deze week keihard tegen een paaltje gefietst, geen echte schade. Ik schrok me rot, ik hoorde een grote knal en zag in mijn ooghoek ledematen fladderen; Irene vond het niet zo erg, zij wilde alleen ontward worden van de fiets, daarna verder naar huis. Zoiets gebeurt overigens wel vaker, naar iets bijzonders kijken en niet naar de weg. Ik weet niet wat het is, Irene ‘s leeftijd, of Irene. (het paaltje staat scheef, zie foto).
Tot zover. Als de boel klaar is krijgen jullie het resultaat te zien, over een week of drie.
We zijn laat met een reisverhaal dit jaar, simpel omdat we niet reizen. Dit jaar is weer een klusjaar.
Het verhaal is simpel. Boven op het dak zit een zogenaamde fly-bridge, een plek waar je kan sturen, koffiedrinken of een glas wijn, en uitgebreid in de zon zitten. De hele boel is van hout: muurtjes, het brugdek met daarop de mast, stuurwerk, dashboard enzovoorts. Er is iets mee, vonden wij. Schilderwerk dat niet blijft zitten, houtwerk dat begint te ribbelen, allerlei signalen dat onder het oppervlak iets niet deugt.
Nu is verfwerk in de open lucht altijd lastig. Als het gaat regenen alles afdekken, zeilen eraf, verder schuren, buienradar werkt niet mee, enzovoorts. Daarom: we gaan naar Harlingen, naar de SRF, ScheepReparatieFriesland, de werf van vriend Lex die we nog kennen uit de tijd dat ik in Leeuwarden woonde. SRF heeft een schiphuis, een huis waar we de Lady zo in kunnen varen en waar we droog aan het dak kunnen werken. Er is plaats vanaf eind mei. Dus we gaan naar het noorden, naar Harlingen.
Het was een mooie winter in Rotterdam die niet echt verschilde van vorige winter. We werkten op het Filmfestival, Irene zelfs betaald aan het front-office. Irene werkte weer bij het Rotterdams Philharmonisch Orkest.
De arbeidsmarkt voor senioren ziet er vreemd uit. Ik heb een CV met diploma’s voor middelbaar en hoger onderwijs. Het uitzendbureau voor 65+ komt met idiote aanbiedingen: colporteren voor een leesmap, mensen hapjes aanbieden op de Lijnbaan, koerier met eigen vervoer, fietsenmaker, faillisementmedewerker, verkoper vloeren en raambedekking, klusjesman en vrachtwagenchauffeur.
Irene heeft een lagere opleiding, veel verschillende banen en de banen vliegen haar om de oren. Vanaf half september kan ze halftime aan de gang bij het taalcentrum van de Erasmus Universiteit. Er wordt taalonderwijs ontwikkeld voor hoger geschoolde vluchtelingen. Maar er is geen administratie, niks voor academici, kunnen ze niet. Dus Irene gaat de administratie op poten zetten. Ze begint op 12 september, de dag dat ze 67 wordt! Bijzonder, 67 worden en een nieuwe baan beginnen.
We vertrekken eind mei uit Rotterdam. Gouda, Amsterdam, Enkhuizen, Harlingen, zo ongeveer. Een mooie tocht.
De doorvaart door Amsterdam is prachtig. Varen over de Amstel is altijd leuk. Op een gegeven moment Carre aan de rechterkant, Magere Brug door en rechtsaf. Dan wordt het echt leuk, de Nieuwe Heerengracht. Elke 100 meter een brug. Er fietsen 2 brugwachters met ons mee. Als nummer 1 er eentje opendoet, moet nummer 2 achter ons snel de brug dicht doen, want anders is hij te laat bij de volgende brug. Grappig, alleen, we zijn niet alleen, voor ons zit een binnenvaarder, en samen met een jacht achter ons is er eigenlijk niet genoeg ruimte tussen 2 bruggen. Ik manoeuvreer me een ongeluk maar alles komt goed, we arriveren zonder brokken in het Oosterdok. Daarna het IJ op, Oranjesluis door, voor anker bij Durgerdam.
