Naar Italie

Het is eind oktober en we zijn alweer terug in Rotterdam, een paar weken vroeger als gepland. Alle vrienden die we beloofd hadden te bellen als we in de buurt waren: sorry. De haast heeft een prettige reden. Iemand heeft ons uitgenodigd om te komen helpen bij de olijvenoogst in Toscane. De oogst is in de eerste 2 weken van november, dus we moesten even doorvaren om op tijd in Rotterdam te zijn om in te pakken. Dus Jacqueline en Adeline en anderen, het zal een andere keer moeten zijn.

Even de draad oppakken van het vorige bericht. We vertrokken van Vlieland op de laatste mooie dag, rustig weer, een beetje heiig, geheimzinnig. Met het opkomende water waren we in drie uur in Kornwerderzand, snel doorgeschut naar het IJsselmeer en koers op Workum. Voor het eerst sinds lange tijd weer eens de autopilot gebruikt, hij werkte prima, in een rechte lijn naar Workum, konden we onderweg rustig om ons heen kijken of een boek lezen.

Workum door varen was een leuk avontuur. Volgens onze computernavigatie konden we niet naar binnen schutten omdat er een drempel in de sluis zat. Maar na telefonisch overleg met de sluiswachter gingen we het toch proberen. De drempel lag op een diepte van 1,76 m., en wij zijn 1,65 m. de sluiswachter durfde het wel aan en wij ook. Bij het invaren kwam hij nog met een leuke verrassing: er wordt aan de sluis gewerkt en er drijven wat vlotten in de sluis met werklui: “hoe breed bent u?”. Na onze melding dat we 4,85 breed zijn vond hij dat dat ook wel kon. Het werd leuk in de sluis. Een van de vlotjes had rondom een uitstekende stalen rand. Normaal hangen wij zelf kussens en banden rond het schip, maar in dit geval hebben we iemand op het werkvlot een kussen in zijn handen gedrukt en gevraagd schade te voorkomen. Het kwam allemaal goed, de sluismeester en een bouwvakker hebben ons aan de landvasten de sluis uitgesleept.

We hebben afgemeerd op het Grote Gaastmeer, aan een steigertje van de Marrekrite. Betere stilte is er niet. Er moesten boodschappen gedaan worden. Nu heeft Gaastmeer, 300 inwoners, volgens het internet een supermarkt, Troefmarkt van Netten. Dus wij in de rubberboot naar Gaastmeer. Op de terugweg wakkerde de wind steeds meer aan dus we kwamen kletsnat van het buiswater terug. En Troefmarkt van Netten is op woensdagmiddag dicht.

De volgende dag voor de boodschappen afgemeerd in Woudsend, voor de deur van café de Watersport, heel nostalgisch. We hadden een afspraak met Gerrit Bosman, een oude vriend. Hij kwam aan boord voor koffie en gezelligheid en gaf ons een exemplaar van zijn roman ‘De Tjalk’. Voor veel van de lezers van dit weblog, de vroegere bevolking van Krekt oer ’t wetter, het volgende ‘Dit boek is geschreven als roman. Alle gebeurtenissen zijn fictief, elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen is onbedoeld of toevallig tenzij het tegendeel overduidelijk is’. Lees het zelf maar, te koop bij bol.com.
We vervolgen onze weg richting Noordwest Overijssel. We zijn op tijd van het IJsselmeer af, het regent, het is koud, het waait. We blijven enkele dagen in Meppel liggen om Irenes zus Gerda bezoeken die in Zuidwolde woont, en om een kijker/koper te ontvangen. En Meppel is, in tegenstelling tot wat we dachten, echt een leuk stadje.

We varen, via het Zwarte Water en langs Zwolle door naar Kampen en meren af op ons vertrouwde plekje in de Buitenhaven. Er is weer veel bezoek. Jan en Martine, oude collega’s van mij en goede vrienden van ons. De kinderen en kleinkinderen blijven logeren. Al zwervend ontdekken we steeds meer van Kampen. Rijke historie. Marco en ik bezoeken het stedelijke museum. Leuk klein museum waar je genezen wordt van een eenzijdige blik op een gereformeerde stad. Ook kan ik melden dat de audiotour voor kinderen leuker is als die voor volwassenen.

We besluiten nu om gas te geven en in een redelijk hoog tempo naar Rotterdam te gaan om in te pakken voor Italië. De kleinkinderen zijn nog aan boord gebleven en meegevaren tot Veessen. Moeder Desiree komt ze ophalen. Veessen, een gehucht tussen Zwolle en Deventer, is in het bezit van jachthaven IJsselzicht, zelden zoiets krakkemikkigs gezien. Niets om de boot aan vast te knopen, dus we improviseren iets met de touwtjes van schepen die hier eerder zijn geweest en aan de steiger zijn vast blijven zitten. Elektriciteit is een horror: in de kast zitten de draadjes met kroonsteentjes aan elkaar vast, maar er komt wel stroom uit. Maar het is er heerlijk rustig en we liggen mooi in het groen.

De volgende stop is Doesburg; mooi oud stadje. Het weer is mooi en er zijn werkelijke heerlijke terrasjes in intieme straatjes.

De IJssel is een prachtige rivier. Ze kronkelt mooi door het landschap, achter elke bocht is het anders, mooie stadjes (om te zien vanaf het water). Het is ook een echte rivier, die ook echt stroomt. Hoe dichter bij Arnhem, hoe sterker de stroom, wel zo’n 3 tot 4 km tegen. Er is ook aardig wat beroepsvaart en aangezien de rivier smal is moeten we soms voor een tegenligger dicht bij de strekdammen gaan varen. En dan hebben we onze handen vol vanwege de neer die tussen de kribben loopt. Maar het is de moeite waard.

Na Doesburg ronden we bij Arnhem de IJsselkop en krijgen dan stroom mee op de Neder-Rijn. Niet zoveel als op de IJssel, maar het schiet toch wel mooi op. We varen in een keer naar Wijk bij Duurstede en meren af bij Rijn en Lek. We zijn hier eerder geweest, het drijvende clubhuis was twee jaar geleden lek, maar dat is vervangen, en de mensen zijn nog steeds even hartelijk. Wijk bij Duurstede, voorheen Dorestad, is ook zo’n pareltje langs de rivieren, weinig bekend, onterecht. Francien en Roxanne komen nog een nachtje aan boord. Zeer gezellig, we pakken de kaarten en spelen het boeiende spel kippenneuken.

We meren voor de laatste nacht van dit reisje af in Vianen. Leuke haven in een grindgat. Er is genoeg plaats en er is altijd iemand in de haven: ‘we hebben vanavond kaartavond’. We worden nog uitgenodigd om mee te kaarten, maar dat slaan we af, we houden echt niet van klaverjassen, wel van kippenneuken en bonken.

Op zaterdag 26 november varen we het laatste stuk. In Capelle aan de IJssel meren we nog even af bij het bunkerschip van Terlouw, nagenoeg de enige plek in Rotterdam waar gewone diesel te krijgen is. We doen nog even 500 liter, voldoende om de kachel te laten branden in de komende winter.

Dat was onze najaarsreis. We liggen nu in de Veerhaven en terwijl ik dit schrijf begint de storm te luwen. Alles ging goed, we zijn alleen de vlag kwijt, een nieuwe nog wel. Het is echt herfst. We gaan maar wat nuttigs doen in Toscane.

Tot een volgende keer, jullie horen zeker van ons.