Vlaanderen

Vlaanderen.

We hebben de sluis van Zeebrugge gebeld en we mogen om 12 uur de sluis in. De muren zijn zo hoog, er is niets waar we de Lady aan vast kunnen maken. We krijgen toestemming om het schip gaande te houden. Het duurt nog even ‘want er komt nog een sleepboot’. Het duurt zeker nog even: we hebben ruim 1 uur rondjes gevaren in de sluis. Dat is niet echt een probleem, we kunnen echt rondjes draaien in de sluis.
Als we zijn doorgeschut varen we door naar Brugge. Het is saai. Het mag dan wel kanaal Zeebrugge-Brugge heten, maar Zeebrugge is zo te zien niet de overslaghaven met Brugge als achterland. We hebben geen binnenvaartschip gezien, niet varend en niet stilliggend.
Als we eenmaal in Brugge zijn wordt het spannend. De eerste sluis is rond! Dus geen rechte muren om aan vast te maken maar vreemde gebogen oppervlakken waar geen enkel schip in past. Voor ons meert een Belgisch scheepje aan, zonder touwen maar met twee pikhaken, van die uitschuifbare, plastic dingen. De sluis begint op een gegeven ogenblik enorm veel water naar binnen te laten. De pikhaken houden het niet en de boot gaat, net als wij in Zeebrugge, rondjes varen, alleen is hier geen ruimte.
Het gaat gelukkig goed en we bereiken de haven die we uitgezocht hebben: de Coupure haven. We weten nog steeds niet wat of wie Coupure was, maar er is lang geleden al een kanaal door hem gegraven. De havensmeester Jef (spreek uit Djef) heeft ons telefonisch een plekje toegewezen, helemaal achterin aan bakboord. Ik besluit om achteruit de haven in te varen. Als ik bijna binnen ben begint de havenmeester heftig te gebaren en omhoog te wijzen. We zien dat we onder een hefbrug doorgaan die niet op de kaart staat en waarvan we de hoogte niet weten. Begeleid door enkele fietsers die aangeven dat we ruimte over houden komen we binnen.
De Coupurehaven is prachtig gelegen met de oude stad Brugge op loopafstand. Brugge is mooi en klein genoeg om binnen een paar dagen alles te kunnen zien. Om diverse redenen wel vermoeiend: je moet om zoveel toeristen heen lopen, je moet af en toe weg duiken om een Japanse selfiestick te ontwijken, de hele stad is bestraat met kinderhoofdjes, kasseien op zijn Vlaams, en daar wordt je moe van. Maar de terrassen zijn heerlijk. Er culinaire zaken die we niet hadden verwacht: je kan nergens cappuccino krijgen, althans, je krijgt een soort koffie met slagroom met hagelslag erop! Echt waar! En wat nog erger is: je kan nergens een frietkot vinden. Op de markt is een soort luxe Febo, maar zo’n kot, zo’n wagen zonder wielen en met een grote schoorsteen, met het woord OPEN in knipperend neon. Nergens. Volgens sommige Belgen die we hebben gesproken is er beleid om kotten naar buiten het centrum te krijgen; het is niet chic genoeg in een binnenstad met een tentoonstelling onder de titel ‘Dali’. De tentoonstelling was er trouwens 15 jaar geleden ook al, en het zijn kopieën.

Er komt bezoek: Deborah en Duncan, vrienden uit Rotterdam, zijn op weg naar Frankrijk en komen langs. Ze nodigen ons uit voor een heerlijke lunch. De zon schijnt, de terrassen zitten vol, om een plek te krijgen moet je voor de lunch reserveren, een duidelijk bewijs dat er in België meer aandacht aan de lunch wordt besteed.
Dat is ook terug te vinden in het feit dat veel winkels hier tussen de winkel nog gesloten zijn. Een erg duidelijk voorbeeld is het volgende. Voor het station staat een informatiestand van De Lijn, de bus- en tramorganisatie. Het is er druk, begrijpelijk als je als reiziger wilt weten hoe de zaak hier werkt, hoe duur de kaartjes zijn, enz. Maar het informatieloket openbaar vervoer is gesloten van 12:15 tot 13:00!
Over winkels gesproken. Ook in België bepalen steeds meer winkelketens het straatbeeld, dezelfde winkels als in Nederland. Soms zijn er kleine verschillen. De HEMA is ook hier aanwezig, maar geen rookworst! En AH probeert op haar eigen manier toegang tot de markt te krijgen met de volgende leuze: Belgische Kwaliteit, Hollandsche Prijzen.