We gaan verder. Het is woensdag 25 mei. Het IJsselmeer is volkomen vlak, we zitten tussen Amsterdam en Enkhuizen, Irene is aan het stofzuigen, ik doe de afwas, niemand stuurt. Als de glazen gedaan zijn kijk ik even over mijn schouder om te zien of er niemand is of dat we niet tegen het Paard van Marken aan varen. Verder doen we niets behalve genieten van het IJsselmeer. Echt niets! Irene zet koffie, ik droog af. Dat heb je met een auto-pilot.
Vrijdag 27 mei komen we in Harlingen aan en varen ietwat voorzichtig het schiphuis in. We waren hier al eerder, 7 jaar geleden vers uit Portugal. Ik kon toen nog niet zo goed overweg met de Lady, en ik voer gelijk schade. Wel makkelijk als je bij de werf ligt.
We beginnen onderzoek te doen naar de oorzaak van de problemen. We prikken hier en daar een gaatje in het hout, scheuren er een plankje uit en na nog wat ander destructief onderzoek is de zaak duidelijk. De bovenkant is prachtig in elkaar gezet, maar er was 1 ontwerpfout. Er zijn veel holle ruimtes die helemaal afgesloten zijn, ze zijn niet geventileerd. Maar er komt toch altijd wat vocht bij, het condenseert tegen de buitenkant en na 35 jaar begint er hier en daar wat te rotten en te delamineren. Er moet gerepareerd worden. Maar er is een onzekere factor: we kunnen de slechte plekken die we kennen repareren, maar voor de rest is het onzeker. Ik citeer uit het boek De laatste staat waarin iemand van de AIVD wordt geïnterviewd: “we weten wat we weten, maar we weten niet wat we niet weten”. Grote onzekerheid. Maar is er natuurlijk een alternatief: we slopen de hele boel eraf, dan weten we wat er aan de hand is!
Moeilijk. De enige kortetermijnoplossing is naar Oerol gaan, dat ligt voor de deur. Zoals altijd is het leuk, heel leuk, om hier te werken. We gaan wat eerder om te helpen met opbouwen, daarna kaartverkoop. Vorig jaar was ik alleen, ik kampeerde in een tent van Oerol. Irene wilde dit jaar wel weer mee, onder voorwaarde dat er niet gekampeerd wordt. Dus we huren een stacaravan, de Heggewikke. We zijn op loopafstand van het festivalterrein, makkelijk, maar we slapen vanaf 12 uur, dan stopt de muziek.
Het festival is zoals altijd, de ontmoetingen met bekenden ook. Zoals gewoonlijk ontmoet ik Joop Kuijvenhoven, en zoals gewoonlijk hebben we 5 minuten de tijd om te praten, dan moet hij weer beroepsmatig of uit professionele interesse naar een voorstelling.
We gaan na 2 weken weer terug naar Harlingen. We hebben een besluit genomen: de hele bovenkant gaat eraf, en hij komt ook niet weer terug. Een flybridge is ook niets voor ons. We hebben er de afgelopen 7 jaar 3 keer gezeten om te varen. Vervelend, het waait er altijd en je moet naar beneden om koffie te zetten en dan weer de steile trap op met de kopjes. En als je zoals wij veel buiten leven zit je liever op het achterdek in de schaduw.
Er zit een fijne kant aan deze beslissing. Als alles lukt zoals gepland zijn we niet hoger dan 3.50 meter, en dan kunnen we heel Frankrijk door. Super. Volgend jaar een retourtje Parijs!
Lady A wordt dan een heel bijzonder schip. Laag genoeg om van Rotterdam binnendoor naar Marseille te varen, en zeewaardig genoeg om via Gibraltar en de Golf van Biskaje weer naar huis te gaan.
