Lier

25 september. voor we Antwerpen verlaten brengen we nog een bezoek aan de vrijdagmarkt, dat is een markt op vrijdag op een plein dat Vrijdagmarkt heet. Er staat een groet hoeveelheid planten, bloemen, wijn en tweedehandsmeubelen bij elkaar. Het ziet er gezellig uit maar we nemen eerst een kopje cappuccino, deze keer echte. Het valt ons op dat een paar mannen een touwtje rond de hele markt spannen. Dan gebeurt er iets wat wij nog nooit gezien op de hele wereld hebben gezien. Tot 10 uur mag iedereen de handel bekijken, na 10 uur moet je buiten de touwtjes. Er komt een man met een headset die een plant om hoog laat houden, iemand roept 3, iemand anders roept 4 en de plant is verkocht. Iemand loopt met de plant naar het touwtje, incasseert 4 euro en geeft de plant. Vrijdagmarkt bij opbod dus. Uniek.
We verlaten de haven om de Londonbrug van 12.45 uur te halen. Er ontstaat grote vertraging. De brugwachter vertelt een raar verhaal. Er is een wijk die het Eilandje heet. Als de brug over Kattendijksluis open staat mag de Londonbrug niet draaien, en omgekeerd, anders is het eilandje geïsoleerd. En aangezien de sluis alleen rond hoog water draait, weet niemand of en wanneer er een brug draait. Kan ook betekenen dat de volgende brug al niet meer draait; het is alweer spertijd, zo heet dat.
Uiteindelijk zijn we Antwerpen uit en varen het Albertkanaal op. Het is er zeer druk met beroepsvaart, zo’n beetje als het Amsterdam-Rijnkanaal. Na een uurtje komen we uit bij de sluis Wijnegem. In de sluis ligt een binnenvaarder, de Tora-Zo met zijn schroef in werking. Naast hem is de Morena aan het afmeren. Als ik achter TZ wil afmeren zal ik door het schroefwater alle kanten uit gedrukt worden. De sluismeester moet hier toezicht op houden dus ik vraag hem per marifoon de schipper van de Tora-Zo opdracht te geven de schroef uit zijn werk te zetten. Op een gegeven moment stopt het inderdaad en ik wil afmeren. Maar plots begint hij weer en ik word met grote kracht opzij gedrukt en kom met een knal aan de andere kant: behoorlijke schade aan de teak handrail. We willen dan maar aan bakboord afmeren, maar er is maar 1 plek om vast te maken. En we liggen nu achter De Morena, die ook de schroef in werking laat. Resultaat: we worden alle kanten uit gedrukt en komen dwars in de sluis te liggen. Voordeel: we zijn langer als de sluis breed is, dus we zitten een beetje klem, anders waren we tegen de sluisdeur geblazen. Een van de weinige keren in mijn leven dat ik een beetje in paniek raak. Er valt nog veel meer over te vertellen maar dat doe ik niet, te veel details.

De sluismeester is intussen naar ons toegekomen om te helpen, maar te laat. Maar luister nu: hij vertelt dat hij TZ en M gevraagd heeft de schroef buiten werking te zetten, maar die hebben geweigerd! Weinig gezag in de sluis! Hij zegt wel toe hierover een getuigenverklaring af te willen leggen. En die gaan we volgens de verzekering hard nodig hebben!
Ik maak in de haast foto’s om de schepen te kunnen identificeren. De schipper van M heeft dat gezien en komt tierend naar ons toe. Wat we met de foto’s willen, en dat we hier niet horen als we niet kunnen varen. Wij denken dat hij bang is dat hij hangt.
Als alles achter de rug is varen we door naar de sluis die toegang geeft tot het Netekanaal. We zijn alleen en het zalig rustig in de sluis. De sluiswachter komt naar ons toe voor wat administratie, het is een schatje. Als reactie op ons sluisavontuur reageert hij met de uitspraak: er zijn ook cowboys in de binnenvaart. Na deze heerlijke sluis varen we door naar Lier. We meren af aan de prachtige steiger van de VPF, de Vlaamse Pleziervaart Federatie. Hij wordt beheerd door Christel en Eddy die in ruil voor een ligplaats voor hun woonboot havenmeester spelen. Christel staat al van een afstand naar ons te lonken, plaats aanwijzen, lijntjes vastmaken, Eddy regelt onmiddellijk 16 amp, heerlijk we worden er rustig van. We nemen diverse glazen wijn en evalueren de ramp.
Morgen wordt het beter: Gummurus zal voor plezier zorgen.