Ik vraag aan Jef of hij een goede plek in de buurt weet om diesel te tanken, mazout zoals dat hier wordt genoemd. Hij vraagt hoeveel ik wil hebben en ik zeg zo’n 1000 liter. Zonder aarzeling zegt hij dat er dan een camion moet komen, hij zal dat wel even regelen. De volgende dag meldt hij dat de camion vanmiddag om 4 uur komt.
Een uurtje voordat de camion komt stopt er een mooie auto en er stapt een klein mannetje uit met de tekst: DeCock – Mazout – Maldegem op zijn shirt. We vragen hem aan boord en krijgen werkelijk alles te horen over de aan- en verkoop van diesel. Hij vertelt ook dat hij zelf gekomen is om te tanken, het moet netjes. Hij tankt inderdaad verschrikkelijk netjes; hij gebruikt een rubber mof, en nog een, zodat de boel nauwkeurig in elkaar past, geen druppel diesel gezien, en dat voor € 1 per liter. Nog nooit gezien de afgelopen 6 jaar. Leve DeCock! (met CK)

Na een dag of 10 vertrekken we naar Gent. Het is makkelijk varen via het kanaal Gent-Oostende. Geen beweegbare bruggen, wel redelijk veel beroepsvaart. Over bruggen gesproken, we zijn onder een brug door gegaan met de naam 3e jagers te voet brug.

We komen in Gent aan en meren af in de haven van Merelbeke Yachting. Wij zijn hier eerder geweest en hopen dat havenmeester Rocco er nog steeds is. De vorige keer riep hij ons aan tijdens het binnenvaren en vroeg of we mee wilden eten: in het weekend kookt hij voor wie mee wil eten. En ja, hij is er nog steeds en hij kookt nog steeds. Heel gezellig. Rocco is van Italiaanse afkomst, of althans hij ontkent het niet. Hij kookt lekker pasta. De tweede keer eten we stoofpotje met frites. De keuken staat in een stalen container, het is buiten 30 graden, Rocco staat te zweten op zijn vlees, en tussendoor vliegt hij naar buiten als er een schip binnenkomt en wijst ze naar een ligplaats. Ik vertel hem dat wij de stoofpot in Holland soms draadjesvlees noemen. Tijdens het eten schiet hij iedere eter, iedere bezoeker van het clubhuis aan met de vraag: ‘weet je hoe die Hollandse meneer het noemt’? Rocco vindt het prachtig in het clubhuis wordt besloten dat Rocco voldoende draadjes heeft geknipt.
Achter het klubgebouw staat een bord dat aangeeft dat er geen chemische toiletten mogen worden geleegd. Sluikstorters noemen ze dat

Ons schip ligt naast een park onder een rijtje eiken en als het hard waait liggen er wel behoorlijk wat eikels op het dek. Lastig, want ze rollen soms onder je voet weg. Ook naast de boot is een fietspad, hierlangs kunnen we helemaal langs het water in het centrum van Gent komen. We hebben fraai uitzicht op een oneindige sortering joggers, met telefoon, met hond, met paraplu, doornat, in het onweer, glibberend door de plassen. Veel fietsers onder alle omstandigheden. Het leukste zijn grote groepen toeristen, met begeleiding. Ze hebben allemaal een helm op en een gele overgooier. Voorop rijdt een gids, vaak met een snerpend fluitje. Soms valt er een gat, maar de begeleider achteraan duwt ze weer op. Het zijn groepen van soms wel 40 man. Het zijn vaak Amerikanen, Japanners zie je nooit.

Gent heeft net als Brugge een mooi, deels middeleeuws centrum. Maar het is allemaal op een grotere schaal en drukker. Heel veel straten worden ook gebruikt voor autoverkeer. Fietsen is ook heel moeilijk, straten met toeristen, zwiepende selfiesticks, auto’s, tramrails. En dan zijn er nog de oneindige veelheid kasseien/kinderkopjes, op een dag kom ik thuis met twee gebroken spaken.
Er zijn ook veel grachten met rondvaartbootjes. De meesten hebben maar 1 bemanningslid, de schipper met een headset op die mooie verhalen in drie talen vertelt.
Voor wie van eigentijdse kunst houdt, ga naar het SMAK, het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst; mooi!