We beginnen enthousiast te slopen. Met de hulp van Rinus is de hele boel binnen 2 dagen verdwenen. Zoals verwacht is de zaak hier en daar zeer vochtig, inclusief schimmel. Maar het frame, de constructie is, op 1 plek na, nog perfect. En niet zomaar perfect, alle balken en latten zijn van onvervalst mahonie!! Zie je niet meer tegenwoordig.
Irene stort zich op een groot Marktplaatsproject: de verkoop van alles van boven dat nog enige waarde heeft. Daar is ze goed in. Het gaat goed: de mast is al weg, de stuurstoel, het stuurwiel, de roestvrijstalen hekken, de ramen en weet ik wat niet al. Irene is een goede verkoper, ik mag me er niet mee bemoeien. Ik mag alleen zeggen hoe een scheepsonderdeel heet, verder niets.
Het werk vordert gestaag. Deze week komt de nieuwe vloer er weer op, nieuwe elektriciteit onder de vloer, daarna epoxy, glasvezel, en een hoop schilderwerk. Maar het wordt wel weer heel mooi. We zijn nog verdeeld of het nieuwe schip er ook goed uitziet. Ik denk van wel, Irene weet het nog niet.
We gaan af en toe nog eens naar Rotterdam. Een feestje hier en daar, Peter en Anne vertrekken voor een wereldreis met de Bonnefooi. Ook gaat Irene naar het Oogziekenhuis voor twee staaroperaties. De eerste eind juni, de tweede begin september. Ik heb het zelf ook gehad, en het resultaat is bij mij fantastisch, vertezicht 120%. De eerste operatie is achter de rug, Irene ziet al een beetje het licht.
Het Oogziekenhuis in Rotterdam werkt zeer professioneel. De patiënt moet een begeleider hebben, anders lopen ze niet recht. Maar de begeleider wordt goed verzorgd: goede koffie, een perfecte leestafel en een groot HD-scherm waarop ik de hele operatie kan volgen, althans, ik zie allen het oog. Wel een beetje gek als de chirurg sneetjes in Irene ’s oog maakt. Maar aan de andere kant, het is alleen een oog, niets wijst erop dat het er een van Irene is.
Verder gaar het zijn gewone gang. Ik heb nog steeds epilepsie. De frequentie is toegenomen, de intensiteit is afgenomen. Ik heb niet de illusie dat het over zal gaan, zover is de medische kennis nog niet. Maar het beheerst mijn leven niet; Damocles zijn zwaard werkt niet.
Behalve gewrichtsproblemen gaat het met Irene zijn gang. Alleen is ze deze week keihard tegen een paaltje gefietst, geen echte schade. Ik schrok me rot, ik hoorde een grote knal en zag in mijn ooghoek ledematen fladderen; Irene vond het niet zo erg, zij wilde alleen ontward worden van de fiets, daarna verder naar huis. Zoiets gebeurt overigens wel vaker, naar iets bijzonders kijken en niet naar de weg. Ik weet niet wat het is, Irene ‘s leeftijd, of Irene. (het paaltje staat scheef, zie foto).
Tot zover. Als de boel klaar is krijgen jullie het resultaat te zien, over een week of drie.
-
19 Juli 2016 - 11:01
Zus An:
Hallo lieverds,
Weer een geweldig verhaal van Wim! Ben benieuwd hoe de Lady er straks uitziet. Zal wel even wennen zijn. Wanneer verwachten jullie weer in Rotterdam te zijn? Dan kom ik graag eens kijken. Pas op met fietsen, Irene. Is het verschil tussen het geopereerde oog en de andere erg groot geworden? Dat was bij mij het geval; ging slingeren bij lopen en fietsen. Goed dat de tweede operatie al gepland staat.
Lieve groet uit Wageningen. -
19 Juli 2016 - 12:18
Fred De Vries:
Hallo lieve Irene en Wim,
Fijn, om bij allerlei tegenslag toch zo'n mooi verhaal te kunnen schrijven, jullie zijn positieve mensen! Nou zijn er ook wel goeie dingen, gelukkig: geslaagde oogoperatie, écht mahoniehout, een paaltje dat een beetje meebuigt (of was het misschien al verbogen). Stom hè, om een obstakel midden op het pad te zetten, terwijl er aan de kant waarschijnlijk ruimte genoeg is...