26 september. Het is mooi weer. In Lier is het markt, ouderwets, met veel standwerkers, die keukenapparatuur verkopen. Maar de zon schijnt en de terrassen zitten vol. ’s Middags krijgen we bezoek van Johan, iemand uit Lier die we in Rotterdam hebben leren kennen tijdens oud en nieuw bij D&D.
Zaterdagavond is er de zogenaamde erkenning van de relieken van Sint-Gummarus. Dit houdt in dat de reliek met de beenderen van Gummarus wordt getoond, de bisschop van Antwerpen en anderen controleren of de zegels die er 25 jaar geleden op gedaan zijn nog in orde zijn, en vervolgens worden er nieuwe zegels opgedaan, goed voor de volgende 25 jaar. Nieuwsgierig als we zijn volgen we de dienst. Als alles achter de rug is wordt de reliek door de stad gedragen en alle kerkgangers krijgen een kaarsje en volgen de reliek. Bij de uitgang van de kerk is het superdruk bij de uitdeling van kaarsjes. Irene doet niet moeilijk en steekt een handje uit bij de verdeling. Dat is nog eens oecumene.
De lichtjesprocessie is mooi, half Lier heeft kaarsjes voor de ramen staan en een wijnhandelaar heeft een bordje opgehangen: voor tijdens het wachten, goede wijn, 5 euro!
Op de markt wordt een generale repetitie voor de uitvoering van een historisch spektakel gehouden. De regisseur geeft aanwijzing en heeft het over de rekwisietjes. Zulk taalgebruik is ons vaak opgevallen, het gebruik van verkleinwoorden. Jeroen Meeus, bekend TV-kok, heeft het nooit over groente maar altijd over groentjes. Kinderen worden heel vaak aangeduid als kindjes. Havenmeester Rocco uit Gent zegt bij het afscheid altijd saluutjes. Een behaatje en een madammeke. Een frietje en een pintje.Heerlijk hier.

27 september. Het is de dag van de Gummarus feesten. Heel Lier organiseert activiteiten met als kernpunt de Middeleeuwen, of eigenlijk, bijna iedereen is middeleeuws gekleed.
Het programma begint om een uur of een en wij fietsen via een binnenwegje naar de stad, via het paadje van Visvereniging Moed en Geduld. De binnenstad is autovrij, sterker nog, fietsvrij. Er zijn 33 activiteiten en presentaties zoals Volksche Dansen, Harpmusiek met gezang, biddende en werkende Begijnen, Wonderen van Sint Gummarus en Zjef van het Raus Gariel. Er komt af en toe een melaatse langs met ratel of een aflaatverkoper.
Maar waar iedereen toch naar uitkijkt, is de ommegang, een optocht met reuzen en reuzinnen, het Ros Beiaard, praalwagens waaronder die met het wonder van de boom. Het is een vreemd wonder want op de hoek van de Gummurusstraat valt de boom om. Het begin is bijzonder. Er komt een heraut te paard, dan even niets en dan een hardlopend jongentje, nagezeten door zijn moeder. Dan komen de Lierse Keersters, enkele tientallen vrouwen met versierde bezems voorafgegaan door een man. Ze zingen een liedje, draaien een rondje, en proberen vrolijk te kijken. Aan het eind volgt nog harmonieorkest de Nachtegaal Ranst.
Het is mooi en na twee uur Gummarus krijgen we dorst. De stad is propvol en we moeten hard duwen om een kroeg te vinden. Maar uiteindelijk kwamen we terecht in het Goed Voorbeeld, het doet volgen want zelfs Irene drinkt tegenwoordig Grimbergen.
Aan het eind van de middag zijn we moe, we hebben genoeg van de Middeleeuwen gezien.
De rest van de avond komt het vermaak van de Belgische televisie.