We besluiten om weer een deurtje verder te gaan, de rivier de Leije op. Lokalen zijn het er over eens dat het prachtig vaarwater is. Volgens ons navigatieprogramma PCNavigo is de Leije voor ons bevaarbaar tot aan Deinze. De realiteit is anders. Na 200 meter lopen we in de binnenbocht aan de grond. We hebben al moeite om los te komen, laat staan verder te gaan. We keren om, met moeite, en besluiten naar Oudenaarde te varen via de Bovenschelde. We vinden een leuke jachthaven aan de rand van het stadje. Ik ga op zoek naar de havenmeester en ik vind aan het begin van de haven een piepklein kroegje, gerund door de leden van de jachthaven. Het is gezellig, ik vraag naar de havenmeester en ik heb direct een pintje in mijn hand.
Oudenaarde is een klein, rustig provincieplaatsje zonder veel interessants. Plein met Belfort, paar terrasjes, winkels. We willen fietstochten gaan maken maar de VVV heeft geen fietskaarten. Wel kunnen we gratis een kaart van een route langs bierbrouwerijen in de buurt! We gaan op eigen kracht, gebruikmakend van het fietsknooppuntennetwerk, net als in Nederland. De omgeving is prachtig, alleen, we zitten aan de rand van de Vlaamse Ardennen en dat kunnen we merken. Verder worden we hard met onze neus op de feiten gedrukt: kleine dorpjes hebben vaak wel een kroeg naast de kerk, maar ze zijn allemaal dicht overdag. Uren later komen we moe en dorstig weer thuis.

Na enkele dagen keren we weer terug naar Rocco. We laten de boot daar een week liggen en keren terug naar Nederland. We gaan op vakantie met Gerda, de gehandicapte zus van irene. We hebben een vakantiehuisje gehuurd in Ermelo. Bovendien hebben we die week een trouwerij in Rotterdam, een afscheidsfeest van mijn directeur in Lelystad en een familiereünie van de familie De Jong in Ridderkerk. Echt waar, alles bij toeval in een week. Daarom huren we een auto in Gent. Het huren lukt goed, maar de weg vinden in Gent is rampzalig. De wegenopbouw is ingewikkeld en de rotondes hebben meer afslagen dan de juffrouw in mijn telefoon vertelt, en soms minder. Ze, ze heet Carolientje, stuurt ons regelmatig een kant op die niet bestaat. Maar goed, we komen in Ermelo. De auto rijdt goed en dat is voor ons fijn, we rijden maar een paar keer per jaar en dan is een eigentijds model voor ons spectaculair. Maar de deuren zijn niet speciaal sterker; we doen iets fout, de deur draait te ver open, grote deuk, deur sluit niet goed meer. De verhuurder is niet boos, het kost wel een nieuwe deur, € 1.000! Maar vreemd genoeg wordt er maar € 500 afgeschreven van de creditcard. Fijne vergissing. We hebben wel besloten voortaan alles te verzekeren wat kan.

We blijven een paar dagen in Gent en gaan dan weer naar Nederland. De kinderen gaan een paar dagen naar Barcelona, Marco heeft daar een pokertournooi (hij werkte vroeger bij Holland Casino en hij is erg goed). Wij zorgen 4 dagen voor de kleinkinderen, vermoeiend maar leuk, zeer leuk. We hebben besloten deze keer met de trein te gaan; rustig , Weekeindvolkskrant mee, een boek en krentenbollen met kaas. Terug dachten we het slim aan te pakken. We hebben een kortingsabonnement van de NS en hebben daardoor eens per twee maanden vrij reizen. In België kunnen senioren voor € 6 reizen. Alleen, er is een valkuil. De NS reis stopt in Roosendaal, de dagkaart België kan pas 5 kilometer verder in Essen gekocht worden en het tussenstuk valt onder geen van de twee kaartsoorten. Dat kost een hoop uitstappen, informatie vragen en vreemde biljetten kopen. We beginnen moe te worden, en na de stations Kijkuit en Luchtbal besluiten we te gaan lunchen op Antwerpen Centraal. Overigens mag dat van de Belgische spoorwegen niet, je mag een reis niet onderbreken. De conducteur zegt dat we ons aan de spelregels moeten houden, maar we zijn stout en gaan eten. Trouwens, als je ooit in buurt komt, ga Antwerpen Centraal bezoeken, waanzinnig mooi station, ongekend mengsel van bouwstijlen, en geweldige steak tartaar.

We blijven nog 1 dag bij Rocco om uit te rusten, maar dan gaan we er vandoor. We hebben genoeg van Gent gezien. Leuke stad, mooi, chaotisch, gevaarlijk voor fietsers en met de auto moet je het niet doen. Wat wel weer opvalt, automobilisten zijn zeer galant voor fietsers en voetgangers, ze stoppen om je voor te laten gaan in alle mogelijke situaties.
En over fietsers gesproken, in tegenstelling tot wat we dachten, België is geen fietsland. Vergeleken met Nederland rijden er zeer weinig gewone fietsers, wel zijn er veel tour- en racefietsen. Veel mannen met gekleurde shirts met sponsornamen, helm op.

Donderdag 10 september vertrekken we naar Dendermonde, daarna naar Mechelen en Leuven.

Tot dan.