Naar Parijs, deel 6

We reizen bijna dagelijks van Neuilly-Plaisance naar Parijs. Overigens, waarom het ..Plaisance heet zijn we niet te weten gekomen. Ik heb het onze buurman gevraagd maar ik heb geen echt antwoord gekregen. Bij deze buren, Antoine en Catherine, hebben we een paar keer gezellig met elkaar geborreld en geluncht. Aardige eind dertigers begin veertigers, hij architect, zij teamleider bij BCC France. Antoine heeft zijn eigen nieuwe boot ontworpen, ze hopen dat het nieuwe schip voor de Kerst af is…..

Onze fietsritjes van en terug naar de boot voeren ons steeds langs een “restaurant” aan de oever van de Marne. Het heet Bar de la Marne, Moules et Frites, met als ondertitel Chez FIFI. Het restaurant ligt aan de ene kant van het fietspad, de tafeltjes staan aan de andere kant, aan de rivier. De bediening kijkt nauwelijks naar de fietsers en steekt roekeloos over met borden eten.
We gaan er een keertje eten. Een menukaart is er niet. Op een tafel naast de ingang staat een kleine schildersezel met daarop een whiteboard, beschrijfbaar met uitwisbare inkt. Er staan nooit meer dan 3 gerechten op, maar wel altijd mosselen. Irene kiest deze, is een tijdje stil, en weet dan zeker dat ze nog nooit in haar leven zulke fijne, heerlijke mosselen heeft gegeten. De dagen daarna moet ik dat nog regelmatig horen. Het is wel het handelsmerk van Fifi want elke keer dat we er langs komen eten de meeste mensen mosselen, lunch en avondeten.

Het is moeilijk om op te sommen wat we allemaal gedaan en gezien hebben in Parijs. Veel musea in ieder geval. Luis Vuitton, zoals eerder gezegd. In het museum voor moderne kunst zien we een tentoonstelling met werken van Zao Wou-Ki, een Chinese schilder. Nooit van hem gehoord maar we zijn diep onder de indruk. Zoals bijna in iedere grote stad die we in het buitenland bezoeken gaat Irene op zoek naar een markt en ga ik alleen naar het museum voor techniek of wetenschap of zoiets.
Er is een hele grote markt in het noorden van de stad, in de buurt Saint Ouen. Er zijn onafzienbaar veel straatjes met antiekwinkeltjes. Soms echt antiek, soms met een onafzienbare hoeveelheid Dinky Toys. Schoonzoon Marco heeft een Landrover Defender en na lang zoeken lukt het ons er eentje te vinden. De winkeliers gaan soms enthousiast met ons op zoek naar een Landrover Defender, bijna een erezaak om er een te vinden.
Ik zelf word onafwendbaar aangetrokken door een houten scheepsmodel van een niet bestaand boottype. Ik loop door en kom toch weer terug. Ik praat er 5 euro vanaf en neem hem mee naar huis. Heerlijk om te zien, onmogelijk om mee te varen. De reling van de brug is hoger dan de ramen van het stuurhuis. De stuurman kan hooguit het puntje van de mast zien.
Naast de antiekwijk is er een straat met een overdonderend aanbod van sportschoenen. Winkels en stalletjes, tientallen, allemaal hetzelfde aanbod. Heel goedkoop.

We vinden onze vriend Nicolas, de scharensliep, ergens in de buurt van de markt Marché d’Áligre. Hij heeft zijn auto op een straathoek geparkeerd op uitnodiging van de eigenaar van een steakrestaurant. Als we in zijn auto kijken zien we toch al gauw 60 steakmessen liggen. Op deze manier gebeurt het steeds vaker, het slijpnetwerk wordt groter. Tussendoor slijpt Nicola onze keukenmessen even. We hebben veel contact me Nicolas en zijn vrouw Nathalie. Nathalie is net haar baan als hr-medewerker kwijtgeraakt na 10 jaar, pijnlijk en Nicolas is net een nieuwe carriere als scharensliep begonnen. Spannend allemaal. We zien elkaar regelmatig voor een glas wijn of een maaltijd. Gezellig. Wim leert Nicolas ‘splitsen’, een ambachtelijke manier om een mooi afgewerkt oog aan een tros te maken.

Wat we ook veel hebben gezien zijn terrasjes. We hebben ons al snel ingevoegd in de Parijse gang van zaken: uitgebreid lunchen, met een glaasje wijn, vaak uitgebreider dan het avondeten.