Mijn staaroperatie, half jaar geleden, is ook gelukt. Raar was, dat ik op de operatietafel onverwacht de vraag kreeg of ik een lens voor dichtbij of voor veraf wilde hebben. Daar lig je dan. Ik koos maar voor veraf, want met m'n andere oog kon ik al goed dichtbij kijken, dus heb ik altijd wat.
Mooi, dat je binnen kunt werken, zowel bij hevig regenweer als bij stekende zonneschijn. Ik wens jullie veel energie, hoop het resultaat tzt te kunnen bewonderen. Zelf probeer ik moed te verzamelen het schilderwerk aan het huis aan te pakken. Moet toch kunnen na vijf weken vakantie in Frankrijk. Maar ja...
Een hartelijke groed en veel liefs van Fred.
-
19 Juli 2016 - 12:20
Fred:
d=t -
19 Juli 2016 - 12:36
Gerke:
Hoi Irene en Wimmie,
mooie verhalen en goede berichten. Het kost waarschijnlijk wat maar dan heb je straks ook weer wat moois en nieuws! Wim zet je er weer een houten dak op of las je er een stalen dak op. Het laatste is wel veel mnder onderhoud waarschijnlijk, maar ook behoorlijk definitief. Dat haal je er niet zo makkelijk weer af als het nog eens zou moeten. Heel veel succes daar op de werf en in het mooie Friesland. hartelijke groet, Gerke. -
19 Juli 2016 - 16:55
Liek:
Zo`n mooi verhaal verdient toch minstens vijf reacties.
Ik was al lange tijd in afwachting en ben blij met dit teken van leven.
Succes met jullie verbouwing en ik hoop binnenkort te applaudisseren n.a.v. het resultaat.
Groet van ons,
Liekele -
19 Juli 2016 - 17:53
Irene Izeboud:
Jullie blijven ook altijd maar aan de knutsel.
Klinkt heel herkenbaar.
Altijd leuk om jullie post wee te leZen.
Wij fietsen nu langs de Marne
Elke kilometer een sluis met
Zo'n 3 meter verval we fietsen er nu 120 km.
Dus reken maar uit .
Het is echt prachtig .
Wie weet nu voor jullie ook weggelegd.
Lieve groet irene bob -
23 Juli 2016 - 10:10
Anne Mieke Sanders:
Lieve mensen,
Leuk om weer wat van jullie te horen. Kunnen jullie nu ook naar Griekenland varen? Geniet van jullie "nieuwe" boot. Hier alles goed, alleen verschrikkelijk warm en dat gaat maar door. Sterkte met werken en tot horens. Groetjes, ook van mijn schoonzusje Annemieke.
-
26 Juli 2016 - 18:25
Floor:
Lieve Wim en Irene!
Nou een heel verhaal hoor! Fijn te horen dat alles wel goed gaat!
Jullie vervelen je in elk geval ook niet....! Keien zijn jullie, doorzetters, positivo's en levensgenieters!
Hoop jullie graag weer te zien als jullie weer in Rotterdam terug zijn!
Liefs Floor & Boudewijn -
27 Juli 2016 - 14:48
Pauline Ravestijn:
Dag Wim & Irene,
Heb weer genoten van jullie reisverslag en de wetenswaardigheden. Leuk om op deze manier toch nog betrokken te zijn met jullie wel en wee. Tja, de tijd verstrijkt heel snel en inmiddels spreken we elkaar al een aantal jaren helaas niet meer persoonlijk. Fijn dat het met jullie naar omstandigheden goed verloopt en dat jullie zo ontzettend genieten van jullie vaartochten.
Wens jullie nog heel veel succes met de opknapbeurt van "Lady."
Een behouden vaart en tot een volgend verslag.
Hartelijke groet,
Rob & Pauline Ravestijn
P.S. hoe gaat het met Gerda? Hopelijk gaat het goed met haar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