28 september. Het is nog steeds mooi weer en we grijpen de kans aan om nog wat kleine klusjes te doen. Irene wil naar de AH, ik wil naar de Gamma. Echt Belgisch, ze zijn op maandagochtend dicht.
´s Avonds gaan we op bezoek bij Johan en An vrienden die we in Rotterdam ontmoet hebben. Het is erg leuk om samen verschillen en overeenkomsten te benoemen tussen België en Nederland, fietspaden en het koningshuis, dienstencheques en winkelopeningstijden, de vooruitgang van Albert Heijn en de achteruitgang van Delhaize, wat er zo leuk is aan de Hema. Lekker eten, een genoeglijk bijeenzijn.

29 september. De zon schijnt, het is mooi weer. We nemen de gelegenheid te baat om nog wat buitenklusjes te doen.

30 september. Nog even over de schade in de sluis. De EOC, onze verzekering had gevraagd om een getuigenverklaring van iemand van het sluispersoneel. Ik heb het idee dat, als we vraag bij het kantoor van de organisatie neerleggen, het lang kan duren voor er iets komt. Ik heb daarom zelf een getuigenverklaring op papier gezet. Johan brengt me met zijn auto naar de sluis in Wijnegem. Ik ga rond lopen tot ik iemand vindt die de verklaring wil tekenen. Ik heb geluk, ik vindt Kim, de man die ons assisteerde toen we uitgebotst waren. Zonder enige discussie tekent hij.
’s Avonds komen we Johan en Anna eten. We gaan door met het vergelijken van Vlaanderen en Nederland. We zijn het er in ieder geval over eens dat fietsen in de stad zeer gevaarlijk is. Net als vroeger in Rotterdam: kinderhoofdjes en tramrails.

1 oktober. Net als eergisteren, zon en klusjes. Een leuk incident. Gisteren heb ik een nieuwe koplamp op mijn fiets gezet. De fiets staat op zijn kop op de steiger en als ik klaar ben zet ik de fiets overeind tegen een paal op de steiger. Het was eigenlijk te verwachten: hij valt hij in het kanaal. Het valt mee, hij blijft steken op de rand van de steiger. Je hebt geen idee hoe zwaar een fiets is als de fietstassen vol water zitten. Maar goed, ik zet hem ondersteboven om morgen de klus af te maken.
Halverwege de middag worden we op zijn kop gezet door een langsvarende Franse spits op topspeed. De steiger beweegt als een slang. Ik roep hem op via de marifoon: je m’excuse, zegt hij. Irene vraagt waar mijn fiets is. De Fransman heeft hem in het kanaal gegooid, nu op de bodem. Het kanaal is 4 meter diep. Maar we hebben hem toch gered.

2 oktober. Het is nog steeds mooi weer en we doen allerlei leuke dingen en ook nog wat schilderklusjes, een goed moment nu de herfst eraan komt. Er is echter een probleem: de verf is op. En het is zeker dat Epifanes Multi Marine Primer niet in Lier is te krijgen, wel in Antwerpen. Dus Irene gaat verf kopen in Antwerpen. Met de trein zit je in 20 minuten in de grote stad, helemaal niet vervelend als je aankomt op dat prachtige station, naar ons idee toch wel het mooiste dat er is.