Wat vind ik nu van Parijs: Het is moeilijk om daar een simpele uitspraak over te doen. Goed of kwaad, leuk of niet, ik weet het niet te zeggen. Er zijn veel bijzondere details die ons opvallen. Het is een mooie, grooote stad met heel veel mooie oude gebouwen.

Openbaar vervoer: perfect, altijd vol, betaalbaar. Er zijn zelfs een paar tramlijnen door de stad, daar hadden we nog nooit van gehoord. Het autoverkeer staat nooit stil. Wat ook opvalt is dat, in tegenstelling tot bij ons, er nauwelijks brommers en scooters rijden, heerlijk. Daartegenover staat een toenemende hoeveelheid elektrische autopeds, huursteps. Het enige nadeel is dat er geen wetgeving op dit gebied is zodat de steps op de stoep de voetgangers soms verdringen. Zo op het oog lijkt het dat er steeds meer komen dan huurfietsen. Begrijpelijk, als fietser ben je nog steeds vogelvrij. De automobilist ziet fietsers niet als verkeersdeelnemers, maar meer als lastige dingen die in de weg rijden. Ik heb een keer ruzie gehad met een automobilist die duidelijk maakte dat hij onder alle omstandigheden recht van weg heeft, een fietser nooit, die moet uit de weg. De huidige burgemeester maakt zich wel sterk voor fietspaden in de stad of fietsstroken, maar het gaat toch om de verkeersattitude van de automobilist.

Er zijn ongelooflijk veel Afrikanen op straat. Veel donkere en vaak prachtig geklede mensen. Frankrijk heeft in West- en Midden-Afrika veel invloed gehad en landen in eigendom, Senegal onder andere.
Er zijn echter nauwelijks vrouwen met hoofddoekjes te zien, eigenlijk nergens sporen van moslims, geen moskeeën.
Wat er weer wel veel te zien is zijn mensen met een Aziatisch uiterlijk. Waarschijnlijk komt dat wel omdat Vietnam en Cambodja een kolonie of protectoraat waren.

De sfeer op straat is ontspannen, maar de mensen zijn naar binnen gekeerd. Als er bonjour wordt gezegd zijn wij bijna altijd de eersten. In de metro staan de mensen dicht op elkaar, maar een spontaan gesprekje, een oneliner, een grapje, een knipoog, er gebeurt niet veel. Mensen kijken meestal van je weg.

Kabel-tv is hier nog niet algemeen. Op heel veel van de woonblokken in Parijs, en op veel meer plaatsen, staan van die ouderwetse tv-antennes op het dak. Antennes waar iemand op het dak aan moest draaien op aanwijzing van iemand voor de TV.

Maar trappen, daar zijn de Parijzenaren goed in. Zowel op straat als vooral in de Metro wemelt het van de trappen. Om gebruik te kunnen maken van het Metro-netwerk moet je echt goed ter been zijn. De einden van het ene perron naar het perron van een andere lijn zijn niet te onderschatten. Je wandelt heel wat af ondergronds. Irene heeft altijd een paar muntstukken voorradig om te geven aan bedelaars (veel!) en muzikanten.
Ze wordt altijd heel vriendelijk bedankt, het zijn welopgevoede bedelaars.

Irene haar zus Astrid en vriend Michel komen een paar dagen op bezoek en dochter Desiree ook. Die willen natuurlijk Parijs bekijken en dan is met de RER heen en terug naar Parijs lastig en zonde van de tijd.
Daarom varen we 1 september naar Parijs en we meren af in de Port de l’Arsenal. Dure plek maar heel mooi. Midden in Parijs, naast de Place de la Bastille. Het is een volle haven, zoals gewoonlijk in Frankrijk zijn de meeste plekken bezet door vaste liggers, voor passanten is er meestal nauwelijks plaats. Maar, zoals eerder hier verteld, we hadden wat stennis gemaakt omdat onze reservering kwijt was geraakt. En dat resulteerde in zo ongeveer de mooiste plaats in de haven. Naast de haven is een parkje met doorlopend mensen die daar neerstrijken in het gras om wat te eten en te drinken. Ons achterdek is een geweldig terras om mensen te kijken. Tussen de middag kantoorpersoneel voor de lunch, aan het eind van de middag jongeren met muziek en drank, en aan het eind van de avond picknicks op de ouderwetse manier, met een kleedje in het gras.
’s Avonds tegen tienen gaan opeens de meesten rustig naar de uitgang, uit eigen beweging. Even later worden de laatsten door een securityman met een hond er uit gestuurd. Onze nachten zijn er heerlijk rustig.

Met Astrid en Michel bezoeken we de lukraak diverse gekende leuke plekken, zoals bijvoorbeeld Montmartre en de Sacré-Cœur. Ik had er eigenlijk niet zo’n zin in; in mijn herinnering van heel lang geleden waren de trappen lang en steil. Maar hosanna, de Parijse ov-vervoerder heeft een funiculaire aangebracht, een soort wagentje op rails naast de trappen naar de SC. Maar hij zit wel in de bosjes dus je ziet er niet veel van.
Michel is jarig en wil graag naar het parfummuseum van de parfumfabrikant Fragonard. Terecht. We leren ontzettend veel over de fabricage van parfum. Er worden zelfs wedstrijdjes georganiseerd om de basisgeuren te raden, leuk. Ik eindig in de top, alhoewel, ik kreeg limoen en behalve in parfum zit het ook in ons eten. Zoals verwacht komen we aan het eind van de rondleiding in de winkel. We krijgen wel korting!
Op onze eerste dag in de Arsenal staan er al geïnteresseerde mensen te kijken en te vragen wat de boot kost. Uiteindelijk maken we afspraken voor een bezichtiging. Het resultaat is bedroevend, de eerste komt niet opdraven, de tweede is een veelbelovende bezoeker met veel kennis van schepen. Hij belt met onze makelaar maar als hij hoort dat het geld op een derdenrekening moet worden gestort, haakt hij snel af. De derde is monsieur Mellot, onze achterbuurman in de haven. Hij komt kijken, geassisteerd door zijn buurvrouw Charlette. Ze is 87, woont hier al 35 jaar en spreekt gelukkig een woordje Engels. Na dit bezoek hebben we niets meer gehoord van mr. Mellot, ook niet na een mailtje met de vraag of hij nog geïnteresseerd is. Fransen!
We zijn nu een maand in Parijs en we hebben veel gezien van de stad. Langzamerhand wordt het tijd om verder te gaan en de terugreis te ondernemen. We besluiten te vertrekken naar Bougival, een klein stadje aan de rand van Parijs. Onze kennissen Nicolas en Nathalie wonen hier en beloven een mooie ligplaats en lekker eten. Het eten is heerlijk en verrassend anders dan je in Frankrijk zou verwachten. Het hoofdgerecht is een soort kaasquiche met een exclusief bier, Cuvee de Jonquilles. Het wordt ergens aan de grens met België gebrouwen maar het is erg moeilijk te vinden omdat er ook niet zoveel van is. Ik ga uit mijn dak, zo lekker en ik krijg direct een literfles mee.
We liggen op een rustig plekje, geen elektriciteit, maar verder prima. Het is nog steeds mooi warm weer en we besluiten de laatste schilderklus van dit zomerseizoen uit te voeren. Het lukt geweldig goed en we zijn tevreden. Tussendoor gaan we nog 1 keer naar Parijs, we zijn een paar belangrijke dingen vergeten. We zijn geen van beiden ooit in de Notre-Dame geweest dus we moeten nog even terug, laatste kans van ons leven misschien. Heel mooie kerk, maar het is zo druk dat er geen mogelijkheid om rustig te gaan zitten en veel schoonheid en geschiedenis te bekijken. Maar net als in de Sacre-Coeur staan ook hier automaten, deze keer € 2,00 voor 1 medaille met de Notre-Dame er op.
We gaan nog even naar de Marais, een joodse buurt het midden Parijs. Winkelstraten, smal en intiem, binnentuinen. We vinden eindelijk een bijouterie die de batterij van mijn horloge kan vervangen. Hij mag het eigenlijk niet doen, zegt hij maar hij haalt zeer professioneel gereedschap van onder de toonbank. Tientje, zo klaar!
Tot onze verrassing vinden we iets wat we al weken hadden willen hebben: een broodje shoarma. In Parijs zie je nauwelijks Street food. Op een kruising zitten 5 zaken op de straathoeken tegenover elkaar. Van restaurants ben je wel gewend dat er een ober voor de deur staat met een menukaart, niet van een shoarma-tent. Onze laatste maaltijd in Parijs is uniek: een broodje shoarma met een goed glas Cabernet-Sauvignon.