We hebben geen zin om te koken, maar Irene heeft een lumineus idee. Bij Albert Heijn kon je zegels sparen voor eten voor 2, 1 betalen, en we hebben er genoeg. Dus we kiezen een restaurant uit in de buurt, de Marnixhoeve, reserveren en stappen op de fiets.
En dan slaat het noodlot toe. Eerst maak ik een vergissing, niet goed de internetkaart gekeken. Irene wist zeker dat het anders moest maar ik heb gelijk! We fietsen een paar kilometer op de weg waar het restaurant volgens mij moet zijn, maar na verloop van tijd vinden we toch dat we de smartphone moeten gebruiken om de goede weg te vinden. Voor wie het niet weet, in zo’n telefoon zit een soort TomTom, je toetst het adres in waar je naar toe moet, en een juffrouw zegt dat je links of rechts moet. Best wel een grappig idee dat er een mevrouw in je jaszak tegen je zit te praten. Dus we noemen de straat waar we heen moeten en gaan weer verder. Het is een prachtige avond en we rijden door een prachtig landschap. Maart het duurt wel erg lang tot de juffrouw zegt dat we er zijn, en er is geen restaurant. We hebben niet voldoende goed aangegeven waar we op de Kesselsesteenweg moeten zijn, en die Steenweg is 8 kilometer lang. (De laatste zin is volgens de tekst controle niet goed: Belgisch Nederlands, (geen suggesties). De juffrouw in mijn jaszak weet het ook niet meer. We grijpen terug op een ouderwetse manier van navigeren: we vragen de weg! En die mevrouw had gelijk en we waren uiteindelijk na anderhalf uur bij de Marnixhoeve.
Er zit nog een nare kant aan ons verhaal: het was niet te vreten!!! Albert Heijn hoort nog van ons.
Afijn, we fietsen terug volgens de weg die Irene had uitgestippeld: in 20 minuten thuis. I rest my case.

3 oktober. Onze vriendin Anne heeft ergens een hele mooie winkel in cadeaus, schoolmeubilair en design. We gaan haar opzoeken en nemen een mooie weg langs de Veste rond Lier. Ook hier doen we iets verkeerd, we roepen de hulp in van Carolientje, de telefoonmevrouw, de weg is opgebroken, zij raakt ook in de war, en na 2 uur zijn we er. Het is een prachtige winkel. In een half uurtje zijn we weer thuis
De rest van de dag zijn we thuis en zitten op het achterdek met een glas witte wijn. Volgens Irene zijn we fietsers van niks als het gaat om de weg
te vinden.

4 oktober. Laatste dag in Lier. Heerlijk najaarsweer, we gebruiken de verf die Irene in Antwerpen heeft gekocht om nog wat noodzakelijke dingen te doen. We zijn klaar en het is goed.
’s Avonds gaan we nog kijken naar een rederijkersspel op de Grote Markt. Het gaat, hoe kan het anders, over het leven van Gummarus. In een ietwat langzaam maar grappig toneelstuk wordt behoorlijk de draak gestoken met het katholieke geloof. Ergens doet G. een wonder door een omgezaagde boom weer tot leven te wekken. De commentaarstem vindt het toch wel een groot wonder van G., als je bedenkt dat er in die tijd nog geen Pattex, Velpon en Typex was. Het stuk wordt afgesloten met een gigantische constructie met 9 bloemen met rode lichtjes en een engel erin die door een megakraan boven de hoofden van het publiek wordt getild. De engelen laten ballonnen los en strooien met sneeuw. De hoofdengel zingt het Ave Maria van Schubert en verdwijnt met de kist van G. naar de hemel.

Dat was Lier, we hebben het naar onze zin gehad hier: vrienden gemaakt, het feest van G., lange, niet geplande, fietstochten, kaarsjes uitgedeeld in de kerk, klusjes gedaan, en dat alles bij heerlijk weer. Morgen vertrekken in de richting van Turnhout, in de Kempen. Voor ons is dat een volkomen onbekend stuk België, we zullen het zien en jullie er over vertellen.