We verlaten Bougival, nemen nog een stukje Seine en gaan dan rechtsaf de Oise op, een mooie (gekanaliseerde) rivier. We overnachten in Cergy, een klein stadje met een kleine havenkom, zoals gewoonlijk nagenoeg vol met bewoonde schepen. De havenmeesters lokken ons de smalle haven in en zowaar, onze eigen ruime steiger. Laurent, de havenmeester woont in de haven op een Engelse Canalboat, lang en dun. Hij is ook heel behulpzaam. We hebben al een tijdje last van een trillend roer aan stuurboord. Het eerste waar je aan denkt is touw of planten in de schroef en we vragen Laurent of hij misschien een sportduiker kent die voor ons de zaak onder water wil inspecteren. Hij kent niet zo iemand maar suggereert dat de brandweer dat misschien wel wil doen. We kunnen ons dat niet zo goed voorstellen, maar een uurtje later belt hij: morgenochtend brandweer, OK? Op Irene’s vraag wat wij daar tegenover moeten zetten is het antwoord: petit dejeuner, café, comme ca. Om 10 uur meldt zich een ploeg van 5 man met een hoop duikapparatuur. Er wordt al snel duidelijk dat de chef zijn eerste dienst doet en dat hij bekeken wordt door een oudere duikinstructeur. Een soort oefening leiding geven dus. Er gaan er 2 tegelijk het water in en beginnen van alles te doen zonder dat we kunnen zien wat. Na een minuut of 20 zijn ze klaar en terwijl ze nog in het water liggen komt het rapport: alles is schoon, geen touw, geen planten maar er zit een beschadiging op een schroefblad. Het is begrijpelijk dat zoiets voor onbalans zorgt en trillingen. Zonder dat we het gevraagd hadden hebben ze ook roer- en schroefaslagers gecontroleerd: alles OK. Het is niet echt vrolijk nieuws, maar het is fijn als er geen onzekerheid is en je weet wat je moet doen. In overleg met de verzekering varen we door naar Nederland en gebruiken de stuurboordmotor zo weinig mogelijk; geen probleem voor ons want we varen altijd op een motor, alleen voor het manoeuvreren gebruiken we er twee. Wij zijn ’s ochtends vroeg naar de Boulanger gegaan voor het brandweerontbijt: pain de chocolat, croissants en diverse verrukkelijke koeken; het gaat bijna allemaal op en de havenmeester en collega snoepen ook mee. Havenmeester Laurent: de tophavenmeester tot nu toe. Na Laurent heel hartelijk te hebben bedankt, zwaait hij ons enthousiast uit. Hij woont op een Canal Boat, zo’n lange heel smalle boot uit Engeland.
We verlaten Cergy en gaan verder op weg naar het noorden. We varen volgens een nieuw schema: een uur of 3 varen, lunch met eventueel een tukje, doorvaren tot het niet leuk meer is. Het werkt voortreffelijk: 60 km en 5 sluizen op ons gemak, en we zijn minder moe!
We komen aan in Compiegne, een leuke stad waar we op de heenweg een tijdje zijn gebleven. Ons plekje van vorige keer is beschikbaar, en ons vaste terras voor de ochtendkoffie is er ook nog. We doen weer ruim boodschappen voor een paar dagen en we bezoeken het kasteel van Compiegne. Het is gebouwd door koning Karel V, en heeft in de achttiende eeuw definitief vorm gekregen onder Lodewijk XV en Lodewijk XVI. Lodewijk XIV en Lodewijk XV hielden er grote feesten. Ook Napoleon Bonaparte. Het is echt prachtig, het resultaat van honderden jaren bouwen wijzigen en bijbouwen. Er is ook een automuseum gevestigd, maar dat is niet zo interessant, bijna allemaal koetsen en wat antieke auto’s op stoom. Het enige echt bijzondere is een torpedovormige auto: wereldkampioen elektrische auto in 1899, 105 km/uur!
We blijven nog een tijdje in Compiegne want er worden op steeds meer plekken restauratiewerkzaamheden aan de sluizen uitgevoerd. We moeten een eindje verderop wachten tot 1 oktober. Tijd om nog een paar wasjes te draaien. De avonden worden korter, de warme tijd ligt achter ons. We blijven vaker thuis, lezen meer boeken en hebben onze kast met dvd’s geordend. Vanavond, 23 september trekt de eerste storm langs en we zetten de cv voor het eerst op 3. Herfst, en we zetten mooie passende muziek op: Weihnachtsoratorium, een beetje vroeg maar het zorgt voor een mooie sfeer. We moeten maar eens naar huis gaan. We hebben nog zo’n 6 weken de tijd, dus we maken nog wel tussenstops in Brussel en Antwerpen. Als we in België zijn horen jullie weer van ons.